Haar titel op de Australian Open (15-28 januari) zal ze nog niet verdedigen, maar het damestennis snakt naar de terugkeer van Serena Williams.
Onvoorspelbaar, het was de rode draad in het vrouwentennis van 2017. Serena Williams won eind januari, acht weken zwanger, haar 23e grandslamtitel, maar kondigde in april haar voorlopig afscheid aan en werd op de wereldranglijst door Angelique Kerber voorbijgestoken. De Duitse viel door de mand op Roland Garros, waar Jelena Ostapenko haar eerste grand slam won. Op Wimbledon verbaasde Garbiñe Muguruza, op de US Open tekende Sloane Stephens voor een stunt, Venus Williams sneuvelde in twee grandslamfinales, de Tsjechische Karolina Pliskova voerde een paar weken de wereldranglijst aan, Simona Halep sloot het tennisseizoen als de nieuwe nummer 1 af. Geen touw aan vast te knopen.
Maar, zo oordeelden de tennisanalisten: Serena Williams zou in 2018 de jacht op het record van Margaret Smith-Court – 24 grandslamtitels – met succes afronden. ‘Ik ben ervan overtuigd dat ze ook als moeder een kampioene zal zijn’, voorspelde haar coach Patrick Mouratoglou, die de Amerikaanse sinds de lente van 2012 naar tien grand slams begeleidde. ‘En er zullen er nog veel meer volgen.’
Ze keerde in het verleden al terug na blessures, operaties en ziektes, maar een zwangerschap en de eerste levensmaanden van Alexis Olympia Ohanian wogen zwaarder door dan ze zelf verwachtte. Begin dit jaar, amper vier maanden na de geboorte, begon haar comeback op het exhibitietoernooi van Abu Dhabi tegen Jelena Ostapenko (WTA 7) met een valse noot: roestig in de eerste set (2/6), beter in set twee (6/3), te wisselvallig in de supertiebreak (5/10). Ze was ‘een beetje bang en onzeker’, gaf ze toe, en had zichzelf erop betrapt op dat ze bij momenten aan haar dochtertje dacht. Ze sleurde nog overtollige kilo’s mee, waardoor ze niet altijd een antwoord vond op het ongecompliceerde powertennis van de Letse en vroeg zich af of het wel zin had om deel te nemen aan de Australian Open. ‘Als ik meedoe, dan wil ik voor de titel spelen. Daarvoor ben ik nog niet goed genoeg. Ik heb nog wat tijd nodig.’
Ze had de les van Mouratoglou goed begrepen. De coach: ‘Toen we begonnen samen te werken, zei ik: ‘Serena, je wint te weinig.’ Met haar talent en kracht was er geen enkele reden om zelfs maar één wedstrijd te verliezen, op voorwaarde dat ze fysiek, mentaal en tactisch optimaal is voorbereid.’
Op die Serena is het nog wachten, gaf ze zelf toe. ‘Het moederschap is fenomenaal, maar tegelijk slopend.’ En in 2017 had ze ook van het ‘gewone leven’ geproefd. Lange gesprekken met modegoeroe Donatella Versace, een gewaagde fotoshoot – naakt en met bolle buik – voor Vanity Fair, elke dag een uurtje cardiotraining, een Frans taalbad, kooklessen om haar tacorecepten te perfectioneren, op zondagmorgen met haar vader naar de kerk en vele slapeloze nachten… Net zoals Kim Clijsters in 2008, na de geboorte van Jada. Een voorbeeld, die na haar rentree nog twee keer de US Open won.
