Bokster Oshin Derieuw blikt terug: ‘De olympische vlam brandde al lang in mij’

Bokster Oshin Derieuw zocht steun bij overleden familieleden.

Ik heb wereldtitels gewonnen en voor volle zalen gebokst, maar wat ik eind juni meemaakte, staat daar nog boven. Op de European Games in Polen kwalificeerde ik me voor de Olympische Spelen. De beslissende kamp was tegen de Française Emilie Sonvico. Een gevaarlijke, felle tegenstander die wild aanvalt, was me op voorhand gezegd. Ik ben blij dat ik daar niet naar heb geluisterd. Sonvico bokste juist erg verdedigend, loerend op een fout van mij. Ik train vaak in Frankrijk en de zoon van mijn coach is technisch directeur van de Franse boksbond. Ik wist dat Sonvico mij tot in de details kende. Ze wilde me waarschijnlijk verrassen.

De eerste ronde was voor mij, de tweede ronde nipt voor haar. In de laatste ronde voelde ik me de betere, maar je weet nooit hoe de jury oordeelt. Terwijl ik naar mijn hoek stapte, deed ik iets wat compleet buiten mijn karakter ligt. Mijn oma en mijn oom zijn overleden. Ik smeekte hen: ‘Als jullie hier ergens rondzweven, help mij dan alsjeblieft mijn droom waar te maken.’ Bizar wat er op zo’n moment naar boven komt. Met loden benen stapte ik naar het midden van de ring voor het eindoordeel. Het moment dat de scheidsrechter mijn hand in de lucht stak… het is niet te beschrijven wat dat doet met een mens. Elke andere emotie verbleekt erbij.

De olympische vlam brandde al lang in mij, maar in het Belgische vrouwenboksen ging het er te amateuristisch aan toe. Ik trok naar Frankrijk, waar ik sparringpartner werd voor de Franse olympische boksers. Een frustrerende rol, want ik wist: wat zij kunnen, kan ik ook. Gelukkig heb ik dit jaar, op mijn 36e, opnieuw de sprong gewaagd. Drie maanden later plaatste ik me voor de Spelen. Ik sta er zelf van te kijken hoe vlot het ging. Presteren gaat meestal gepaard met stress en druk. Bij mij liep het vanzelf: ik amuseerde me, ik won, ik kreeg vertrouwen en won nog meer. Het voelde als vakantie, met boksmatchen tussendoor.

De allermooiste herinnering moet hopelijk nog komen. Ik zie mezelf een medaille winnen in Parijs. Fysiek zit het goed, tactisch kan ik alle tegenstanders aan. Mijn wapens zijn mijn wilskracht en mijn enthousiasme. Ik heb zo veel zin in dit avontuur. Laat de anderen zich maar zorgen maken: met mijn bevlogenheid klop ik ze allemaal.