Directeur Craig Tiley waakt al meer dan tien jaar over het goede verloop van de Australian Open, de eerste grand slam van het tennisjaar, die op 16 januari in Melbourne van start gaat. Tilley is ook één van de grootste fans van een zekere Kim Clijsters.
Directeur Craig Tiley waakt al meer dan tien jaar over het goede verloop van de Australian Open, de eerste grand slam van het tennisjaar, die op 16 januari in Melbourne van start gaat. Tilley is ook één van de grootste fans van een zekere Kim Clijsters.
New balls, please! 2017 is nog maar twee weken begonnen en de eerste grote sportafspraak staat al in de startblokken. De Australian Open, de eerste lichting van de grandslamtoernooien start op maandag 16 januari in Melbourne. Het wordt wellicht een interessant spektakel – en niet alleen omwille van de terugkeer van Roger Federer en Rafael Nadal, de twee beste spelers van het begin van het derde millennium.
De Australian Open is het meest gewaardeerde toernooi door de spelers en de toeschouwers – het is overigens niet zonder reden dat zijn bijnaam ‘Happy Slam’ luidt. Al enkele jaren proberen de organisatoren een ongezien tennis te tonen. Twee weken lang verandert het complex van Melbourne Park in een reusachtig speelplein dat niet enkel meer op het ritme van de opslagen van Serena Williams en de passing shots van Novak Djokovic davert.
Aan het hoofd staat Craig Tiley, een 54-jarige Zuid-Afrikaan. De man is de tournament director van de Australian Open. De voormalige coach van ex-speler Wayne Ferreira waakt al meer dan tien jaar lang over het goede verloop ervan, bijna 24u op 24u. En hij is ook één van de grootste fans van een zekere Kim Clijsters.
Mr. Tiley, hoe beheer je een grandslamtornooi als de Australian Open ?
Craig Tiley: Je moet je eerst en vooral omringen met een goed team. Ik heb veel geluk dat ik voortreffelijke collega’s heb die ondertussen vrienden geworden zijn. We kunnen elkaar blind vertrouwen. Je moet ook op alles voorbereid zijn. De planning en identificering van eventuele problemen zijn zeer belangrijk. Het is zoals de voorbereiding van een tennismatch. En ten slotte proberen we nooit nee te zeggen, we zoeken altijd een oplossing.’
Waarom wordt dit zo een aangenaam toernooi bevonden, denkt u?
Ons belangrijkste doel is het toernooi zo aangenaam mogelijk te maken. De Australian Open moet fun zijn. Fun voor de spelers, fun voor de toeschouwers. Bovendien is het hier nu zomer, de zon schijnt, het is het begin van een nieuw jaar… Iedereen is goedgeluimd. En we beschikken ook over fantastische infrastructuren. Het complex, dat we onafgebroken moderniseren ligt in het centrum van de stad. De mensen kunnen er te voet naartoe, via een nieuwe brug, of met de tram. En het ontbreekt ook niet aan animaties. Het is dat geheel, denk ik, dat onze sterkte is.
U zegt niets over het prijsgeld dat opnieuw verhoogd is. De winnaars zullen dit jaar maar liefst 3,7 miljoen Australische dollars opstrijken terwijl de verliezers van de eerste ronde 50.000 dollar zullen krijgen!
Voor de spelers is dat misschien het geval (glimlach). Dit gezegd zijnde vinden we dat ze correct betaald moeten worden. Een groot deel van de winsten van de toernooien moeten naar hen terugvloeien. We denken dat het vooral belangrijk was het prijsgeld van de eerste rondes te verhogen en dat zelfs voor de kwalificatiematchen zodat tennis een leefbare carrière-optie blijft voor alle spelers die zich op het circuit lanceren. Zo zullen de verliezers van de laatste kwalificatierondes 25.000 Australische dollar verdienen, zodat ze kunnen blijven investeren in hun carrière.
Kunt u verstaan dat sommige mensen die sommen buitensporig vinden?
Het is een business. We hebben te maken met grote professionelen. Ik kan u een groot aantal andere disciplines opsommen waar de atleten een stuk beter betaald zijn. Ik denk aan voetbal, basketbal, golf… Het is inderdaad zo dat de leden van de top tien zeer goed betaald zijn. We kunnen hun inkomsten vergelijken met andere sporten, maar het tennis beperkt zich niet tot hen. Je moet denken aan wie niet in de wereldtop 100 staat…
Wat is het ergste waarmee u heeft moeten omgaan tijdens uw carrière?
Ik onthoud twee gebeurtenissen. De eerste dateert van de match in 2008 tussen Lleyton Hewitt en Marcos Baghdatis. Die eindigde om 4u33 ’s morgens. We hadden alles goed gepland, maar we hebben ongelofelijk veel pech gehad, alle wedstrijden in de Rod Laver Arena duurden een eeuwigheid. En het tweede gaat over het beruchte gevecht tussen een minderheid van zogezegde Servische en Kroatische supporters in 2007. Ze gooiden met stoelen en flessen bier naar elkaar en de politie heeft een groot aantal arrestaties moeten uitvoeren.
Wat is uw beste herinnering?
De relaties die ik met de spelers knoopte. Ik spreek heel graag met hen. Nu als u mij een bijzonder moment vraagt, zou ik zeggen de finale van de editie van 2012 tussen Novak Djokovic et Rafael Nadal. Het is waarschijnlijk de mooiste tennismatch die ik van mijn leven gezien heb. Ik zat de hele wedstrijd lang, die maar liefst 5 uur en 53 minuten duurde, langs het veld en het was een prachtig spektakel…’
Naar het schijnt hebt u ook een bijzondere relatie met Kim Clijsters…
‘Vanuit een persoonlijk standpunt is Kim mijn lievelingsspeelster. Als we meer Aussie Kims hadden, of Kim Clijsters, zou de sport ongelofelijk gezond zijn. Ze is een grote kampioene.
Het deed u waarschijnlijk plezier om haar vorig jaar in het Toernooi van de Legendes te zien en dat ze als consultant voor de Australische televisiezender Channel 7 mocht werken.
‘Helemaal. Ze is zo aardig geweest om deel te nemen aan de activiteiten die we organiseren, zoals het eerbetoon aan vrouwen die toekomstige generaties kunnen inspireren. Ik heb haar bij haar afscheid in 2012 gezegd dat we er altijd zouden zijn voor haar. Kim speelde hier heel graag. Ze had veel fans en vrienden. En ik weet dat de titel haar in 2011 dolgelukkig maakte. Ik hoop dat ze haar verblijf hier evenveel apprecieerde als wij van haar aanwezigheid genoten hebben.’
Welke herinnering hebt u aan haar?
Die dateert van haar overwinning in 2011. ’s Avonds in de Player’s Lounge vroeg ik haar om een foto van ons twee met haar trofee te maken. En geloof het of niet, maar die foto staat nog altijd thuis op mijn bureau. Ze is goud waard en ik ben er vandaag nog altijd heel erg aan gehecht…
Door Serge Fayat
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
