Badmintonner Man-Kei To op de Paralympics: ‘Een medaillekandidaat? Daar ben ik zelf nog niet zo zeker van’

Op 28 augustus beginnen in Parijs de Paralympische Spelen. België stuurt een uitgebreide delegatie, met meerdere podiumkandidaten. Man-Kei To is badmintonner.

1. Hoe ben je in de topsport beland?

Als kind had ik, lang voor mijn auto-ongeval, nog getennist. Toen ik afgestudeerd was en werk vond, wou ik die hobby opnieuw oppakken. Niet met het idee profsporter te worden, eerder om mijn sociale contacten uit te breiden. Dat het uiteindelijk geen rolstoeltennis werd maar rolstoelbadminton is toeval. Ik stootte op een mooie badmintonclub vlak bij huis en werd verliefd op de sport. Vanaf dan is het gestaag gegroeid. Je doet een paar kleine toernooitjes mee in België, die almaar beter lopen. In 2015 betwistte ik mijn eerste internationale toernooi. Voor ik het wist zat ik de helft van de tijd in het buitenland. In het circuit had iedereen de mond vol over de Paralympische Spelen. Die grote droom leefde bij mij oorspronkelijk niet. Maar op een gegeven moment heb ik beseft: ik hou van deze sport, ik kan de top bereiken en ik moet er gewoon voor gaan.

2. Hoe is de aanloop naar de Paralympics geweest?

In 2020 heb ik voltijds voor de sport gekozen. Voordien combineerde ik dat met een job, maar dat viel niet vol te houden. Als ik aan het werken was, dacht ik aan badminton, als ik aan het badmintonnen was, dacht ik: ‘Oei, weer veel in te halen op mijn werk!’ Net toen die beslissing rond was, kwam covid, waardoor ik me niet wist te plaatsen voor de Spelen van Tokio. Met hernieuwde moed richtte ik mijn blik op Parijs. Zodra je kwalificatiepunten kon verdienen, ben ik er vol in gevlogen. 2023 was een superjaar. Ik speelde meerdere finales en won drie grote toernooien in het enkelspel, plus mijn Europese titel in Apeldoorn.

Ik besef nu dat er nog een andere factor speelde in de successen van vorig jaar. De Chinezen bleven thuis in 2023, door het covidbeleid in China, en de Thaise topper Sujirat Pookkham nam een sabbatjaar. Met hen erbij is het moeilijker om te scoren. Al zou het ook kunnen dat ik zelf op mijn adem heb getrapt. Op hier en daar een dag rust na ben ik non-stop aan het spelen en trainen sinds januari 2023. Gelukkig had ik in juni een beetje tijd om de batterijen op te laden.

3. Wat zou een goed resultaat zijn in Parijs?

Mij kwalificeren was het eerste doel, maar dat liep zo vlot dat de buitenwacht de lat voor mij hoger heeft gelegd. Men noemt me een medaillekandidaat, maar daar ben ik zelf nog niet zo zeker van, gezien de toegenomen concurrentie uit Azië. Niet dat ik de handdoek gooi. Er is zeker een kans dat ik het podium haal, maar ik zal topfit moeten zijn en geluk moeten hebben dat het mijn kant op valt.

Ik ben laat aan badminton begonnen en heb weinig technische bagage. Qua techniek moet ik het afleggen tegen de concurrentie, maar daar kan aan gesleuteld worden. Want ik ben wel goed train- en coachbaar, vind ik zelf. Ik sta open voor raad en pik de richtlijnen snel op. Het mentale aspect van het spel was zeker een minpunt. Dat is ook niet makkelijk, hoor: je moet léren het vertrouwen te behouden, ook wanneer het tegenzit. En bij een sport als badminton bepaalt geluk of pech, een pluimpje dat net binnen landt of net niet, zeer veel. In mijn topjaar 2023 heb ik er wel grote stappen in gezet. Veel winnen krikt het vertrouwen op, hè.

Parijs is zeker mijn eindpunt niet. Ik ga door tot Los Angeles 2028 en wellicht zelfs tot Brisbane 2032. Ik ben 37 jaar, in het G-badminton is dat niet oud. De verschillen worden vaak op leepheid gemaakt. Als je het slim speelt, kun je een fysiek sterkere tegenstander de loef afsteken. De ouderen blijven de jongeren vaak de baas, louter op ervaring.