Hoe tennisster Monica Seles 30 jaar geleden door een mesaanval haar onschuld verloor
Een messteek maakte een einde aan de dominantie van de jonge tennisster Monica Seles.
Jonas Creteur gaat op zoek naar een markant cijfer van de sportweek.
Ze was pas 19, op 30 april 1993, afgelopen zondag 30 jaar geleden. Toch had Monica Seles zich al ontpopt tot de nieuwe koningin van het vrouwentennis, zelfs tot de meest dominante tiener ooit. Van haar zestiende tot haar negentiende had ze acht grand slams gewonnen, en de vier jaar oudere Steffi Graf onttroond. De Duitse was jarenlang onverslaanbaar. Tot de steile opmars van Seles, die in haar jonge tienerjaren van Joegoslavië naar Florida was verhuisd en was opgeleid door de befaamde tenniscoach Nick Bollettieri.
Op haar top kreeg Seles wel respect van het grote publiek, maar echt geliefd was ze niet. Omdat ze zich niet helemaal blootgaf, nooit een echte vedette was. Door haar bijzonder harde, tweehandige forehand en backhand en bijbehorende luide gekreun oogde haar spel ook niet zo mooi als dat van Graf. Als een killer pur sang straalde Seles een onwrikbaar zelfvertrouwen uit. Maar zodra ze van het terrein stapte, werd ze weer een eenvoudig, giechelend tienermeisje.
Die onschuld verloor Seles door een van meest tragische gebeurtenissen in de tennisgeschiedenis. Ze had op het toernooi in Hamburg de zege tegen Magdalena Maleeva bijna op zak toen ene Günter Parche tijdens een pauze langs twee veiligheidsmensen glipte en een gekarteld mes in haar rug plantte. De 38-jarige werkloze Duitser verklaarde later dat hij de ‘eer’ van zijn idool Steffi Graf wilde beschermen. Hij was zo geobsedeerd dat hij zelfmoordneigingen had toen Graf verloor. Gelukkig miste het mes Seles’ vitale organen. De vleeswonde was na enkele weken zelfs volledig geheeld. Maar de psychologische littekens bleven veel langer zichtbaar. Seles leed onder een posttraumatische stressstoornis, raakte haar tennisplezier kwijt, werd mensenschuw en kreeg eetstoornissen.
Bijna twee en een half jaar speelde ze geen enkele match op de WTA Tour. Pas in augustus 1995 maakte ze haar comeback. Een half jaar later won Seles zelfs weer een grand slam, op de Australian Open. Maar de Joegoslavische was niet meer de dominante powerspeelster van weleer. Ze verloor haar gevoel voor timing en had last van overgewicht, waardoor ze veel trager bewoog. Daarbovenop werd bij haar vader Karolj terminale kanker vastgesteld. Weken na zijn dood, in 1998, bereikte Seles de finale van Roland Garros. Ze verloor, volledig gehuld in zwarte kledij, en zou daarna nooit meer een grand slam winnen. Seles kreeg wel iets anders in de plaats: affectie voor de underdog met mentale problemen, met wie de tennisfans zich konden identificeren. Toch bleef één vraag altijd nazinderen: ‘Wat als?’
