Serena Williams: ‘Ik heb niet nog meer titels nodig, maar ik wil ze wel’

Serena Williams kan op de US Open, waar ze al zes keer won, het record breken van de 24 grandslamtitels dat Margaret Court sinds 1975 op haar naam heeft staan.

In 1999, op 17-jarige leeftijd, won Serena Williams de eerste van haar 23 grandslamtitels op de US Open. Vandaag, bijna 20 jaar later, staat de Amerikaanse, ondertussen mama van een klein meisje, er nog altijd. En op Flushing Meadows waar ze al zes overwinningen op haar naam schreef, kan ze het record evenaren van het aantal grandslamtitels dat sinds 1975 op de naam van Margaret Court staat.

Dit jaar vieren we de vijftigste verjaardag van de US Open. Welke gevoelens maakt dat bij u los?

SERENA WILLIAMS: ‘Ik heb zoveel goede herinneringen aan de US Open. Veel mensen zijn gek op dat tornooi. Ik ook. Het is emblematisch om in New York te spelen. Ik speelde grote wedstrijden in het Arthur Ashe stadium (ze won in 1999, 2002, 2008, 2012, 2013 en 2014, nvdr.). En ik heb er ook zware nederlagen gekend. Maar dat maakt allemaal deel uit van de geschiedenis van dit tornooi.’

U kan het record evenaren van de 24 grandslamtitels die Margaret Court al sinds 1975 op haar naam heeft staan. Een record dat onmogelijk leek te verbreken. Wat betekent dat voor u?

WILLIAMS: ‘Om eerlijk te zijn, het was lang geleden dat ik eraan gedacht had. Het kwam terug in Wimbledon. Ik was het waarschijnlijk vergeten. (glimlach) En ik denk dat dat een goede zaak is. Ik had mezelf zodanig veel druk opgelegd om tot 18 te komen (en Chris Evert en Martina Navratilova te evenaren, nvdr.), dat de rest weinig belangrijk was. Maar zoals ik de laatste tijd al zei, ik wil me geen grenzen stellen. Het is enkel een aantal. Ik wil zoveel mogelijk grandslamtitels binnenrijven, maar daarvoor moet ik zeven opeenvolgende wedstrijden winnen. Ik ben er nog niet.’

Precies waar situeert u vandaag uw niveau?

WILLIAMS: ‘Ik ben nog aan het begin. Het is een lange comeback. Ik ben net gestart. Ik moet regelmaat in de service terugvinden, meer dan alles, en mijn return ook verbeteren. Eigenlijk moet mijn hele spel beter worden. Dit gezegd zijnde, blijf ik hard werken om er te geraken. En ik hoop dat ik meer wedstrijden ga beginnen winnen.’

De finale in Wimbledon bereiken heeft u waarschijnlijk gerustgesteld.

WILLIAMS: ‘Ja, Die twee weken hebben me getoond dat ik kon wedijveren. Het is een publiek geheim dat mijn bevalling zeer lastig was. Olympia op de wereld brengen was een ongelofelijk gevoel. En daarna ging alles mis. Ik ben trouwens de tel verloren na vier operaties, want er zijn er zoveel geweest. Het was een dagelijkse routine geworden. Door al mijn bloedproblemen heeft het op een bepaald moment aan een zijden draadje gehangen. Gelukkig heeft niemand me dat gezegd. Het was echt moeilijk. Er was een periode waar ik zelfs niet tot mijn brievenbus raakte.’

U haalt de moeilijkheden aan tijdens uw zwangerschap en uw longembolieën. Dat kan moeilijk aan te pakken zijn voor een topsporter. Hoe doet u dat?

WILLIAMS: ‘Voor mij is dat risico beheren meer een mentale uitdaging, want zodra ik pijn voel in mijn been, beeld ik me het ergste in. Tijdens Wimbledon, had ik pijn in mijn been en ik dacht: “Oh, mijn God! Ik heb een bloedprop en ik ga een embolie hebben.” Het is echt moeilijk. Ik had niet gedacht dat ik dat soort traumatiserende gedachten zou hebben. Vooral omdat ik nu een dochter heb. Ik wil er zo lang mogelijk zijn om haar te steunen.’

Het schijnt dat u zelfs in het ziekenhuis, toen u moeilijkheden had om te ademen, aan de dokters uitgelegd heeft wat ze moesten doen.

WILLIAMS: ‘Dat is waar. “Een Doppler, is dat een grap misschien ?”, zei ik aan de verpleegster. “Ik heb een scanner en een perfusie Héparine nodig.” Ik ken mijn lichaam zo goed. Ik weet precies wat er gebeurt. Ik ken veel medische zaken. Het is een wetenschap die me bijzonder interesseert. Ik begrijp echt hoe mijn lichaam werkt.’

Kan u vertellen hoe het is om tegelijk moeder en speelster te zijn ?

WILLIAMS: ‘Het is een grote vreugde om weer te spelen na alles wat ik doormaakte. De laatste tien maanden waren echt gek. Op de court spelen als mama is echt supercool! Want ik weet dat ik, wat er ook gebeurt, thuis ongelofelijk veel steun en onvoorwaardelijke liefde zal vinden. Dat is een zeer aangenaam gevoel. Ik kan het niet echt beschrijven. Ik was er niet van bewust tot dat het gebeurde. En dat geeft me veel energie en zin om nog meer een voorbeeld te zijn. Het is één van de doelstellingen van mijn leven.’

Wie heeft de laatste tien maanden de meeste stappen vooruit gezet? Uw dochter Olympia of u?

WILLIAMS: ‘Dat is een zeer goede vraag. Ik ga voor haar antwoorden, want ze beweegt nu haar voetjes. Ze stapt en probeert zelfs een beetje te snel te stappen voor haar kleine lichaam. Ze gaat er echt voor. Ik vind trouwens ook dat ik nog in modus babypassen zit. Elke keer ik het veld opga, wil ik een gigantische stap vooruit zetten, maar ik moet leren geduldig zijn.’

Wat verwachtte u bij uw terugkeer naar de competitie?

WILLIAMS: ‘Om eerlijk te zijn, ik verwachtte dat mijn eerste tornooien beter zouden zijn. Dat was het moeilijkste. Aanvaarden dat het niet lukte. Ik weet dat het vreemd kan lijken, maar ik had veel getraind om mijn oud niveau terug te vinden. Ik zou niet zeggen dat Indian Wells en Miami me met de realiteit confronteerden, maar ze waren eerder een opstap naar het volgende. Weer aan het werk gaan en klaar zijn voor de grandslamtornooien en ondertussen het juiste evenwicht vinden tussen de job van mama en tennisspeelster.’

Precies, in welke mate zijn uw prioriteiten vandaag veranderd?

WILLIAMS: ‘Ze zijn erg veranderd. Olympia is mijn prioriteit ! Eenvoudigweg bij haar zijn, voor haar zorgen, dingen met haar doen… Ik heb mijn tijdschema aangepast. Ik train in de voormiddag en breng de rest van de dag met haar door. Ik zie haar dus niet de hele dag, maar toch een groot deel.’

Wat denkt u van de mensen die vinden dat uw terugkeer vlot zou moeten verlopen en dat opnieuw de finale van een groot tornooi spelen een eenvoudigweg routine?

WILLIAMS: ‘Het is een vreemd gevoel. Hoe kon ik favoriet zijn terwijl ik de laatste achttien maanden maar vier tornooien gespeeld heb en ik de helft van de tijd een ander menselijk wezen in mijn buik droeg? Maar toen ik geen favoriet was, was ik ook gefrustreerd. (glimlacht)‘

U bent de 36 voorbij. Wat hoopt u nog te realiseren met een racket in uw handen ?

WILLIAMS: ‘Ik heb geen geld, meer titels of prestige nodig. Maar ik wil ze wel. Ik wil meer grandslamtornooien winnen. Dat is niet hetzelfde. En ik denk dat een kind hebben me zal helpen. Weten dat ik na de wedstrijd opnieuw mijn prachtige baby ga zien, zorgt er voor dat ik relativeer en brengt me meer sereniteit op het veld.’