Tim Celen (MT2) heeft donderdag op de Paralympische Spelen in Tokio de zilveren medaille veroverd in de wegrit. Het goud ging naar de Chinees Chen Jianxin (MT1).
Celen legde de 26,4 kilometer af in 52:15. Halfkoers reed hij in vierde positie, op zeven tellen van het trio koplopers. Maar in het tweede deel van de wegrit rukte hij op. De Chinees Chen Jianxin, dinsdag ook al de primus in de tijdrit, snelde naar het goud en reed solo over de meet. Celen eindigde als tweede op 1:08, voor de Colombiaan Juan Jose Betancourt Quiroga (op 1:34).
De 23-jarige Celen ging dinsdag op de Paralympische Spelen met het brons aan de haal in de tijdrit.
Het is de dertiende Belgische medaille op deze Paralympische Spelen. In de paradressuur was er eerder tweemaal goud voor Michèle George (graad V) en tweemaal brons voor Manon Claeys (graad IV). Tafeltennisser Laurens Devos (klasse 9) won goud, tafeltennisser Florian Van Acker (klasse 11) en de tandem Griet Hoet en pilote Anneleen Monsieur (1.000m tijdrit op de piste, WB-klasse) brons. Voorts was er de zilveren plak voor wielrenner Ewoud Vromant (MC2) in de tijdrit op de weg. Rolstoelspurters Peter Genyn (zilver) en Roger Habsch (brons) veroverden eremetaal op de 200 meter (T51). Handbiker Maxime Hordies (MH1) en Celen (MT2) voegden daaraan het brons toe in de tijdrit. Met tot dusver dertien medailles doet de Belgische delegatie al zeker beter dan het aantal medailles van vijf jaar geleden op de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro (11).
‘Dit zilver is ook schitterend’
‘Ik was meteen na de finish ontgoocheld, maar nu na de podiumceremonie vind ik deze zilveren medaille toch schitterend’, begon Celen zijn uitleg. ‘Ik kwam als wereldkampioen naar hier voor goud in de wegrit. Maar al snel zag ik dat er bergop een aantal renners sterker waren. Ik ben altijd mijn eigen race blijven rijden. En ik wist dat ik in de afdaling altijd tijd kon terugnemen. Toen zag ik vooraan de valpartij gebeuren, waarbij de Colombiaan (Juan José Betancourt, red.) en de Spanjaard (Joan Reinoso Figuerola, red.) tegen het asfalt gingen. Dat gaf me nog extra moed. Ik ben er altijd in blijven geloven. Het was aftellen en blijven gaan tot op de streep. Ik ben heel trots op mijn medaille.’
Celen reed bij de eerste doorkomst aan de finish nog op de vierde plaats. ‘Het was niet makkelijk’, erkende hij. ‘Ik voelde de tijdrit ook nog in mijn benen. En ik hield altijd in mijn achterhoofd dat ik nog iets moest overhouden voor bij een mogelijke sprint. Ik was ook wel een beetje zenuwachtig, vooral uit onwetendheid. Toen ik na de klim hoorde dat ik als tweede 45 seconden voorsprong had, viel er een pak van mijn schouders.’
De kletsnatte omstandigheden in Fuji maakten het voor de rijders ook allesbehalve makkelijk op het autocircuit. ‘We hadden verwacht dat het bloedheet en heel vochtig ging zijn en we hebben daar ook keihard op getraind in de klimaatkamer in België. En dan regent het hier nu zo, op zijn Belgisch’, lachte Celen. ‘Maar het kwam mij op zich wel goed uit. Ik kan er goed tegen.’
Tim Celen beëindigt zijn eerste Paralympische Spelen zo met twee medailles. ‘Ik rij twee wedstrijden op deze Paralympische Spelen en pak twee medailles’, eindigde hij. ‘Ik ben ook wereldkampioen en wereldbekerleider. Het was al een geweldig seizoen en nu weet ik ook weer waar ik voor train voor over drie jaar op de Paralympische Spelen in Parijs. Daar is het parcours ook vlakker. Dat zie ik volledig zitten. Daar ga ik opnieuw vol voor goud.’
