2008 was een ‘slecht’ jaar voor de vrouwelijke topsport in België. Op een paar maanden tijd stopten drie koninginnen: Kim Gevaert in augustus, Tia Hellebaut in december, en eerder op het jaar, vlak voor Roland Garros, zette La Reine Henin op 25-jarige leeftijd een streep onder haar carrière.
De feiten
Het is dinsdagavond 13 mei en al vrij laat wanneer de telefoon rinkelt bij Pierre-Yves Hardenne. Hij is de ex-man van Justine. ‘Zet je even, ik moet je iets vertellen’, klinkt het. Henin klinkt vastberaden, zoals steeds als ze iets heeft beslist. Hij weet het uit ervaring, een jaar eerder was ze ook al zo vastberaden toen ze een punt zette achter hun huwelijk.
Wat ze nu moet vertellen, is dit: ‘Ik stop. Morgen geef ik een persconferentie.’ Ze klinkt heel beredeneerd, zal Pierre-Yves later vertellen. ‘Alles is geregeld en onder controle, er is niks meer dat me nog van gedacht doet veranderen.’
Om stipt 16 uur begint op 14 mei de persconferentie. Plaats van afspraak voor de internationale media: de tennisclub in Limelette, nabij Waver. De show is strak geregisseerd, moet ook, want de nationale televisiezenders streamen het evenement live. Een primeur in de sportgeschiedenis.
Henin is dan ook het nummer 1 op de WTA-ranking, noblesse oblige. In het zaaltje lopen veiligheidsagenten rond en een Nederlands journaliste heeft zelfs een vertaler meegenomen. De afscheidsboodschap wordt gebracht door Henin én haar coach Carlos Rodriguez.
Dat ze al sinds eind 2007 nadenkt over deze beslissing, klinkt het als uitleg en dat die nu definitief is. ‘Ik heb zin in iets anders. Ik heb zuurstof nodig. Mijn kaars is uit, zeker mentaal, stilaan ook fysiek. Verdriet voel ik niet, veeleer opluchting. Het is tijd voor andere dingen, voor de belangrijkste dingen van het leven, die gebaseerd zijn op relaties en op liefde.’ De liefde opnieuw ontmoeten en mama worden is haar wens.
Making-of
In 1999 trekken we naar Antwerpen. Lei Clijsters is een oude bekende uit het voetbal en na heel lang zagen krijgen we naar aanleiding van het WTA-circuit in de stad een interview. Aanleiding: het debuut van zijn dochter Kim in het profcircuit. Plaats van afspraak zijn de coulissen, en het is een guitige tiener die tijdens het interview langskomt en ons vriendelijk groet.
Kim haalt er de kwartfinale, maar de meeste aandacht gaat dat weekend naar een Waals meisje, dat één jaar ouder is: Justine Henin. Zestien, ook debutante in het profcircuit en al meteen winnaar. Zonder het te beseffen zitten we te kijken naar twee jonge tieners die tien jaar lang het wereldtennis zullen domineren.
Eind 1999 duiken beiden zusterlijk de top 100 binnen. In die dagen ís hun relatie ook nog opperbest. Op hun eerste trip naar Australië gaat Kim en haar entourage nog op restaurant met Henin, Carlos Rodriguez en papa Henin, die toen nog zijn dochter begeleidde.
Later verandert dat. Justine heeft eerst een Kimcomplex – Clijsters is wat opener en vrolijker in de omgang en heeft een hoog knuffelgehalte, Henin is meer gesloten, verbeten. Getekend door het leven, ze verloor al vroeg haar mama. Het zou Kim ook overkomen, met haar papa.
Kim ontwikkelt echter ook een Justinecomplex. Er vallen wat ongelukkige opmerkingen, die gretig worden uitvergroot door de media. Navratilova-Evert en andere tennisrivaliteiten revisited, de tenniswereld smult ervan.
In 2001 komt er een eerste hoogtepunt: een Belgische halve finale op Roland Garros. Clijsters wint het onderlinge duel, maar verliest de finale nog van Jennifer Capriati. Een paar weken later is het de beurt aan Henin om een finale te halen. Die van Wimbledon, waar ze de duimen moet leggen tegen Venus Williams. Beide Belgische meisjes breken wel door in de top tien.
Twee jaar later zijn ze nummer één. Eerst is het de beurt aan Clijsters, in augustus 2003, later dat jaar neemt Henin de macht over. De grand slams zijn, op Wimbledon na, in die periode ‘van ons’: Belgische finale in Roland Garros, Belgische finale op de US Open, Belgische finale op de Australian Open. Telkens wint Henin.
Maar dan blijkt al hoe hard het labeur van de meisjes is/was om zo ver te raken. Clijsters heeft chronisch last van de pols, Henin sukkelt met een vermoeidheidsvirus. Toch wint ze nog goud op de Olympische Spelen van Athene. In 2005 mag Clijsters eindelijk juichen: op de US Open wint ze haar eerste grand slam en ze wordt weer nummer één.
Maar in de onderlinge duels blijft Henin de bovenhand halen. In 2006 staan ze opnieuw tegenover mekaar in de halve finale van Roland Garros. Dit keer wint Henin, die later het tornooi zal winnen.
In 2007 is de hoogconjunctuur voorbij: eerst stopt Clijsters, amper 24, een jaar later Henin, die alle tekenen vertoont van wat we nu een burn-out noemen. Steeds moeilijker kan ze de batterijen opladen en het vliegtuig opstappen voor alweer een lange reis.
En daarna
Rust, en wat alternatieve projecten. Een zoektocht naar zingeving van het leven. Op eigen vraag schrapt de WTA Henin als nummer één van de tabellen. Maria Sjarapova (dan 21) wordt het nieuwe nummer één.
Begin 2009 begint het weer te kriebelen. Eerst bij Clijsters. De Limburgse aanvaardt een aanbod om in het voorjaar een demonstratiepartij op Wimbledon te spelen. Even later zegt Henin ‘ja’ tegen een demonstratietornooi in Dubai, gepland voor december 2009. Beiden zitten met een comeback in het achterhoofd, maar kondigen dat niet direct zo aan.
Begin augustus 2009 is het zover. Kim II is een feit. Na drie tornooien is het al raak, ze wint voor de tweede keer de US Open. Een paar maanden later is het ook zover voor Henin, die bij haar rentree een vliegende start maakt met twee zinderende finales, die in Brisbane en die op de Australian Open. Daarna sputtert de motor wat, fysiek. Blessures spelen weer op, eerst de heup, daarna breekt ze in de Fed Cup haar pink.
Eén van de doelen die Henin zich stelt is het winnen van Wimbledon, het gaatje op haar palmares dat nog moet worden opgevuld. Maar o noodlot: uitgerekend daar luidt een val het definitieve einde van haar carrière in. En dat uitgerekend in de partij tegen Clijsters, tegen wie ze in 2010 drie keer tegen uitkomt en drie keer verliest.
Terwijl Kim II nog drie grandslamtitels toevoegt aan haar palmares, is Justine II geen succes. De ligamentschade aan de elleboog betekent einde verhaal. Ze hervat nog na een lange revalidatie in Australië, maar kan geen topniveau meer halen. Een doktersanalyse is hard. Opereren, één jaar inactiviteit en dan misschien beterschap of stoppen. Haar droom – Wimbledon winnen – of desnoods olympisch goud halen in Londen (op het gras van Wimbledon) ligt aan diggelen.
Op 27 januari 2011 komt het definitieve afscheid aan de topsport. Dit keer niet in een strak geregisseerde mediashow, wel in een communiqué. De media trotseren is even niet aan de orde. Het leven na de sport kan nu écht beginnen.
Haar wens uit 2008 is inmiddels wel gerealiseerd. Henin, 37 inmiddels, is mama van twee kinderen, slaat nog amper een balletje, maar runt nog wel haar tennisacademie in Limelette en werkt als analiste voor Eurosport op grote tornooien. Toen Kim III op poten werd gezet, werd haar uiteraard ook gepolst naar een comeback. Maar daar is geen sprak van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier