Tennisster Els Callens liet het initiatief aan haar dubbelpartner.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Misschien wel het allerspannendste moment was de loting. De Williams-zussen waren geen reekshoofd in het damesdubbel op de Olympische Spelen van Sydney in het jaar 2000. Venus en Serena hadden in de kwalificaties net genoeg gespeeld om zich te plaatsen. Dat betekende dat je hen in gelijk welke ronde kon loten. En hoewel mijn dubbelpartner Dominique Monami en ik goed bezig waren, en waarschijnlijk het beste koppel waren na de Williamsen, wisten we dat hen kloppen wel héél lastig zou worden. De ontlading toen we hoorden dat we hen pas in de halve finale konden treffen… Alsof we al voor het toernooi een beetje waren gewonnen.
De Kroaten, de Slovaken en de Venezolanen gingen voor de bijl. In de halve finale tegen de zussen Williams startten we fenomenaal, boven alle verwachting. In een wip stonden we 4-1 voor. Maar toen gingen we zitten en kwam het besef: we zijn hier de grootste stunt in het vrouwentennis aan het verwezenlijken. En daarmee was het momentum weg. Al is het ook zo dat Venus en Serena vanaf toen ijzersterk begonnen te spelen. De toppers kunnen nog een versnelling hoger schakelen wanneer het echt moet.
In de wedstrijd om brons, tegen de Wit-Russen, verloren we de eerste set door mijn schuld. Ik was bloednerveus en maakte te veel fouten. Omdat ik besefte dat ik de belangrijkste match van mijn leven aan het tennissen was, begon ik te forceren. Er viel een loden stilte toen we gingen zitten na die verloren set. ‘Ik ben niet naar hier gekomen om die medaille weg te gooien!’ tierde een laaiende Dominique. Ik durfde haar amper aan te kijken. Gedwee beloofde ik minder tussen te komen, en de rally’s vooral aan haar te laten.
Het bleek het goeie recept. Dominique maakte punt na punt, en zelf vond ik mijn vertrouwen terug. In de tweede set was het nog nipt, maar in de derde zijn we er op een indrukwekkende manier overheen gewalst. Toen Wit-Rusland het matchpoint uit klopte, sloeg mijn brein tilt. Ik kreeg de microfoon en kon geen woord uitbrengen. Ik had al veel gezien als tennisster, maar niet veel gewonnen en dan sta je daar plots met een olympische medaille. Ik had nooit iets zo hard gewild. En dan lukt het nog ook.
Het kippenvelmoment van tennister Dominique Monami: ‘Na die rally kantelde de match’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
