Zijn Emma Raducanu en Leylah Fernandez, de twee verrassende finalistes op de US Open, de toekomst van het vrouwentennis? Of dooft ook hun ster (te) vroeg uit?
In afwezigheid van Serena Williams, Rafael Nadal en Roger Federer zou hét verhaal van de US Open 2021 de grandslamqueeste van Novak Djokovic worden. Geen mens, zelfs niet doorgewinterde analisten, die echter had durven te voorspellen dat twee jongedames, Leylah Fernandez (19) en Emma Raducanu (18), de tenniswereld evenveel in de ban zouden houden. Twee tieners die, zeker bij de doorsneefan, tot voor de US Open onbekend waren.
Ja, Raducanu had op Wimbledon al even Emmamania in Groot-Brittannië doen losbarsten, maar zij moest er in de vierde ronde afhaken met ademhalingsproblemen. Verder had ze, net als Fernandez, nog geen opmerkelijke resultaten neergezet. Raducanu moest zelfs de kwalificaties van de US Open afwerken. Maar won dan wel, als allereerste qualifier (m/v) ooit, en zónder setverlies, haar eerste grandslamtitel, in haar amper tweede major. In bovendien de eerste tienerfinale op een grand slam sinds Martina Hingis en Serena Williams het in de US Open van 1999 als 18- en 17-jarigen tegen elkaar opnamen. Met die nuance dat die twee toen al het nummer één en zes van de wereld waren. Terwijl Fernandez en Raducanu voor de US Open als 73e en 150e geklasseerd stonden.
Een opflakkering van tieners, geboren ná 2000, die de laatste jaren evenwel vaker voorkwam: in 2019 won Bianca Andreescu op haar 19e al de US Open, een jaar later pakte de 19-jarige Iga Swiatek de Roland Garrostitel. Een groot verschil met de mannen, waar tot dusver slechts twéé (!) spelers, geboren ná 1989, een grand slam gewonnen hebben: Dominic Thiem (27) de US Open van 2020, plus… Daniil Medvedev (25), die zondag Djokovic van zijn grandslamvoltooiing hield.
Absolute topper gezocht
Waarom breken die jongedames wel vroeg door? Omdat de concurrentie in het vrouwentennis weliswaar heel breed is, maar de top braakt ligt. Niemand heeft dat terrein, sinds Serena Williams in een neerwaartse spiraal is beland, de jongste jaren standvastig kunnen bezetten. Sinds 2017 wonnen liefst 14 verschillende vrouwen de laatste 19 grand slams. Alleen Naomi Osaka kon er meer dan twee (vier) winnen, maar zij heeft daar intussen een mentale tol voor betaald. Nog straffer is zelfs de verdeling van de 10 finalistes in 2021, op de vier grand slams en op de Olympische Spelen: évenveel verschillende namen. Zoals de voorbije vijf jaar élk van de vier grandslamtronen door een andere speelster bezet werd. Een totaal ander beeld bij de mannen, waar de Grote Drie (de laatste jaren vooral Djokovic) de jongere generatie heeft afgeblokt, met liefst 60 zeges in de laatste 74 grand slams.
De concurrentie in het vrouwentennis is breed, maar de top ligt braak.
Sowieso is het voor tieners/jonge twintigers moeilijker om zich in het mannencircuit richting de wereldtop te katapulteren. Zeker op grand slams, gespeeld in een best-of-three-formule, waar de ervaring, de fysieke en tactische rijpheid in een vierde of vijfde set en in de loop van het toernooi bovendrijven, zeker tegen de toppers. Iets wat veelbelovende youngsters als Carlos Alcaraz (18), Jason Brooksby (20) en halvefinalist Félix Auger-Aliassime (20) in de afgelopen US Open ook ondervonden.
Aan Leylah Fernandez of Emma Raducanu nu om te bewijzen dat zij geen flitsende kometen zijn, maar sterren die blijven fonkelen. Ze lijken alvast heel matuur om te gaan met de druk, op en naast het terrein. Zeker Raducanu heeft ook de fysieke – even gracieus als krachtig – en de allroundkwaliteiten als tennisspeelster – met onder meer een verwoestende forehand – om de steeds hogere (mentale) belasting op te vangen, gesteund door een goeie entourage. Koppel daar haar looks, charisma en multiculturele roots aan en het sterrendom, inclusief véle miljoenen, ligt op de Britse te wachten. De vraag is voor hoelang. Daar kan Naomi Osaka over meespreken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
