Volleybalster Frauke Dirickx heeft haar medaille al jaren niet meer in handen gehad.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
In 2010 speelde ik met de Turkse topclub Fenerbahçe de finale van de Champions League. Tegenstander Bergamo was de regerende kampioen, en was duidelijk favoriet. Toch trokken we vol vertrouwen naar Cannes, waar de finale plaatsvond. Fenerbahçe beleefde een seizoen om van te dromen. In Turkije wonnen we alles. We speelden tegenstanders van het veld met oogstrelend volleybal, met een glansrol voor onze twee sterren: Yekaterina Gamova, de beste Russische speelster ooit, en Natasa Osmokrovic, een ervaren Kroatische met een fenomenale opslag.
Duizenden Turkse fans waren afgereisd naar Cannes. Ze zorgden voor een zinderende sfeer. De eerste twee sets gingen verloren. Niet dat we slecht speelden. Het was close, en op de beslissende momenten viel het jammer genoeg de andere kant op. Gamova had al vier Champions League-finales gespeeld en die allemaal verloren. Ze zag de bui al hangen. ‘We gaan dit omkeren voor jou’, zei ik flink. Het was misschien toeval, maar van dan af kantelde ons geluk. De volgende twee sets wonnen we.
Een tiebreak, dus. Onze Russin, die al heel de match ongewoon zenuwachtig volleybalde, kreeg het lastig. Osmokrovic moest redden wat er nog te redden viel, maar omdat we zo veel van haar vroegen, kreeg ze krampen. Onze droom spatte uiteen: de tiebreak ging naar Bergamo. Ik ben geen emotioneel mens, maar uit rauwe ontgoocheling heb ik minutenlang gesnikt als een klein kind. Zo’n kans komt nooit meer terug, besefte ik.
Vandaag ben ik trots op wat wij daar presteerden. We hebben alles gegeven, maar uiteindelijk moet je aanvaarden dat de ander beter was. Sport kan zuur zijn, maar het is net die intensiteit die het de moeite waard maakt. Ik kan nu nuchter analyseren waarom het misging. Bergamo had een veel sterkere bank dan wij. Alleen wanneer onze beste zes op het veld stonden, hielden we gelijke tred, maar Gamova of Osmokrovic een paar minuten rust gunnen was te veel gevraagd. Mijn zilveren medaille ligt op zolder. Ik kan perfect aanwijzen in welke doos, maar ik heb die medaille al jaren niet meer in mijn handen gehad. Het blijft te pijnlijk.
Ex-Yellow Tiger Frauke Dirickx: ‘Geen enkele coach heeft het recht om iemand dom of lelijk te noemen’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
