Het kippenvelmoment van tennisser Dick Norman: ‘We kregen een staande ovatie’

Tennisser Dick Norman wilde spelen met een paraplu in de hand.

Hoewel ik verloor, is de match waar ik het vaakst aan terugdenk de tweede ronde van Roland Garros in 2006. Ik kwam uit tegen Gaël Monfils. Het was die dag erg slecht weer. Veel wedstrijden werden uitgesteld, de meeste toeschouwers vertrokken. Als geste aan het publiek besloten de organisatoren dat iedereen binnen mocht op het centercourt. Nu moet je weten dat er op Roland Garros altijd duizenden Belgen rondlopen, en zeker toen, want Kim Clijsters en Justine Henin speelden nog.

Het zorgde voor een unieke sfeer. De ene helft van het stadion zat vol dolle Belgen, de andere helft supporterde vurig voor de Franse publiekslieveling Monfils. De Mexican wave rolde door het stadion, bij ieder punt schreeuwden duizenden fans. Het haalde de entertainer in mij naar boven. Het was beginnen te druppelen en de scheidsrechter twijfelde om de match te schorsen. ‘Laten we de volgende rally spelen met een paraplu in de hand’ zei ik tegen Monfils. Ik was goedgezind: ik had de bovenhand en stond op het punt de eerste set te winnen, maar zijn humeur stond natuurlijk op onweer. Het was zo’n dag waarop je het gevoel hebt dat je alles kunt.

Na de eerste set stuurde de scheidsrechter ons toch naar de kleedkamer. Monfils kreeg een donderpreek van zijn coach, zo luid dat ik het ook hoorde, aan de andere kant van de kleedkamer. De woede-uitbarsting werkte, want in set twee kantelde de match. Ik speelde mijn beste aanvallende tennis, maar Monfils haalde de ene onmogelijke bal na de andere terug. Spectaculaire rally’s, verrassende dropshots, lobs, passingshots: het publiek genoot. En de spelers ook. Hij pakte set twee, de derde set won ik in de tiebreak. Maar ik voelde dat mijn tank leeg raakte. Set vier heb ik snel opgegeven om me te concentreren op de beslissende vijfde set. De apotheose was de match waardig. Het werd 7-5 voor Monfils. Het publiek gaf ons een staande ovatie.

Vorig jaar heb ik, in een nostalgische bui, de videoband bekeken met mijn zoontje. Ik was zelf onder de indruk van mijn niveau. Mijn zoontje vond dat ik dringend opnieuw moet beginnen te tennissen: Monfils draait immers ook nog mee op het hoogste niveau. Maar daar ga ik toch voor passen, met mijn 52 jaar. (lacht)