Op haar negentiende won de Amerikaanse tennisster Cori Gauff vorig jaar de US Open. Schittert ‘Coco’ straks ook op de Australian Open?
Na een winnende backhand viel ze op haar rug, sloeg de handen voor het gezicht en begon te snikken. Toen ze vervolgens haar opponente Aryna Sabalenka groette en haar familie in de tribune omhelsde, vloeiden de tranen bij Coco Gauff nog rijkelijker. De 23.000 toeschouwers in het volgepakte Arthur Ashe Stadium, onder wie een rist beroemdheden, juichten de nieuwe US Open-kampioene luidruchtig toe. Ook toen ze even later de trofee in de lucht stak, gehuld in een nieuw T-shirt met daarop het opschrift: ‘Call Me (Coco) Champion.’
Haar sponsor New Balance had slim geanticipeerd op een zege door nieuwe versies van de T-shirts te lanceren die het kledingbedrijf al in de zomer van 2019 op de markt had gebracht. Gauff had toen op haar vijftiende, als jongste speelster ooit, het hoofdtoernooi van Wimbledon gehaald, en zelfs de achtste finales bereikt door onder meer Venus Williams te kloppen. A new star was born. Een ster die toen nog Cori werd genoemd, haar echte naam. Maar omdat haar vader Corey heet, hoorde dochterlief liever haar bijnaam Coco. En dus creëerde New Balance de ‘Call me Coco’-campagne.
Vooral de relatie met haar vader- coach stond soms onder hoogspanning.
Junior Orange Bowl
Vier jaar later, na veel ups en downs, voegde het daar na de US Open ‘Champion’ aan toe. De eerste stap tot de vervulling van een wens die Gauff als vierjarige had gedaan, toen ze met haar vader naar de Australian Openfinale van 2009 keek en Serena Williams zag winnen. Corey noemde Williams de ‘GOAT’, en legde aan zijn dochter uit dat dat stond voor ‘Greatest of All Time’. Coco’s antwoord: ‘Daddy, I want to be the GOAT!’ Een onbesuisde kleuterwens, maar acht jaar later was die droom niet meer zo onrealistisch. Toen won Gauff op haar twaalfde al de Junior Orange Bowl, het officieuze WK voor twaalf- tot veertienjarigen. De enigen die haar dat op die leeftijd hadden voorgedaan, waren Steffi Graf, Monica Seles en Jennifer Capriati – later samen goed voor 34 grandslamtitels. Achteraf vertelde de tiener uit Delray Beach (Florida) nogmaals, deze keer tegen de Amerikaanse pers, over haar doel: de GOAT worden. Op haar Instagramprofiel benadrukte ze ook dat ze niet de nieuwe Serena Williams wilde zijn, wel de eerste Cori ‘Coco’ Gauff.
Aan haar genen zou het zeker niet liggen. Vader Corey schitterde als basketbalspeler aan de Georgia State University, en moeder Candi blonk in haar high school- en collegejaren uit als gymnaste en meerkampster in de atletiek. Coco bleef wel lang kleiner dan haar leeftijdsgenoten, maar dat compenseerde ze met haar lange armen, snelheid, kracht en lenigheid. En ook haar techniek was uitzonderlijk goed, al van toen ze op haar zesde haar eerste tenniskamp bijwoonde. Nauwelijks twee jaar later had ze op de tennisacademies in Florida al naam gemaakt toen coach Gerard Loglo, die eerder met de zussen Serena en Venus Williams had samengewerkt, haar voor het eerst aan het werk zag. Hij was meteen verkocht: ‘Uw dochter zal ooit een kampioene worden’, zei Loglo tegen vader Corey.
Daar hoefden hij en zijn vrouw Candi niet meer van overtuigd te worden. Ze gaven hun job op om Coco fulltime bij te staan. Vader werd coach, moeder gaf dochterlief thuisonderwijs en bekommerde zich om de opvoeding van haar twee jongere broers. De parallellen met Coco’s idolen, de zussen Williams, waren treffend – en niet alleen door de gemeenschappelijke zwarte huidskleur. Ook hun vader, Richard Williams, had zijn leven in het teken van de tennisopleiding van zijn jonge dochters gezet. Met als enige doel: de beste ter wereld worden. Coco Gauff speelde op dezelfde terreinen van Pompey Park in Delray Beach waar Venus en Serena als tieners hadden getennist. En vanaf haar tiende trainde ze in Nice, in de academie van Patrick Mouratoglou, de voormalige Franse coach van Serena. Ook hij was toen al onder de indruk van Gauffs allroundkwaliteiten en winnaarsmentaliteit: ‘Toen ze zei dat ze de nummer één van de wereld wilde worden, kon ik niet anders dan haar geloven.’
Mondige tiener
Als jonge tiener domineerde Gauff al haar leeftijdsgenoten, in de VS en ver daarbuiten. Met niet alleen winst op de Junior Orange Bowl, maar twee jaar later, in 2018, ook op de US Open voor junioren meisjes – weer als jongste ooit. Toch was niet alles rozengeur en maneschijn. Vooral de relatie met coach/vader Corey stond soms onder hoogspanning: hij was heel kritisch, zij – als mondige tiener – schoot verbaal even vlug terug. Tot moeder Candi drastisch ingreep en de twee aan tafel zette: Coco moest leren haar vader te onderscheiden van de coach, Corey moest zijn manier van coachen aanpassen en begrijpen dat hij op de eerste plaats een vader was.
Het bleek een kantelpunt in hun relatie. En een extra injectie voor Gauffs tenniscarrière, die het jaar erna (2019) een nog hogere vlucht nam met de achtste finale op Wimbledon, bij de senioren. Op de daaropvolgende US Open mocht Gauff in de derde ronde tegen titelverdedigster Naomi Osaka uitkomen. Het werd een sof: de Japanse speelde de vijftienjarige van het terrein. De tranen rolden na het matchpunt over Gauffs wagen. Ze werd getroost door Osaka, die haar vroeg om samen het traditionele interview na de wedstrijd te doen. Gauff deed het, al had ze het moeilijk om uit haar woorden te komen. Toch wist ze meteen erna dat ze uit die nederlaag veel zou leren. Misschien zou het zelfs een van de belangrijkste matchen uit haar carrière worden. Dat bleek al een maand later, toen Gauff in Linz haar allereerste WTA-toernooi won.
Cocohype
Na een minder coronaseizoen (2020) ging in 2021 de curve verder omhoog met een toernooizege in Parma als aanloop naar een eerste kwartfinale in een grandslamtoernooi, Roland Garros. Een jaar later (2022) presteerde Gauff in Parijs nog beter, toen ze op haar achttiende de finale bereikte. Hoewel ze kansloos verloor van de Poolse nummer één van de wereld, Iga Swiatek – onder de indruk van de omstandigheden, bekende ze later – zwol de Cocohype verder aan. In de vier daaropvolgende grandslamtoernooien (US Open 2022, Australian Open, Roland Garros en Wimbledon 2023) kon Gauff de (te) hoge verwachtingen niet waarmaken. Ze strandde telkens tussen de derde ronde en de kwartfinale, en beleefde een dieptepunt op Wimbledon, waar ze al in de eerste ronde werd uitgeschakeld. Op cruciale momenten kraakte vooral haar mindere forehand.
Vader Corey besloot om een menselijk moeilijke, maar cruciale keuze te maken: hij zou een stap terugzetten als hoofdcoach van zijn dochter. Er was niets gebroken, maar een nieuwe, minder emotionele aanpak van ervaren buitenstanders was noodzakelijk, vond hij. In samenspraak met Coco werden Pere Riba en Brad Gilbert ingehuurd als respectievelijk dagelijkse trainer en adviseur. Gilbert, de 62-jarige ex-coach van onder meer Andre Agassi, had de laatste jaren als tennisanalist bij ESPN gewerkt en moest Gauff tactisch slimmer maken. Zijn eerste doel: haar sterkste wapens (beweeglijkheid, snelheid, backhand en opslag) meer uitspelen, niet haar ‘zwakke’ forehand geforceerd bijschaven.
Ook op mentaal vlak deed Gilbert Gauff anders denken. Hoewel ze altijd een zeer ambitieus, uitgesproken carrièredoel had vooropgesteld – de GOAT worden – ontbrak het de Amerikaanse vaak aan vertrouwen en vechtlust als ze in een match op achterstand kwam. De nieuwe aanpak rendeerde meteen: Gauff won haar eerste WTA 500-toernooi in Washington en deed daar een titel in het Masters 1000-toernooi (het niveau net onder de grand slams) van Cincinnati bovenop. Daar versloeg ze voor het eerst in acht matchen haar angstgegner, Iga Swiatek.
Het echte leven
Zo begon Gauff voor het eerst in haar carrière als een van de favorieten aan een grand slam. Ook als de speelster met de meeste druk op de schouders, want ze speelde voor eigen publiek op de US Open, waar ze in 2019 was gekraakt in de match tegen Naomi Osaka. Deze keer zou Gauff alleen maar buigen. Drie keer verloor ze de eerste set – in de eerste en vierde ronde én in de finale tegen Sabalenka – maar telkens sloeg ze hard terug. In die drie wedstrijden, tegen speelsters met totaal verschillende speelstijlen, vond ze telkens de sleutel van de match en verloor ze in de drie beslissende derde sets samen amper zeven spelletjes. De wisselvallige tiener van weleer werd zo een onbreekbare grandslamwinnares, die voortaan ook kon winnen als ze niet op haar beste niveau speelde. Niet ondanks, maar dánkzij het proces dat ze de laatste jaren had doorgelopen. ‘God heeft me op de proef gesteld. Daarom smaakt dit moment nog zoeter dan ik me had kunnen voorstellen’, vertelde Gauff.
Bovenal leerde Gauff om de druk, waar ze tot voor de zomer van 2023 soms onder gebukt ging, te relativeren. ‘Mensen die moeite hebben om hun gezin te onderhouden en niet weten waar ze hun volgende maaltijd zullen halen… Dát is echte druk, het echte leven. Ik zit in een geprivilegieerde positie. Ik word betaald om te doen waar ik van hou. Dat mag ik niet als vanzelfsprekend beschouwen. Zelfs als ik verlies, weet ik dat ik nog altijd een fantastisch leven zal hebben.’
Maar vooralsnog blijft winnen wel haar grootste drijfveer. En dat zinnetje dat ze als kleuter tegen haar daddy zei: ‘I want to be the GOAT. ’
