Dat in de topsport het mentale aspect minstens even belangrijk – zo niet nóg belangrijker – is als/dan de pure fysiek, tactiek of techniek, bewezen de voorbije dagen Loena Hendrickx, Jelle Geens, Thomas Pieters, Lars van der Haar én Novak Djokovic.
Toen na haar vrije kür op de Grand Prix in Turijn 145.93 op het scorebord verscheen – een nieuw persoonlijk record, goed voor brons, haar eerste medaille op het allerhoogste niveau – klapte kunstschaatsster Loena Hendrickx even in de handen. Om vervolgens broer en coach Jorik vast te pakken en de handen voor het gemondmaskerde gezicht te slaan. Zéér geëmotioneerd, de vreugdetranen de vrije loop latend. Waarop ze later op Instagram postte: ‘Dreams do come true!‘
Toen triatleet Jelle Geens in Abu Dhabi op weg was naar zijn tweede grote zege in de World TriathlonChampionships Series (tegen de wereldtop), balde hij in de laatste meters beide vuisten, gepaard met een lach die heel het Midden-Oosten verlichtte. Waarop hij later op Instagram postte (in hoofdletters): ‘THIS ONE MEANS A LOT!’
Toen golfer Thomas Pieters na zijn vijfde zege op de European Tour, in de Portugal Masters, zijn eerste interview gaf, moest hij even blazen en naar zijn woorden zoeken, zichtbaar enorm opgelucht. ‘It feels amazing, really. (…) Yeah, pffff.’ Waarop hij later op Instagram postte: ‘Yesssssss!’ (met een hart-emoticon)
Toen veldrijder Lars van der Haar na zijn Europese titel het begin van het Wilhelmus aanhoorde, staarde hij met vochtige ogen en trillende mond richting hemel. Waarop hij op het einde weer zijn kenmerkende stralende glimlach bovenhaalde. En later op Twitter postte: ‘Did this really just happen?!?!‘
Toen Novak Djokovic zijn zegespeech gaf op het Masters 1000-toernooi in Parijs, wees hij naar zijn twee kinderen, Stefan en Tara, die hem voor het eerst, met zijn tweeën, in de tribunes hadden zien winnen. De Serviër straalde, zoals zelden voorheen, van geluk. Waarop hij later op Instagram postte: ‘What a day, what a week. Blessing after blessing. Crown for years of hard work.’
Harde noten
Vijf verschillende topsporters die de voorbije dagen, ieder op hun niveau, succesvol waren. En ieder op hun manier hun emoties niet verhulden. Omdat ze alle vijf de laatste weken, maanden of zelfs jaren harde mentale noten hadden moeten kraken.
Geens miste de Olympische Spelen in Tokio, zijn grootste carrièredoel, door een positieve coronatest én brak daarna ook zijn pols in Montréal. Waarna hij twee maanden keihard werkte om zijn seizoen met een positieve noot af te sluiten. Waar hij ook in slaagde.
Hendrickx werd de voorbije jaren vaak gekweld door blessures, maar bleef vechten én genieten van haar passie. Beloond met een vijfde plaats eerder dit jaar op het WK, en de bevestiging op de Grand Prix in Turijn, waar ze beter was dan ooit, op haar 22e verjaardag.
Pieters had sinds de Czech Masters van 2019 geen toernooi meer gewonnen, was teruggezakt naar plaats 126 op de World Golf Ranking (zijn slechtste ranking sinds 2014), maar bande in Portugal dankzij ‘hard work’, zoals hij benadrukte, zijn wisselvalligheid naar het verleden.
Van der Haar had in vier jaar, sinds Ronse 2017, geen grote cross meer gewonnen. Genekt door een jongere generatie veldrijders, maar ook door zijn te grote perfectionisme en bijhorende onzekerheid bij de minste tegenslag. Dit jaar vond hij eindelijk weer het juiste evenwicht en mentale flow en veroverde hij zijn tweede Europese titel.
Djokovic was in de finale van de US Open gekraakt onder een druk die hij naar eigen zeggen nooit eerder had ervaren, op het punt immers om de uitzonderlijke grand slam te voltooien. Het mislukte, waarop hij even het tennis links liet liggen, tijd spendeerde met zijn familie en zo de motivatie weer vond om te bewijzen dat hij, en niemand anders, nog altijd ’s werelds beste tennisser is. Om zo in Parijs, ondanks verlies in de eerste set, de drive te vinden om Daniil Medvedev te verslaan, de Rus die hem had geklopt in New York…
Inspirerend
Stuk voor stuk voorbeelden van hoe échte topsporters kunnen terugvechten na een grote ontgoocheling of langdurige periodes van mindere prestaties. En hoe daarbij vooral de mentale veerkracht hen weer deed opspringen.
Nog meer dan de opvallende statistiek (hoe Hendrickx als eerste Belgische ooit een medaille pakte op een Grand Prix), en nog meer dan de fysiek en tactiek (hoe Van der Haar zogezegd profiteerde van de rivaliteit tussen de Belgische veldrijders, hoe Djokovic met serve-and-volleyspel Medvedev aftroefde, hoe Geens ondanks een supergevoel wachtte tot de slotkilometer om te versnellen) moet dat benadrukt worden.
Omdat het de essentie en de meest inspirerende kant van topsport is. Omdat dat het verhaal is waar ‘gewone’ stervelingen in het dagelijkse leven moed uit kunnen putten. Dat één en zelfs meerdere tegenslagen nooit het einde hoeven te zijn.
Zoals Loena Hendrickx het vorige week in Sport/Voetbalmagazine mooi verwoordde: ‘Als je écht iets graag doet, ga dan vol voor je droom, laat niets of niemand je in de weg staan. En dan kan je alles overwinnen.’
Dat hebben zij, Geens, Pieters, Van der Haar en Djokovic de voorbije dagen nog maar eens getoond.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
