Alle Australische ogen zullen zaterdag op Ashleigh Barty gericht zijn. In de finale van de Australian Open neemt ze het dan op tegen de Amerikaanse Danielle Collins. Kan de 25-jarige tennisster de gloriedagen van weleer terugbrengen naar haar vaderland?
Het lijkt wel vanzelf te gaan dit jaar. Ashleigh Barty walste over de tegenstand tijdens deze Australian Open. Ze verloor nog geen enkele set en moest maar 21 games afstaan op weg naar de finale. Wie houdt de tweevoudige grandslamwinnares van haar derde titel in totaal en haar eerste in Australië? Het lijkt alsof ze de druk van het Australische volk gewoon niet voelt. De 25-jarige Australische, die het tennis een tijdje verliet voor cricket, heeft zaterdag een afspraak met de geschiedenis: het is al 44 jaar geleden dat er nog eens een Australiër (m/v) de Happy Slam kon winnen.
Nummer 110
In 1905 zag het toernooi in Melbourne het levenslicht en tot 1968, het begin van het Open Era in de tenniswereld, waren het steevast Australische tennissers die met de eindwinst gingen lopen. Maar ook in de jaren 1970 was het al Australië dat de klok sloeg in de eigen grand slam. Zeven verschillende vrouwen stonden in die jaren in de finale. Evonne Goolagong-Cawley overheerste toen de concurrentie met zeven finales en vier zeges.
De laatste eindzege van een Australische dateert ook uit die periode. In 1978 verbaasde Chris O’Neil vriend en vijand door als het nummer 110 de trofee mee naar huis te nemen. Het was zo een stunt dat haar naam zelfs verkeerd op het bord stond: er werd een L te veel gezet.
Tussen 1969 en 1980 stond er ieder jaar een Australische in de finale, met Wendy Turnbull als laatste. Zij verloor van de Tsjechische Hana Mandlíková in twee sets. Sindsdien lukte het geen enkele Australische nog om een plaatsje in de finale te bemachtigen. In de jaren 1990 lukte het zelfs niet om voorbij de vierde ronde te raken en in de jaren 2000 was tweemaal de kwartfinale het eindstation.
Voor de vrouwen was het wachten op Samantha Stosur om het land terug hoop te geven. Stosur won in 2011 de US Open, maar vond de druk altijd te groot in eigen land. In maar liefst 20 edities (!) raakte ze nooit voorbij de vierde ronde.
Hewitt als laatste finalist
De mannen verging het echter niet beter. Ook zij wonnen alles tot 1968, maar de laatste zege is daar al geleden van 1976. En ook dat was een verrassing met Mark Edmondson, die het toernooi won als nummer 212 van de wereld. Sindsdien kende het Australische tennis wel meer mannelijke dan vrouwelijke talenten. Zo stond Kim Warwick in de gouden jaren 1980 in de finale van de Australian Open. Pat Cash deed hem dat in 1987 en 1988 na. Later had je ook nog Patrick Rafter en Lleyton Hewitt. Zij wonnen elk twee grand slams in hun carrière, maar daar zat er geen Down Under tussen. Lleyton Hewitt zat er met een finaleplaats in 2005 wel nog dicht bij, maar de Rus Marat Safin bleek toen te sterk.
Geschiedenis
Barty heeft zich op deze Australian Open al in de geschiedenisboeken geschreven. Na 42 jaar wordt zij zaterdag de eerste Australische vrouw in de finale van de Happy Slam sinds Wendy Turnbull. Maar het land wil meer. Barty moet de opvolgster worden van Chris O’Neil en een nieuwe gouden periode van het Australisch tennis openen. Of kan Danielle Collins verrassen en het Australisch publiek nog wat langer laten wachten?
