Hendrik Tuerlinckx begint aan nieuw avontuur bij Haasrode Leuven: ‘Het hele plaatje klopte’

Dit weekend begint de volleybalcompetitie. Voor Hendrik Tuerlinckx (33) is dat in Roeselare. Máár niet langer bíj Roeselare, wel bij Haasrode Leuven. ‘Ik voel hier de drive om op termijn aansluiting te vinden bij de grote twee.’

‘ Hendrik Tuerlinckx wil je iets vertellen.’ Dat bericht stuurde Knack Roeselare eind maart via zijn website en sociale media de volleybalwereld in. In een videoboodschap vertelde de duidelijk geëmotioneerde kapitein dat hij het na dertien jaar, bekroond met zeven landstitels (op dat moment waren het er nog zes) en acht bekers, tijd vond om een andere koers te gaan varen.

Het lijkt voor alle betrokkenen zelfs even onwennig aan te voelen dat de fotoshoot en het interview niet ‘gewoon, zoals altijd’ in Schiervelde plaatsvinden, maar wel in de sporthal van Haasrode. Daar is het dat de viervoudige Volleyballer van het Jaar de komende drie seizoenen zijn kwaliteiten als hoofdaanvaller zal tonen in dienst van Volley Haasrode Leuven.

Moeilijke beslissing

Zaterdag start de competitie, met op de eerste speeldag… Roeselare – Haasrode Leuven. Ben je niet bang om je van kleedkamer te vergissen?

Hendrik Tuerlinckx: ‘Het zal raar aanvoelen om in de kleedkamer van de bezoekers plaats te nemen, dat is zo. Ik heb me laten vertellen dat de wedstrijd al uitverkocht zou zijn en dat ze nog een soort afscheid voor mij willen organiseren, iets wat door de coronamaatregelen niet meer gelukt was vorig seizoen. Dat is wel fijn om te horen.’

Je besliste zelf om te vertrekken, maar na de laatste wedstrijd reageerde je heel emotioneel…

Tuerlinckx: ( pikt in) ‘Ook al besef je elk seizoen dat het jaar waarin je afscheid zal moeten nemen dichterbij komt, toch was het een moeilijke beslissing. Niet omdat ik me niet goed voelde bij de keuze die ik gemaakt had, maar omdat ik iets belangrijks moest loslaten. Ik had er mijn leven opgebouwd, mijn twee oudste kindjes zijn daar geboren en opgegroeid en ik heb er vrienden gemaakt zowel binnen de club als erbuiten.’

Dertien jaar Roeselare, dat zijn ook bijzonder veel sportieve herinneringen. Welke springen er voor jou uit, zowel positief als negatief?

Tuerlinckx: ‘De mooiste herinneringen zijn voor mij de eerste keren: de eerste keer kampioen worden, de eerste keer in het Sportpaleis spelen, de eerste keer de beker pakken. Dat zijn jongensdromen die uitkomen en die blijven het meeste bij. Ik herinner me nog perfect hoe de wedstrijden en de vieringen nadien verliepen. Vraag me dat van de vierde of de vijfde keer en dat weet ik niet meer. Ook de laatste landstitel was heel bijzonder. Die had een extra emotionele waarde omdat ik toen al beslist had om andere oorden op te zoeken.

‘Omdat we altijd prijzen ambieerden, vielen de momenten waarop dat niet lukte zwaar. Tijdens seizoenen waarin we moesten erkennen dat Maaseik beter was, konden we dat wel plaatsen. Maar toen we in 2019 in de beslissende finalewedstrijd in eigen zaal 2-0 voorkwamen en alsnog de wedstrijd verloren met 2-3, deed dat enorm veel pijn, temeer omdat ik daar het gevoel had dat we de sterkere ploeg waren. Die nederlaag is een tijdje blijven nazinderen.’

Mooie inspanning

Toen je je afscheid bij Knack aankondigde, dachten velen dat je voor een buitenlands avontuur zou kiezen. Je hebt die kans wel vaker gekregen de voorbije dertien jaar. Waarom is het er nooit van gekomen?

Tuerlinckx: ‘Enkele keren was een transfer naar het buitenland heel dichtbij, maar ik zat goed bij Roeselare. Dat heeft na lang beraad telkens de doorslag gegeven om te blijven. Ik heb mezelf al de vraag gesteld: als ik mijn carrière opnieuw zou kunnen beginnen, zou ik dan hetzelfde doen? Ik denk het wel. Als je tot die conclusie komt, dan heb je nergens spijt van. Ik heb altijd kunnen meedoen voor de prijzen en me ook goed gevoeld naast het terrein. Het buitenland klinkt mooi, maar is dat niet altijd. Je zit er vaak geïsoleerd en je moet je aanpassen aan een andere taal en cultuur.’

Voor je komst naar Roeselare trok je als achttienjarige wel naar het Italiaanse Perugia. Hoe blik je daarop terug?

Tuerlinckx: ‘Dat was te vroeg, hoor ik wel eens zeggen. Daar ben ik het niet mee eens. Uiteraard was ik er geen vaste basisspeler, maar ik ging ook niet naar daar met die verwachting. Het gaf mij voldoening en het was al een waardering op zich om tot die kern te behoren en toch 20 tot 30 procent van de wedstrijden te spelen. Ik kijk met andere woorden op een positieve manier terug op mijn keuze toen, want zonder die transfer had ik de stap naar een topclub nooit kunnen zetten. Daar ben ik van een broekventje uit Averbode geëvolueerd naar een speler die Roeselare-waardig was.’

‘Roeselare-waardig’ ben je sindsdien de hele tijd gebleven, ook vorig seizoen nog. Je kon er blijven terwijl ook de andere traditionele Belgische topclub(s) interesse toonde(n). Waarom koos je voor een, met alle respect, sportieve stap terug bij Haasrode-Leuven?

Tuerlinckx: ‘Het hele plaatje klopte. Het huis dat we in Averbode lieten bouwen, was klaar en mijn vrouw en ik zijn beiden afkomstig van deze regio. Dicht bij huis spelen is dan weer relatief, want nu zit ik langer in de wagen dan in Roeselare. Daar woonde ik immers veel dichter bij de zaal. Minstens zo belangrijk in mijn keuze was dan ook dat Haasrode Leuven me een contract aanbood voor drie seizoenen, terwijl Roeselare het jaar per jaar wou bekijken. Haasrode Leuven leverde een mooie financiële inspanning en via een trainerscursus en perspectieven in de immobiliënsector kreeg ik ook vooruitzichten voor na mijn sportieve loopbaan. Tijdens de contractbesprekingen merkte ik bovendien de grote ambities van deze club.’

Eerste signaal

Het getuigt alleszins van ambitie dat de club naast jou met Matthias Valkiers en Lennert Van Elsen nog twee spelers binnenhaalde die afgelopen zomer in de 14-koppige EK-selectie van de Red Dragons zaten.

Tuerlinckx: ‘Absoluut. Samen met Stijn D’Hulst is Matthias Valkiers de beste spelverdeler van België. Zijn komst, die al bekend was tijdens mijn onderhandelingen, was voor mij nog zo’n belangrijke factor om hier te tekenen. Voor een hoofdaanvaller is het cruciaal om een klik te hebben met de spelverdeler. Bij de nationale ploeg toonden we al dat onze samenwerking goed verloopt. Matthias weet hoe ik het best aangespeeld word om maximaal te renderen en hij kan die snelle passes ook geven. Dus ja, we zijn ambitieus, maar gaan wij nu onmiddellijk winnen van Roeselare of Maaseik? Dat ga ik niet beweren, maar in de thuiswedstrijden moeten we volop voor onze kansen durven te gaan. En tegen de andere Belgische tegenstanders moeten we sowieso van onze eigen sterkte uitgaan, vind ik.’

De voorbereiding met het voltallige team was onder meer door het EK en het WK U21 – waarbij de Belgische selectie geleid werd door jullie coach Kris Eyckmans – wat verknipt en zeer kort. Heb je desondanks iets geleerd over de sterkte van je nieuwe ploeg? En zo ja, wat?

Tuerlinckx: ‘We haalden van bij de eerste oefenwedstrijden een zeer degelijk niveau. Tegen Düren, vorig seizoen toch derde in de Duitse competitie, speelden we vier sets waarvan we er twee wonnen. Tegen Roeselare boekten we hetzelfde resultaat en tegen Frankfurt wonnen we met 3-0. We moeten het niet groter maken dan het is, maar het geeft toch aan dat we niet weggespeeld worden door dat soort tegenstanders. Het is een eerste signaal dat er kwaliteit schuilt in deze groep. Valkiers en Van Elsen kende ik al, maar ik ben ook aangenaam verrast door de mogelijkheden van enkele jongens die hier al speelden. Het grootste verschil is de sterkte in de breedte. Op training bij Roeselare maakte het niet uit hoe de ploegen stonden in een wedstrijd zes tegen zes, het was altijd evenwichtig. Dat is hier minder het geval. Daarmee wil ik geen afbraak doen aan de spelers van Haasrode Leuven. Ze hebben talent, maar ze staan nog niet op hetzelfde niveau.’

Nieuwe realiteit

Zeg nooit nooit, maar dat maakt dat Haasrode Leuven (nog) geen titelkandidaat is. Ga je de adrenaline van de finales niet missen?

Tuerlinckx: ‘Als ik moet toekijken terwijl anderen de play-offfinale spelen, dan zal dat wringen. Ik moet nog wennen aan de nieuwe realiteit, maar ik behoed mezelf ervoor om me er niet in op te jagen of gefrustreerd te raken. Het zal tijd vergen, maar de club wil in alles professioneler worden. Haasrode Leuven helpen om aansluiting te vinden bij de grote twee, is een stuk waar ik mijn uitdaging in vind. De drive om dat te realiseren voel ik hier wel. Dus, wie weet kunnen we verrassen, zeker in de beker, wat toch meer een momentopname is.’

Op termijn de aansluiting met de Belgische top vinden, zeg je, maar waar liggen de ambities van Haasrode Leuven voor dít seizoen?

Tuerlinckx: ‘Elk seizoen een stapje hogerop zetten is hier al langer de doelstelling. Drie jaar geleden werden ze, als ik me niet vergis, zesde, dan vijfde en vorig seizoen vierde. We streven nu naar de derde plaats, maar laat ons zeggen dat de play-offs halen het vooropgestelde, realistische doel is.’

Daarbij is er voor jou een belangrijke rol weggelegd, zowel op als naast het terrein.

Tuerlinckx: ‘Het is logisch dat ze van mij verwachten dat ik mijn ervaring overbreng op de jonge spelers: hen proberen duidelijk te maken wat fundamenteel is in topvolleybal, welke accenten ze moeten leggen, bewustzijn creëren van welke fouten ze maken en hen daarvoor oplossingen aanreiken. Uiteindelijk deed ik dat ook al bij Roeselare. De taal waarin ik dat doe, is wel verschillend. De eerste weken begon ik geregeld in het Engels te praten op training, puur uit gewoonte. Dan moest ik mezelf corrigeren: juist, onze kern bestaat volledig uit Belgen. Op het veld zal ik een grotere verantwoordelijkheid krijgen dan de jongste jaren. Bij Roeselare waren er wedstrijden waarin ik erg weinig ballen kreeg, hier zal de focus heel vaak op mij liggen. Dat schrikt mij niet af, wel integendeel. Uit die belangrijke rol haal ik extra motivatie.’

‘Muñoz is niet de juiste man voor deze groep’

Met de nationale ploeg kende Hendrik Tuerlinckx wat hij zelf onomwonden ‘een rotzomer’, noemt, ‘de slechtste die ik mij kan herinneren.’ In de Final Four van de European Golden League verloren de Red Dragons als organiserend land zowel de halve finale als de wedstrijd om het brons met 0-3. Op het EK, waar top 8 de doelstelling was, mochten ze al na de eerste ronde hun koffers pakken, waardoor ze het WK van volgende zomer aan zich zien voorbijgaan. ‘Hopelijk komt er nog een evaluatie, ik ben alleszins vragende partij om te praten. Het zou heel naïef zijn om dit zomaar te laten passeren. Het heeft tien jaar geduurd om aan de Europese subtop te geraken, maar de weg naar beneden – met alle gevolgen van dien, tot zelfs subsidies kwijtraken – kan heel rap gaan. Het is noodzakelijk dat de nationale ploeg zich zo snel mogelijk herpakt.’

Over wat volgens hem de redenen van het falen zijn, neemt Tuerlinckx allerminst een blad voor de mond. ‘Het is gemakkelijk om te zeggen dat we nieuwe en jonge spelers moesten inpassen. Dat klopt en het is ook een van de redenen, maar daarnaast denk ik oprecht dat Fernando Muñoz niet de juiste man is. Ik spreek me er niet over uit of hij een goede of een slechte trainer is, maar zijn aanpak werkt niet voor deze groep. Hij is een heel rustige coach. Ik heb hem de hele zomer niet uit zijn krammen weten schieten, terwijl daar redenen genoeg voor waren. Het is weliswaar een zichzelf corrigerende groep, maar na verloop van tijd verliezen de mannen die anderen op hun fouten wijzen ook hun gezag als de trainer hen niet bijtreedt. Een ervaren kern moet je geen trap onder de kont geven, dit team wel. Maar dat is niet gebeurd. De connectie tussen bepaalde spelers en de trainer was ook niet goed en dat straalt af op de hele groep.’