In deze donkere dagen kruiden vier scheidsrechters uit vier verschillende afdelingen dit kerstnummer met hun liefde voor de arbitrage. Deel twee: Beau, de diplomaat.
Als teaching assistent geeft Beau Van Vaerenbergh (26) aan de UGent oefeningen over fysicochemie. ‘Wanneer de materie lastig is, zeg ik soms tegen de studenten: ‘Ik wéét dat dit even niet leuk is, maar kom, we gaan ervoor.’ Ik probeer veel te communiceren en zo iedereen mee te trekken. Dat sociale contact binnen een zekere hiërarchie pikte ik op in de arbitrage. Die is een leerschool voor je carrière. Ze helpt je ook besluitkracht te kweken én het is een vorm van zelfontplooiing, want als scheidsrechter kom je jezelf weleens tegen.’
Van Vaerenbergh is al sinds zijn dertiende scheidsrechter. Een mooie stunt van de toenmalige U9-trainer bij Standaard Denderleeuw, de club waar Van Vaerenbergh voetbalde. Die trainer zocht onder de oudere clubspelers kandidaat-scheidsrechters om wedstrijdjes van de U9 te fluiten. Zo kwam hij ook uit bij Van Vaerenbergh. ‘Vlak voor mijn debuut peperde die coach het publiek in dat hij geen commentaar wilde horen. Dus kwam ik meteen met een héél goed gevoel van het veld.’
Op zijn zestiende floot Van Vaerenbergh al in vierde provinciale, tussen veel oudere spelers. ‘Dan is het de kunst om gezag te kweken via je fysieke conditie. Op die leeftijd kun je ervoor zorgen dat je vlak bij elke fase bent. Dan denkt iedereen: de ref stond er met zijn neus op, het zal wel juist zijn. Na mijn eerste wedstrijd in vierde provinciale stuurde de thuisploeg een verslag naar een lokaal krantje. Daarin stond dat ik het zeer goed gedaan had. Niet alle clubs zien scheidsrechters als een noodzakelijk kwaad.’
Van Vaerenbergh klom verder op. Vorig seizoen floot hij in de derde amateurklasse. Almaar meer genoot hij van de uitdaging die hij proefde in het arbitreren. ‘Je probeert te voorspellen welke richting het spel uitgaat. Hoe beter je daarin wordt, hoe makkelijker om je goed te positioneren.’ Maar ook Van Vaerenbergh kwam zichzelf tegen. ‘Op de lagere niveaus was mijn vele praten een troef. Maar ik bleef te lang de diplomaat die oplossingen zocht waarin iedereen zich kon vinden. Op een hoger niveau moet je ook eens autoritair uit de hoek kunnen komen. Dat was moeilijk voor mij.’
Verder opklimmen als scheidsrechter zat er niet in. Intussen is Van Vaerenbergh wel assistent in de tweede amateurklasse. ‘Ook dat doe ik graag, omdat je veel verantwoordelijkheid krijgt: als jij het dichtst bij een fase staat, beslis jij. Vaak moet een assistent ook cruciale beslissingen nemen, dat blijft een kick.
‘Net als een club kan ook de scheidsrechterswereld het slachtoffer worden van individuen. Ooit deed een club er eens alles aan om mijn match goed te laten verlopen. Toch kreeg ik een duw van een supporter. Een andere keer goot een fan een pint over mij. Maar ik laat mijn hobby niet vergallen door een paar individuen, toen niet en nu ook niet.’
