Wat u nog niet wist over Wimbledon

Wimbledon, conservatief en excentriek tennisbolwerk, waar jaarlijks 28.000 kilogram aardbeien, 10.000 liter slagroom, 86.000 ijsjes en 320.000 glazen Pimm’s over de toonbank gaan. Een handleiding voor The Championships, het meest eigenzinnige grandslamtoernooi.

Cliff Richard is lid voor het leven van de All England Lawn Tennis and Croquet Club, waar de president – Edward, de hertog van Kent – elk jaar de trofee aan de winnaar van het mannentoernooi uitreikt. De winnares krijgt de schaal uit handen van Kate Middleton, die sinds haar huwelijk in 2011 met prins William als Catherine – hertogin van Cambridge – door het leven gaat én lid werd van de exclusieve tennisclub. “Een prins trouwen helpt, maar de gemakkelijkste manier om lid te worden, is het toernooi winnen”, vertelde Chris Gorringe, ex-CEO van de club, ooit.

De 375 leden-voor-het-leven, die voor elke dag van het toernooi 2 van de 39.000 tickets kunnen kopen, worden aangevuld met een 70-tal Honorary Members, prominenten én de winnaars van het enkeltoernooi. Maar ook dat is niet vanzelfsprekend, ondervond Sidney Wood in 1931. Zijn tegenstander moest die dag forfait geven, waardoor het bestuur vond dat Wood geen recht had op het lidmaatschap, een beslissing die later werd teruggedraaid. Ook John McEnroe, die in 1981 zijn eerste van drie zeges pakte maar zich gedurende het hele toernooi had misdragen, moest een jaar wachten.

Elk seizoen worden 120 tijdelijke leden toegelaten, die de club in interclubcompetities vertegenwoordigen, waardoor het totale aantal leden is opgelopen tot 565. Op de wachtlijst staan meer dan 1000 namen, waarvan er per jaar slechts een handvol geselecteerd worden. Of, zoals de ex-CEO het verwoordde: “Filling dead men’s shoes.”

“Op gras zou ik zelfs een set van mijn grootmoeder verliezen”, zei Ivan Lendl ooit. De ex-nummer 1 van de wereld won acht grand slams, maar strandde op Wimbledon twee keer in de finale. Ook de Spaanse tennislegende Manuel Santana, die het toernooi in 1968 nochtans won, gruwelde bij de gedachte aan grastennis. “Gras is voor koeien”, orakelde Manolo, een van de sterren van zijn tijd, toen drie van de vier slams op gras werden gespeeld. De US Open (in 1975) en de Australian Open (1988) schakelden over, Wimbledon hield vast aan de ondergrond waarop in 1877 het eerste toernooi werd gespeeld.

Maar, verrassend in het conservatieve bolwerk in Zuid-Londen: er werden concessies gedaan. Toen Goran Ivanesevic in 2001 won en in 7 wedstrijden 213 aces voorbij zijn tegenstanders mokerde, moesten chief groundsmanEddie Seaward en zijn 17 fulltime personeelsleden een andere grasvariant inzaaien, waardoor de ballen iets hoger en trager botsen. “Daardoor konden ook de gravelspecialisten een hoofdrol spelen”, legde Seaward uit aan de BBC, die hem jaar na jaar voor zijn monnikenwerk prees.

Zijn opvolger Neil Stubley, pas de 8e chief groundsman sinds… 1877, volgt dezelfde routine. Na het toernooi worden kale plekken opnieuw ingezaaid en wordt het gras op een hoogte van 12 millimeter onderhouden. Een week voor de start wordt het gras tot de ideale speelhoogte van 8 millimeter getrimd. En: het hele jaar door vliegt Rufus – een havik – door het zwerk, op zoek naar… duiven die de zaadjes komen wegpikken.

Queuening, de Engelsen zijn er verzot op. Eerst een kaartje voor de wachtrij bemachtigen en laten afstempelen, daarna uren aanschuiven – sommigen al van de avond ervoor – en hopen dat je de volgende morgen nog een ticketje van 28,5 euro kan kopen. De eerste 500 wachtenden komen in aanmerking voor een ticket voor Centre Court, zelfs op de twee finaledagen: 177 euro voor de damesfinale, 219 voor de mannen.

Deelnemen aan de Public Ballot, die in 1924 werd geïntroduceerd, is comfortabeler, maar de slaagkans bedraagt amper 10 procent. En, nog een nadeel: de toewijzing gebeurt willekeurig. Pechvogels ontvangen een ticket voor de laatste vrijdag op Court Number Two, waar alleen nog veteranen of juniores spelen, bij de gelukkigen valt een ticket voor de halve finale op Centre Court in de bus.

Wie het toeval wil uitsluiten en niet onbemiddeld is, koopt het best een obligatie voor vijf jaar. “Met de verkoop van obligaties financieren we de infrastructuurwerken”, legde voorzitter Philip Brook vorig jaar uit, toen de club debentures (2017-2021) uitschreef voor Court Number One, dat tegen 2019 overdekt wordt. Kostprijs: 35.000 euro.

De 2500 obligaties voor Centre Court gingen voor 57.000 euro ’t stuk van de hand, in ruil kregen de houders één ticket per dag. Een eenvoudige rekensom: de 65 tickets (13 per jaar, gedurende vijf jaar) kosten in dat geval 877 euro per stuk, maar ze mogen wel legaal doorverkocht worden. Lucratief, zeker als er een Brit de finale speelt: vorig jaar betaalde een koppel 45.614 euro voor twee tickets voor de finale tussen Andy Murray en Milos Raonic.

“Het laatste dat we willen, is dat spelers als wandelende reclameborden in onze club rondlopen”, verdedigde de voormalige CEO de witte en bijna publiciteitsvrije tenniskledij. In het handboek van de grand slams wordt tot op de vierkante centimeter beschreven hoe groot de sponsorlogo’s mogen zijn, voor Wimbledon werd daar het zinnetje “almost entirely white’ aan toegevoegd. Maar, zegt Gorringe: “Fabrikanten zoeken elk jaar de grens van het toelaatbare op.”

Zoals Adidas, dat in 2006 stelde dat de drie strepen geen logo, maar een onderdeel van het design waren. Het Duitse sportmerk kreeg gelijk van de rechtbank, maar bond na het hoger beroep van de club toch in. De drie strepen verdwenen, maar het logo mocht iets groter… “De kledij moet vooral deftig en geschikt zijn om mee te tennissen.” Niet het topje dat Linda Siegel in 1979 droeg om feministe Billie Jean King te provoceren. Tijdens rally’s zakte haar topje zo laag, dat er nog nauwelijks iets aan de verbeelding werd overgelaten… Anne White interpreteerde de regels heel strikt in 1985, toen ze in een witte bodysuit (van nek tot enkel) op het veld verscheen. “Ik werd erdoor afgeleid”, zei haar tegenstrever Pam Shriver, waarna White de dag erna het verbod kreeg om in haar pak aan te treden.

“Om andere vormen van sluikreclame te vermijden, hebben we op een bepaald moment gratis handdoeken ter beschikking gesteld. Een dure zaak, want elk jaar verdwenen er duizenden exemplaren. Om die ‘vergetelheid’ op te lossen, gaven we elke speler een mooie souvenirbox met daarin een handdoek, maar zelfs dat hielp niet.” Vorig jaar liep het kostenplaatje voor de handdoeken op tot 197.000 euro…