De Belgische tennismannen doen voor de tweede keer in drie jaar tijd een gooi naar Daviscupwinst. In de finale wacht vrijdag, zaterdag en zondag Frankrijk. Alles wat u moet weten, in vijf vragen aan en antwoorden van onze tenniswatcher Chris Tetaert.
België speelt voor de tweede keer in drie jaar tijd de Daviscupfinale, en dat een week na de knappe finaleplaats van David Goffin op de Masters. Maar behalve Goffin scheren de Belgen individueel geen hoge toppen. Hoe is het succes van de nationale ploeg dan te verklaren?
‘Er staat in de eerste plaats een team, wat wellicht de grootste verdienste van kapitein Johan Van Herck is. Dat was een belangrijk werkpunt toen hij in 2011 Réginald Willems, die ook de persoonlijke coach van Olivier Rochus was, opvolgde: iedereen meekrijgen. De privécoaches van álle spelers waren opnieuw welkom en er werd een professionele structuur rond de ploeg neergezet. Kinesitherapeut, osteopaat, trainers, sparringpartners, besnaarder… Geen enkele Belgische tennisser kan het zich financieel permitteren om met zo’n staf rond te reizen.’
‘En – wat altijd melig klinkt: het zijn vrienden die elkaar motiveren. De spelers komen graag naar de Daviscup, wat het voor Van Herck gemakkelijker maakt: hij hoeft geen rekening te houden met afzeggingen. Na de zware Australian Open bedankte Goffin wel voor de ontmoeting in Duitsland, maar dat was vooraf doorgesproken.
Twee finales in drie jaar is voor een klein tennisland uniek, maar de Daviscup moet je ook kunnen plaatsen
‘Twee finales in drie jaar is voor een klein tennisland uniek, maar de Daviscup moet je ook kunnen plaatsen. Spanje, met zeven spelers in de top 50, en Zwitserland, winnaar in 2014 met Roger Federer en Stanislas Wawrinka, zijn ongetwijfeld sterker dan de Belgen, maar in die landen slagen ze er blijkbaar niet in om hun spelers voor een Daviscupontmoeting te motiveren. Maar, zoals Van Herck terecht opmerkt: België moet zich niet druk maken over beslissingen die in andere landen worden genomen.’
Tijdens de Masters deden de Britse commentatoren aanvankelijk maar kleintjes over ‘die Belg’. Wordt er internationaal neergekeken op het Belgische tennis?
‘Niet noodzakelijk. Ik hoorde Tim Henman, BBC-analist tijdens de ATP Masters, toch heel respectvol over Goffin spreken. “Hij is het beste bewijs dat je geen 1m90 of een krachtpatser moet zijn om met de beste tennissers van de wereld mee te doen.”
‘Als anderen dan toch meewarig doen, dat heeft dat alles met Engels chauvinisme te maken. Wimbledon is voor hen het allerbelangrijkste toernooi ter wereld – de matchen op Roland Garros zijn op de BBC zelfs niet te volgen – en daar deed Goffin nooit beter dan de vierde ronde van vorig jaar. Plus: de winst van Goffin tegen Federer, met acht Wimbledonzeges op de teller een aangenomen Engelsman, was een shock. Federer die de finale niet speelde, daar hadden ze na het forfait van Nadal in Londen geen rekening mee gehouden.’
‘Goffin spreekt ook minder tot de verbeelding dan bijvoorbeeld Grigor Dimitrov, die al op jonge leeftijd in Baby Fed werd herdoopt en ooit het bed deelde met Maria Sjarapova. Zulke verhalen vallen bij Goffin niet te rapen. Welbespraakt, beleefd, een bijna bleke toptienspeler die nooit als het allergrootste talent van zijn generatie werd bestempeld. Een man van de gestage opgang, die – wellicht ook tot zijn eigen verbazing – in de finale van de Masters stond.’
Coach Johan Van Herck zegt dat de Fransen duidelijk favoriet zijn voor de overwinning. Hoe schat jij de verhoudingen in?
‘Na de winst tegen Australië in de halve finale zei Van Herck meteen: “Wij gaan naar Frankrijk om te winnen.” Maar België in een favorietenrol duwen, dat zal ook hij niet doen – welke Belgische bondscoach wel? En: met amper 4 spelers in de top 200 – Goffin (7), Steve Darcis (76), Ruben Bemelmans (118) en Arthur De Greef (191) – zou dat ook niet geloofwaardig overkomen.
‘Bij de Fransen hield Yannick Noah aanvankelijk vast aan het team dat in september van Servië, zonder Novak Djokovic, won: Jo-Wilfried Tsonga (15), Lucas Pouille (18) en de dubbelspecialisten Nicolas Mahut (nummer 6 in dubbel) en Pierre-Hugues Herbert (13). In extremis verving hij Mahut nog door reservespeler Richard Gasquet (31). Op papier vertrekt België dus allesbehalve als favoriet, maar dat was het tegen Duitsland en Australië ook niet.’
Arthur De Greef, die in het dubbel tegen Australië geen te beste beurt maakte, werd donderdag nog vervangen door Joris De Loore. Waarom?
‘Het dubbelspel was lang een pijnpunt voor de Belgische ploeg, maar de combinatie Ruben Bemelmans-De Loore verbaasde vorig jaar tegen Brazilië met een overwinning in vijf sets tegen Marcelo Melo en Bruno Soares (4 en 7 op de wereldranglijst). In Duitsland wonnen ze van de broertjes Zverev en tegen Italië verloren ze pas in vijf sets.
‘Twee jongens met een goede service, die bovendien heel goede vrienden zijn en – net als Darcis – in de Daviscup boven zichzelf kunnen uitstijgen. Op vraag van Van Herck speelden ze dit seizoen enkele dubbeltoernooien en interclubs in Duitsland, waar ze aan de automatismen konden schaven. Een ontdekking én een extra troef.
Bij de Fransen is de op één na hoogst genoteerde op de ATP-ranking Lucas Pouille (ATP 18), een naam die bij ons al evenmin een belletje doet rinkelen. Moet hij angst inboezemen?
‘Pouille won dit jaar de toernooien in Boedapest, Stuttgart en Wenen – tegen Tsonga – en stond in mei nog op de 13e plaats, maar speelde net als zijn landgenoten een wisselvallig seizoen. Een jaar om zo snel mogelijk te vergeten, vond ook Henri Leconte, ooit nummer vijf op de wereldranglijst en een kritisch volger van het Franse tennis, die zelfs sprak van “een generatie die enorm wordt overschat.”
‘De resultaten geven Leconte gelijk. Van alle Franse spelers bereikte alleen Tsonga een kwartfinale in een grand slam (Australian Open), de slechtste balans sinds 2005. Nochtans heeft ook Tsonga heeft een desastreus seizoen achter de rug: eerste ronde Roland Garros, derde ronde Wimbledon en tweede ronde op de US Open.
‘Om de eerste Daviscup in de geschiedenis naar België te halen, moet Van Herck rekenen op twee zeges van Goffin, wat met zijn vorm van de Masters zelfs voor 25.000 Franse fans niet denkbeeldig is. Ook voor zichzelf heeft hij in die week een andere status opgebouwd. Tussen 2009, toen hij prof werd, en begin dit jaar won hij amper vier keer tegen een speler uit de top tien, dit jaar voegde hij daar zeven overwinningen aan toe.
‘En Steve Darcis kan in de Daviscup altijd iets meer. ‘Maar’ 76e op de wereldranglijst, 33 jaar en een waslijst aan blessures, maar de Luikenaar stond ooit 38e en heeft de statistieken mee: 22 overwinningen, 9 keer verloren. In Daviscup verloor hij dit jaar alleen in vijf zware sets van Nick Kyrgios (ATP 22), tegen Italië verpletterde hij Paolo Lorenzi (ATP 43) en in Duitsland won hij zijn twee enkelwedstrijden – ook tegen Sascha Zverev, inmiddels het nummer 4 op de wereldranglijst. Mentaal geeft dat hem – en het team – een enorme boost.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
