In augustus 2003, twaalf jaar geleden, kondigde Pete Sampras zijn afscheid aan. Vandaag wijdt de tennisgod op rust zijn tijd aan zijn familie en (af en toe) aan een exhibitiepartijtje. Zoals onlangs op de Optima Open in Knokke-Heist waar Sport/Voetbalmagazine hem exclusief kon spreken.
Ondanks die nieuwe focus had Pete Sampras het in de eerste drie, vier jaar na zijn pensioen niet makkelijk, bekent hij aan Sport/Voetbalmagazine. ‘Ik liet mijn racket links liggen, golfte elke dag en vond met poker een nieuwe hobby: elke week een partijtje thuis, geregeld trok ik naar Las Vegas voor een toernooi of om black jack te spelen – ik hou wel van gokken. A lot of fun, al werd ik tezelfdertijd rusteloos. En ik raakte ook compleet uit vorm: 90 kilo, terwijl mijn competitiegewicht 82 kg bedroeg. Ik at immers evenveel als voorheen, maar bewoog nog amper. Tot ik plots foto’s van mezelf zag: ‘Wow, wat is er gebeurd?’ Om mijn leven meer structuur te geven, ging ik opnieuw elke dag naar de gym en begon ik weer te tennissen – nu zo’n zes, zeven exhibitietoernooien per jaar. De weken ervoor werk ik ernaartoe, want ik wil niet afgaan. En zo kunnen ook mijn zonen, die alleen de verhalen over mijn carrière gehoord hebben, zich iets voorstellen bij hun vader, de tenniskampioen.’
Nochtans is de competitiedrang grotendeels verdwenen, vertelt Sampras. ‘Al is het soms frustrerend dat mijn lichaam mijn hoofd niet meer wil volgen. Tot mijn veertigste kon ik me nog meten met sommige profs, maar sindsdien ervaar ik dat father time me inhaalt. Sprongkracht, snelheid, wendbaarheid: het wordt steeds minder. Daarom speel ik nog amper serve-and-volley – te belastend voor de rug. En terwijl ik me vroeger vaak onverslaanbaar voelde, is het nu telkens een mysterie als ik op het terrein stap. Geen idee hoe ik zal spelen…’
Andere uitdagingen gaat Sampras niet meer aan. ‘In mijn carrière heb ik die genoeg gehad. Nu is de enige challenge: geduldiger zijn, want mijn kinderen luisteren niet altijd even goed. (lacht) Tv-analist of coach worden, zoals veel ex-kampioenen? Neen, ik wil niet weer wekenlang op hotel verblijven. Een jong talent coachen, dat misschien wel. Maar alleen thuis in LA. En om naar het tennis zelf te kijken, zit ik perfect in mijn zetel. Toch mis ik de Wimbledons en de US Opens soms nog, ja. Het juichende publiek, de buzz van het winnen, je de ochtend na een grandslamzege bijna high voelen…’
Lees het hele interview in Sport/Voetbalmagazine van 26 augustus.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier