Kippenvelmoment voor Sabine Appelmans in 1997: ‘België snakte naar een goed verhaal’

De druk van de natie bracht tennisster Sabine Appelmans uit evenwicht.

‘Het hoogtepunt en tegelijk de grootste teleurstelling uit mijn carrière: zo kijk ik terug op de Australian Open van 1997. Ik speelde al een paar seizoenen op hoog niveau, maar als ik naar een grandslamtoernooi trok, wist ik ook wel dat ik niet met de beker naar huis zou gaan. Die twee weken in Australië leek ik in één klap de kloof met de top vijf-speelsters te hebben gedicht. In de vierde ronde schakel ik Conchita Martinez uit. Een marathonmatch, achteraf hing ik aan een infuus. Martinez was een wereldster. Plots kwam het besef dat ik nooit beter speelde. Dat verhoogde de druk: dit was mijn grote kans om ver door te stoten op een grandslam.

Ik was de eerste Belgische die de kwartfinale van een grandslamtoernooi haalde, maar toevallig was ik dat jaar niet alleen, want ook Dominique Monami bereikte in Australië de laatste acht. België ging uit de bol. Journalisten bestookten ons, de koning stuurde een fax, in allerijl werden mijn ouders overgevlogen. Het was heel veel, heel plots. Dominique had een interessante verklaring voor die plotse aandacht. Ons sportsucces kwam een paar maanden na het uitbreken van de affaire-Dutroux. België snakte naar een goed verhaal. Maar de druk van de natie bracht mij uit evenwicht.

Ik kreeg alle kansen om mijn kwartfinale te winnen. De eerste set won ik, in de tweede kwam ik 3-1 voor. Toch verlies ik die set nog. In de derde set gebeurde hetzelfde: hoewel ik 3-0 voorstond, trok Mary Pierce aan het langste eind. Het idee dat ik de halve finale zou halen, overmande me. Te veel de blik naar buiten gericht, te weinig focus op het spel. Ik had me beter moeten afschermen. Een dure les. Tegelijkertijd moet ik niet te streng zijn voor mezelf: een paar goeie ballen maakten het verschil tussen doorstoten en eruit liggen. Soms valt het niet jouw kant op.

Later, bij de grandslamzeges van Kim Clijsters en Justine Henin, heb ik me vaak de bedenking gemaakt hoe zwaar de druk op hen moet hebben gewogen. Het is niet niks, presteren op het hoogste niveau. Maar zij stonden vaker in die positie en konden eraan wennen.’