Op 6 november door Andy Murray van zijn troon gestoten en drie opeenvolgende grandslamtoernooien zonder overwinning. Wat is er aan de hand met Novak Djokovic?
Toen hij op 5 juni 2016 de Coupe des Mousquetaires kuste, waren de analisten unaniem: Novak Djokovic wordt de eerste man sinds Rod Laver, in 1969, die de vier grand slams in hetzelfde jaar wint. Roland Garros was tot dan de blinde vlek op zijn palmares, maar hij knokte zich die namiddag tussen het exclusieve kransje van negen spelers – onder wie André Agassi, Rafael Nadal en Roger Federer – die in hun carrière de vier slams hadden gewonnen. Winnen op Wimbledon en de US Open, waar hij telkens titelverdediger was, was a piece of cake.
Weinig magie, een bijna emotieloze counterspeler die met een ijzeren gestel de ballen uit alle hoeken terughaalt en met een dodelijke precisie naar de overkant vuurt. Tegenstanders die de wedstrijd vaak domineerden, waren de wanhoop nabij. “Onverslaanbaar.” Het zegegebaar, met de vuisten op de borst slaan, was zijn handelsmerk. Maar King Kong bleef niet trommelen. Fysiek uitgewoond en mentaal óp, sleepte hij zich van toernooi naar toernooi. Wimbledon (3e ronde) werd een afknapper, in de finale van de US Open was Stan Wawrinka te sterk.
Boris Becker, die hem sinds december 2013 naar 6 van zijn 12 grand slams had gecoacht, gooide de handdoek. Nole won nog de seizoenopener in Dakar van de nieuwe nummer 1, Andy Murray, maar terwijl Federer in Melbourne zijn comeback met een 18e grandslamtitel vierde, zat Djokovic te mokken in zijn residentie in Monaco: verloren in de 2e ronde tegen Denis Istomin, nummer 117 op de ranking.
Het heilige vuur is verdwenen, zo gaf hij toe. “Sinds de geboorte van mijn zoon (Stefan, in 2014, nvdr) zijn er andere prioriteiten. Het enige wat me dreef, was ooit Roland Garros winnen. Toen ook dat lukte, wilde ik vooral een goede vader en echtgenoot voor Jelena (Ristic, nvdr) worden.” En: ook 2017, met één titel in vier toernooien, lijkt niet meteen zijn jaar te worden.
