Roger Federer verloor gisteren zijn kwartfinale op de US Open van Grigor Dimitrov (ATP 78). Sluipen de ouderdomssignalen in het lichaam of gewoon een mindere dag voor de Zwitser?
Geen zesde US Open voor Federer. Na een uitputtende vijfsetter tegen de Bulgaarse geweldenaar Dimitrov, in een recent verleden zelf nummer drie op de ATP-lijst, moest de Zwitser het hoofd buigen. Een combinatie van rugklachten en een doortastende tegenstander brachten een einde aan Federers toernooi in de kwartfinale. Na de eerdere uitschakeling van een niet 100% fitte Novak Djokovic (ATP 1), ligt de eindzege voor het grijpen voor derde hond Rafael Nadal (ATP 2).
De vraag rijst of hij ooit nog een grandslamtoernooi kan winnen. Op Wimbledon verloor hij de finale van Djokovic, zijn eerstvolgende kans volgt in januari op de Australian Open, waar hij in januari 2018 zijn voorlopig laatste zege boekte op één van de vier grote blikvangers . ‘Dat weet ik niet, ik heb geen glazen bol. Ik hoop er natuurlijk nog op’, gaf de twintigvoudige grandslamwinnaar mee na de wedstrijd.
Zijn laatste eindwinst in New York dateert al van elf jaar geleden, in 2008. Toen nam hij in drie sets de maat van Andy Murray. Sindsdien verloor hij nog twee finales en drie halve finales op Flushing Meadows, met drie van de vijf keer de Djoker als boeman.
Twee jaar zonder grandslamzege hoeft echter geen schande te zijn voor één van de beste tennissers ooit – zo niet de beste -, want tussen Wimbledon 2012 en Australian Open 2017 won hij vier en een half jaar geen enkele. Ook de ondertussen 38-jarige Federer kon het verlies vrij snel relativeren. ‘Ik denk dat ik een goed seizoen speel. Natuurlijk ben ik teleurgesteld, maar ik zal me hier wel overzetten.’
Hij claimde last te ondervinden van zijn rug sinds donderdag, al was daar zondag tegen David Goffin (ATP 15) nog niks van te merken. Met Zwitserse precisie gaf hij onze Belg toen een masterclass in tennis, 6-2 6-2 6-0. Claimen dat Federer dus langzaam zal wegzakken, is zelfs niet kort door de bocht maar gewoon een afslag te vroeg genomen. Hij bewijst al ettelijke jaren dat op klasse geen leeftijd staat. Dimitrov kegelde hem misschien uit de US Open, met een ATP Finals-kwalificatie op zak en een halve finale op het Parijse gravel van Roland Garros, zijn minst favoriete ondergrond – hij bleef er de drie voorgaande jaren afwezig – mag je Federer nooit afschrijven.
Focus op Tokio
2020 kan zelfs een absoluut orgelpunt worden, mits de Zwitser fit blijft. Met 102 titels vormt hij stilaan een bedreiging voor het record van Jimmy Connors, die er tussen 1972 en 1996 109 won. Daarnaast kan hij ook het aantal gewonnen matchen en aantal gespeelde matchen van diezelfde Connors breken. Respectievelijk 1227 vs. 1274 en 1494 vs. 1556.
Maar misschien crucialer op Federers agenda zijn de Olympische Spelen in Tokio. Het enige nog niet opgevulde gaatje op zijn ellenlange palmares. Hij zal het nooit openlijk toegeven, maar je mag ervan op aan: het is zijn laatste grote doel van zijn carrière. Na de marathonmatch in 2012 tegen Juan Manuel Del Potro (ATP 16) in de halve finale, verloor hij in drie sets van Murray op het gras van Londen, thuishaven van de Brit.
Wanneer hij volgende zomer dus naar zijn beste niveau toegroeit, lijkt een negende zege op Wimbledon nog mogelijk. In Australië zal hij waarschijnlijk moeten rekenen op een mindere dag van Djokovic of Nadal. Al heeft Federer natuurlijk grandslams genoeg, het record van langstregerende nummer één bezit hij ook – Djokovic zal op termijn wel in de buurt komen – en qua prijzengeld hoeft The Swiss Maestro niet klagen.
Mocht hij er na volgend seizoen de brui aangeven, mogen we allemaal onze handen dichtknijpen dat we de grootmeester aan het werk hebben gezien. Genieten nu het nog kan, melancholisch terugdromen als het voorbij is. De Federer Express zal ooit eens zijn eindhalte bereiken.
