Volleybalster Virginie De Carne vertelt over haar strafste sportherinnering.
In het seizoen 2003-2004 speelde ik bij Asystel Novara. Ons grote doel was de handschoen opnemen tegen Foppapedretti Bergamo, de dominante club in het Italiaanse volleybal. Novara was een piepjong team, terwijl Bergamo uit een groep routiniers bestond die jaar na jaar de titel won. In de finale van de beker klopten we hen met 3-2, na een superspannende match. Ik speelde mijn beste wedstrijd ooit. Volleyballers zoeken heel de tijd naar het goede gevoel, een flow waarin alles lukt en die meestal maar een paar punten duurt. Wel, ik had die hele match het gevoel dat ik niets verkeerd kon doen. Met als hoogtepunt een ace op een cruciaal moment, het beslissende punt van de vierde set.
Ik herinner me twee grappige anekdotes uit die finale. Novara speelt in rode truitjes en blauwe broeken. Mijn shirt was in de verkeerde wasmand beland en had daardoor een bordeaux teint gekregen. Ik herinner me nog het gefezel toen ik opsloeg: ‘Wat is er met haar truitje?’ (lacht) Het stoorde me niet, zozeer zat ik in the zone.
Ik herinner me nog het gefezel toen ik opsloeg: ‘Wat is er met haar truitje?’
Mijn Chinese teammaat Qui He zat ook in the zone, maar dan iets te veel. Qui sprak Italiaans noch Engels en gedroeg zich vaak verstrooid. Aan het eind van de tiebreak scoorden we 14-11. Qui slaakte een vreugdekreet die door de hele zaal galmde, stak het veld over en omhelsde haar teammaats, terwijl wij met handen en voeten probeerden duidelijk te maken dat de match nog niet voorbij was. Er staan filmpjes van op YouTube: je lacht je krom.
Een paar weken later troffen we Bergamo in de finale voor het landskampioenschap. Wie drie matchen won, was kampioen. De eerste twee wedstrijden wonnen wij, de volgende twee gingen naar Bergamo. Ontzettend lange, slopende wedstrijden van drie uur en meer, want het eindigde telkens in een tiebreak. Twee keer kwamen we tot op een paar punten van de titel. Maar in de beslissende match werd het 3-1 voor hen. Ons team was uitgewrongen. Doodmoe en leeg door de doorstane emoties. Zoiets breekt je hart, natuurlijk. Maar het was niet anders.
