Vijf alternatieve vernietigingstactieken voor Marc Wilmots

Vijf tactieken om die zelfoverschattende zeearend straks piepend als een scharrelhoen terug naar zijn nest te laten pikkelen. Want soms is een Origi niet voldoende.

Beste Marc Wilmots,

Vanavond is het zover. Vanavond zullen miljoenen mensen toekijken hoe ons nationale elftal – ÙW nationale elftal, de Verenigde Staten in de pan hakt. Op minder rekenen we immers niet. Tot nu toe heeft u ons nog geen bijster mooi voetbal gegeven, maar, zo zegt u zelf, dat maakt niet uit: het resultaat is wat telt. We twijfelen er dan ook niet aan dat u voor vanavond weer een verrassende opstelling en een bevredigende eindscore in uw achterhoofd heeft.

Nu we echter in de eliminatieronde zitten, volstaat het niet om een fris, jong team zijn ding te laten doen. Als we toffe jongens blijven, dan ziet iemand vroeg of laat de kans om al dan niet letterlijk zijn tanden in onze snakenschouders te zetten. Bovendien is Kompany zodanig sympà dat ie waarschijnlijk zélf penalty zou roepen wanneer iemand langs zijn scheenbeen schwalbet. Het is tijd dat onze Duivels hun hoorns bovenhalen, al knelt daar voor u natuurlijk het schoentje.

Voor het behoud van het “Tous Ensemble!”-gevoel is namelijk het noodzakelijk dat u en uw team de witte hoed blijven dragen – figuurlijk dan, of u zal vanzelf merken wat ons bescheiden Belgenlandje vindt van flamboyant geklede mannen, niewaar Davy Brocatus?

U hebt iemand nodig om de vuile klusjes voor u op te knappen en na jaren middelbare meisjesschool en een jeugd met meer scheldpartijen dan sleepovers ben ik een uitermate geschikt kandidaat. Hieronder mijn tactieken om die zelfoverschattende zeearend straks piepend als een scharrelhoen terug naar zijn nest te laten pikkelen. Want soms is een Origi niet voldoende.

1) Laat uw spelers arriveren in een Ford, met een Beats by Dre-hoofdtelefoon rond de nek en een iPhone in de hand. Geef de Amerikanen hiermee een ongeschreven telegram dat jawel, ze goed zijn in bepaalde dingen, maar dat voetballen er zeker niet één van is.

2) Overhandig Klinsmann voor de wedstrijd een dikke envelop met daarin alle satirische artikels die de Amerikaanse pers naar aanloop van deze match gepubliceerd heeft. Wijs hem niet op de clichés, probeer hem niets bij te brengen over onze cultuur, maar haal met een fluostift droog alle spelfouten eruit. Als de beste aanvalstactiek van de Amerikanen Laster en Eerroof is, dan hebben ze vast nog niet van Lukaku en Eden Hazard gehoord.

3) Schotel uw spelers een stevige maaltijd van vlees en koolhydraten voor en zorg ervoor dat de geur (of nog beter; het zicht) daarvan de andere kleedkamer bereikt. De kans is immers groot dat Clint Dempsey en Co het moeten stellen met één of andere skinny gluten-, lactose- en smaakvrije maaltijd, klaargemaakt door een medewerker van Starbucks wiens zelfhaat zodanig voelbaar is dat deze nog lang tussen hun kiezen zal zitten knellen.

4) Zet al uw wissels in op Lukaku en Mirallas; laat ze elkaar constant vervangen. Na een keer of drie 9/11 langs het veld te hebben gezien kan u de Amerikaanse zieltjes als het ware bij elkaar vegen aan de zestienmeterlijn.

5) Zoek het Amerikaanse zwakke punt – of beter: vertrouw op mij om u hun zwakke punt aan te duiden: Kyle Beckerman. Ik schat de kansen hoog dat Jürgen Klinsmann deze langharige koddigaard na een surfpartijtje in de Braziliaanse golven met labrador en al in zijn RangeRover heeft gehengst om hem te laten opdraven voor het nationale elftal. Beckerman ziet er zo’n oprecht goeie gast uit dat het volgens mijn bescheiden ervaring al volstaat om tijdens iedere tackle venijnig te fluisteren dat zijn vriendin hem bedriegt of dat er naast het stadion een paardenslachterij plaatsvindt – “dat boegeroep Kyle? Dat zijn de paarden die om hulp krijsen.”

Bedank me later maar.

Katrin Swartenbroux