Eenendertig dolle transferdagen, in het midden van een seizoen, en nu ook nog eens vlak na een wereldkampioenschap. Clubs laten zich verleiden door tornooispelers, managers vliegen bijgevolg naar Doha en terug, coaches vrezen blessureleed en proberen de thuisblijvers gelukkig te houden met ludieke trainingssessies, terwijl voorzitters broeden op een eventueel ontslag van hun zogenaamd mislukte trainer. Ploegen in geldnood zoeken naar soldenkoopjes of ongelukkige spelers, wagen een gok, strijden met project-argumenten of kiezen net doordacht. De rijken investeren in de beste boekhouders en advocaten om zo via achterdeuren de spelers richting de grote poort van eigen club te leiden. Geld is de gemunte vrijheid.
Proficiat Enzo, Mychajlo, Benoît, Noni en Malo, jullie tekenden voor de eeuwigheid.
In totaal gaven de twintig Premier Leagueclubs meer dan 800 miljoen euro uit, met The Blues als big spenders. Spilfiguren Todd Boehly en Behdad Eghbali kochten in de zomer al Wesley Fofana, Marc Cucurella, Raheem Sterling, Kalidou Koulibaly, Carney Chukwuemeka, Pierre-Emerick Aubameyang en Gabriel Slonina (goed voor 279 miljoen euro), alsook een vervanger voor Thomas Tuchel. De kwistige Amerikaan ziet zijn Chelsea nog steeds in de buik van het klassement staan, dus in de winter gaat de geldbuidel opnieuw open: 329,5 miljoen euro, een bedrag dat vergelijkbaar is met de som dat onze Belgische overheid eenmalig moest opleggen voor het pakket aan energiemaatregelen. Wat voor ons een extra gapend gat in de begroting lijkt, is voor Chelsea een boekhoudkundige formaliteit en een investering op lange termijn. Toegegeven, de 7 aankopen en huurling João Félix zijn gemiddeld 20 jaar oud en beschikken over voldoende talent en groeimarge om Chelsea uiteindelijk weer richting Europese eindklassering te voetballen.
Benoît Badiashile speelt alsof ie al jaren naast Thiago Silva speelt, Mychajlo Moedryk toont in zijn korte invalbeurt zijn snelheid van uitvoering en geen voetbalziel die twijfelt over het talent van João Félix. Rechtsback Malo Gusto mag nog een half jaartje rijpen in Lyon, de 18-jarige Braziliaan Andrey Santos wacht op zijn werkvergunning, David Datro Fofana vraagt zich wellicht af of hij speelgelegenheid zal krijgen en ook Noni Madueke staat te popelen om zijn debuut te maken.
Last but not least: de Argentijnse wereldkampioen Enzo Fernández. De man van 121 miljoen euro, te vergelijken met de energiecrisis en -kost voor Vlaanderen na aftrek van federale steun. Alle records worden verbroken en de UEFA Financial Fair Play (FFP) wordt handig omzeild via langdurige contracten van maar liefst 8 jaar. Proficiat Enzo, Mychajlo, Benoît, Noni en Malo, jullie tekenden voor de eeuwigheid. Chelsea betaalt in schijven, vertrekkende spelers worden onmiddellijk afgeschreven en de club maakt niet zoveel verlies, toch?
Terwijl alle ogen op Enzo en Benfica gericht zijn, zat de arme Hakim Ziyech in een kantoor in Parijs, te wachten op een huurovereenkomst. Mails met verkeerde documenten en zonder handtekening komen terug uit Londen. 23.03 uur, het juiste document verschijnt, drie minuten te laat. Todd was druk bezig, Ziyech verlaat Parijs. Geld is de gemunte vrijheid voor Todd, niet voor Hakim. Één ding is zeker, voetbal vindt altijd zijn weg doorheen de kleine donkere krochten van contracten en omzeilt uitbreidende regels. En als succes volgt, kraait er geen haan naar. Leve de vrijheid… euh geld!
