Tennister Dominique Monami trof haar zwarte beest op de Olympische Spelen van 2000.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Velen schrokken toen ik mijn afscheid aankondigde, maar zelf wist ik al een tijd dat ik in het jaar 2000 zou stoppen met tennis. Ik stelde mezelf een laatste groot doel: een medaille winnen op de Olympische Spelen in Sydney. Maar zodra ik de loting voor het enkelspel zag, zakte de moed me in de schoenen. Monica Seles zat in mijn tabelhelft. Mijn zwarte beest, ik heb haar nooit kunnen kloppen. Een leeftijdsgenote, die meer succes had en hetzelfde soort tennis speelde als ik, maar dan sneller, sterker en preciezer. Ik hoopte dat iemand anders Seles zou uitschakelen, maar nee: ik trof haar in de kwartfinale. Ik wist hoe laat het was. Seles versloeg me met 6-0, 6-2.
Gelukkig hadden we nog het dubbelspel, maar ook daar bestond er één onklopbaar team. Mijn dubbelpartner Els Callens en ik lootten de zussen Williams in de halve finale. We begonnen uitstekend aan de eerste set. Iedereen schrok van ons niveau: wij, Venus, Serena én het publiek. Het besef dat we konden winnen verlamde ons, gek genoeg. We maakten plots rare fouten en begonnen te twijfelen. Zodra Venus en Serena onder stoom kwamen, was de match voorbij. Die nederlaag was ingecalculeerd. Dat was geen drama, want er wachtte ons nog een wedstrijd om het brons tegen het Belarussische koppel Natasha Zvereva-Olga Barabanschikova. Zvereva was een van de beste dubbelspeelsters ter wereld, een echte specialiste, maar haar partner was veel minder. Een medaille zat erin. We begonnen zenuwachtig aan de match. De eerste set ging naar de Belarussen. We stonden met de rug tegen de muur. Set twee ging gelijk op, tot Els een mooi punt scoorde na een lange rally. We braken hun opslagspel en de wedstrijd kantelde. Zij begonnen fouten te maken, ons vertrouwen groeide. Mentaal was de match beslist. Set drie was een formaliteit: het werd 6-1. De Belgen wonnen brons!
Niet lang daarna ben ik gestopt. Dat was geen moeilijke beslissing: ik had meer bereikt dan ik voor mogelijk had gehouden en mijn laatste doel was afgevinkt. De persconferentie bleek tricky. Alle journalisten dachten dat ik zwanger was, en dat klopte nog ook, al was dat niet de reden dat ik stopte. Maar ik wilde niet dat vrienden en familie via de pers zouden vernemen dat ik een kind verwachtte.
