Australische tennishype Ashleigh Barty gaat voor unieke dubbel Parijs-Londen

De zomer is nog maar net begonnen, maar het tennissprookje van 2019 is al geschreven. Ashleigh Barty (23) won enkele weken geleden Roland Garros, is de nieuwe nummer 1 en start volgende week als topfavoriete op Wimbledon.

Bier, steak en pasta. Exclusieve feestjes zijn niet aan Ashleigh Barty (23) besteed. Ook niet wanneer ze ergens in Parijs, enkele uren na de finale, met haar team haar eerste grandslamtitel mag vieren. Geen glitterjurk, maar een baseballcap. Geen glamourgirl, maar een gezellige meid uit Queensland. Gewoon buitengewoon. Ze wilde zo snel mogelijk doorreizen naar Engeland. Het eerste grastoernooi in Nottingham, waar ze haar titel moest verdedigen, liet ze passeren. Fysiek en mentaal moe, zag ook haar coach Craig Tyzzer. ‘Een beetje golfen en veel rusten.’ Daar keek ze wél naar uit. Samen met haar vriend, Garry Kissick, enkele rondjes spelen op The Belfry, de legendarische club in Warwickshire die al vier keer gastheer voor de Ryder Cup was. Heilige Grond.

En daarna ging het vizier weer op tennis. Naar het gras van Birmingham, Eastbourne en, vanaf volgende week, Wimbledon. ‘Daar is ze zéker een van de favorieten. Ze heeft alle slagen om op Wimbledon nog beter te spelen dan in Parijs. Ik zie geen andere speelsters die zo gevarieerd tennissen en ook nog eens fysiek sterk zijn’, analyseerde Martina Navratilova de 23-jarige Australische, die voor een unieke dubbelslag Parijs-Londen kan tekenen.

Sinds de start van het proftennis (1968) konden amper vier mannen in hetzelfde jaar de dubbel realiseren – Rod Laver (1969), Björn Borg (1978, 1979, 1980), Roger Federer (2009) en Rafael Nadal (2008, 2010), bij de dames waren ze met zeven. Margaret Court (1970) en haar troonopvolgster Evonne Goolagong- Cawley (1971) – twee landgenotes van Barty -, Billie Jean King (1972), Chris Evert-Lloyd (1974) en Navratilova (1984) tekenden voor één dubbelslag, Serena Williams deed haar kunstje van 2002 in 2015 nog eens over en Steffi Graf was vier keer (1988, 1993, 1995 en 1996) de beste in Parijs én Londen.

Straks kan Barty zich bij dat exclusieve clubje voegen. Gras is nog altijd haar favoriete ondergrond. Ze won Wimbledon bij de juniores (2011), toen ze vijftien was, en ze domineerde vorig jaar het grastoernooi van Nottingham. Dat ze met haar 1,66 meter de kleinste speelster in de top tien is en daardoor servicepower te kort komt, lachte de nummer twee van de wereld zelf weg. ‘Mijn jeugdcoach, Jim Joyce, heeft een spel ontwikkeld dat op techniek en gevoel gebaseerd was. De volgende stap was sterker worden – groeien zat er niet in ( lacht) -, zodat mijn service een wapen zou worden.’ De feiten: in Parijs sloeg niemand meer aces (38) dan Barty en alleen finaliste Marketa Vondrousova won meer punten op haar eerste opslag…

Aboriginal

‘Ze heeft de touch en de kracht. Een goede volley, geweldige slice en een sterke opslag. Met zo’n allroundgame kan je op elke ondergrond winnen’, klonk het bij Evonne Goolagong-Cawley, die in 1980 haar zevende en laatste grandslamtitel won en het eerste echte rolmodel voor de inheemse bevolking (Aboriginals) was. Die roots deelt ze met Ash, sinds april National Indigenous Tennis Ambassador, die ‘inheemse kinderen wil inspireren om ook te tennissen’.

Net zoals Goolagong ook voor haar een bron van inspiratie was. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst in januari 2011, toen Barty – veertien jaar – op de Australian Open bij de juniores debuteerde. Ze was al nationaal kampioene in haar leeftijdscategorie en door haar afkomst als ‘de volgende Goolagong’ bestempeld, maar ze werd in de eerste ronde kansloos van het veld getimmerd door de Amerikaanse Lauren Davis. En toch zag Goolagong-Cawley, een van de 25 toeschouwers langs de baan, dat het goed was. ‘Ik moet haar straks spreken. Ze zal het na zo’n nederlaag wellicht niet geloven, maar ze heeft alle slagen om het later te maken.’

Goolagong-Cawley bleef haar volgen en zag hoe ze enkele maanden erna Wimbledon won, maar stond er ook toen Ash in september 2014 – kort na haar 18e verjaardag – de handdoek had gegooid. Ze slofte al maanden uitgeblust over de tennisvelden, voelde zich eenzaam, kampte met heimwee en barstte geregeld in tranen uit wanneer ze met een van haar ouders belde. Ze zou een break inlassen. Goolagong stak haar met een sms’je een hart onder de riem. ‘ Hey darling. Goede beslissing. Stop ermee en ga eens vissen.’

Een duw in de goede richting. Ze gíng vissen, maar zat net zo graag op het strand of in de pub. Haar vader, Robert, had ook jaren tegen depressies gevochten en raadde haar aan om professionele hulp te zoeken. Twee jaar zat ze aan de medicijnen en de lange sessies bij de psychiater eindigden vaak in tranen, maar het was altijd een opluchting om te kúnnen praten. Cricket was een goede uitlaatklep, sporten met vrienden als antigif voor het eenzame leven als jonge tennisster. Na de match dronken ze samen een biertje. ‘Achttien jaar, mijn eerste pint.’ Ze was een allrounder, zag Andy Richards, toen coach van Queensland Cricket en nu assistent bij de Pakistaanse dames. ‘Had ze nog een jaar moeten verder doen, dan speelde ze voor de nationale ploeg. Maar Roland Garros winnen, daar is ook niets mis mee.’

Na achttien maanden viel ze opnieuw voor haar eerste liefde. Ze dacht met plezier terug aan haar tijd op de West Brisbane Tennis Centre, waar ze op haar vijfde begon te tennissen. De vier handgeschilderde veldjes, de loslopende kippen, de doorgezakte omheining… Op het lijf geschreven van een meisje die nog altijd, als ze even in het land is, ’s morgens vroeg met haar eerste trainer – Jim – aan tafel schuift in het Breakfast Creek Hotel. Voor een stevig ontbijt, met… steak. Ze stuurde hem na de finale onmiddellijk een sms’je. ‘Is dit echt gebeurd? Ik won een grand slam op gravel!’

Ook haar band met Casey Dellacqua, negen jaar ouder, is alleen maar sterker geworden. In haar tweede seizoen bij de dames (2013) plaatsten ze zich vanuit het niets voor drie grandslamfinales (Australië, Wimbledon en US Open) speelde, maar ook de tennisveterane zag hoe Ash steeds ongelukkiger werd. ‘Ze was te jong te goed.’

Het was Dellacqua die haar jonge vriendin in januari 2016 uitnodigde op de Sydney International, waar ze Ash naar een leeg veldje meesleurde. Ze sloegen enkele balletjes en ’s avonds, tijdens de barbecue in de tuin, praatten ze úren. Barty: ‘Over het leven in het algemeen, maar ook over de mooie herinneringen die we deelden. En ik had voortdurend een glimlach over mijn lippen. Toen wist ik dat mijn plaats op het circuit was.’

De rest is geschiedenis. Eerste grandslamtitel met Coco Vandeweghe (US Open, 2018), winst op de Miami Open (2019), een ereronde met de Coupe Suzanne Lenglen en na winst in Birmingham de nieuwe nummer 1 van de wereld. Niet vanzelfsprekend voor een Australische, slechts één speelster ging haar voor: Evonne Goolagong-Cawley in de lente van 1976, na twee weken was haar rijk uit. Barty wil beter doen.