Andy Murray maakt comeback in dubbel op Wimbledon: ‘Doel is nog altijd terugkomen in enkelspel’

Zes maanden nadat hij dacht dat hij voor altijd afscheid zou moeten nemen van tennis, is Andy Murray (32) terug op Wimbledon, in het dubbelspel. De voormalige nummer één van de wereld won het Queen’s-toernooi samen met de Spanjaard Feliciano Lopez. Hij hoopt op lange termijn weer competitief te worden in het enkelspel, maar winnen is niet langer zijn prioriteit.

Hoe voelt het om weer het heilige grasveld van Wimbledon te betreden?

Andy Murray: Ik had dit niet echt verwacht. Ik wist niet wat deze nieuwe operatie ging geven, hoe ik me zou voelen, maar ik moet toegeven dat het geweldig is. Het heeft mijn leven veranderd! Ik beschouw mezelf als gelukkig en voel me vrij ontspannen. Ik kijk er naar uit om terug te komen, maar ik stel mezelf geen doelen. Gewoon weer op een tennisbaan staan en geen pijn hebben is voldoende om gelukkig te zijn…

Maar u heeft net Queen’s gewonnen, uw comeback tornooi, samen met Feliciano Lopez. Heeft u uzelf verbaasd?

Ja. Het is een grote verrassing. Ik won het toernooi met Feliciano en een metalen heup! Het is een beetje gek, vooral omdat we nog nooit eerder samen hadden gespeeld en we bij de eerste wedstrijd al de eerste reekshoofden trotseerden. Deze overwinning smaakt meer dan sommige van mijn enkeltitels. Feli was buitengewoon. Zijn service was ongelooflijk. Ik apprecieer al zijn inspanningen des te meer omdat hij ook de finale van het enkelspel heeft gehaald. Ik heb het gevoel dat ik met elk spel beter ben geworden en vooral dat ik goed teruggeslagen heb.

U kreeg zelfs felicitaties gekregen van een zekere José Mourinho…

Hij houdt van tennis en we hebben een beetje gebabbeld. Ik had hem al ontmoet. Hij weet hoe het is om lange tijd aan de top te blijven in de sport. Hij wenste me veel succes en ik probeerde uit te vissen of hij Arsenal zou gaan coachen. (lacht) Maar hij liet niets los.

U zei nochtans toen u Melbourne verliet vóór uw operatie dat u nooit een dubbelspeler zou worden?

Ik denk dat alleen dwazen niet van gedacht veranderen. (lacht) Twee maanden geleden bespraken we met mijn team de beste manier om weer op de baan te komen in het enkelspel en we dachten dat het dubbelspel een goede optie zou zijn om me te testen. Het dubbelspel is iets minder lastig, ook al moet je heel scherp zijn en goede reflexen hebben.

U bevestigt dat u nog altijd in enkel wilt spelen.

Mijn doel is nog altijd om terug te komen in het enkelspel, inderdaad. Ik heb grote vooruitgang geboekt in de training en dit is de volgende stap, maar momenteel neem ik enkel babystapjes. Ik ben nog steeds ver verwijderd van het niveau dat nodig is om competitief te zijn. Ik hoop dat het dit jaar nog lukt, maar ik zet mezelf niet onder druk. Ik hoef niet na Wimbledon te spelen zoals de anderen.

Vreest u dat u het niet kunt of dat u nieuwe problemen tegenkomt? Twee heupoperaties op uw leeftijd is niet niets …

Het is duidelijk dat als je op de baan staat, er altijd een risico is. Ik heb een metalen heup, en dat kan mensen zorgen baren, maar ik ben in goede fysieke conditie en gezond. Ik heb mijn revalidatie zeer goed gevolgd en ik heb veel getraind. Moemnteel voel ik geen pijn of ongemak. Niets. Nul. Kortom, ik ben optimistisch.

U hebt in uw carrière alles meegmaakt. De grote overwinningen, de nummer één, en ernstige verwondingen. U had makkelijk uw racket kunnen opbergen en vertrekken, nietwaar?

‘Dat klopt. Ik heb het afgelopen anderhalf jaar verschillende keren willen stoppen. Ik genoot niet langer van het tennis. Winnen was niet eens plezant meer. Nu is het gewoon leuk. Het zou leuk zijn om weer mooie toernooien als Wimbledon te winnen, maar het is niet iedereen gegeven. En er zijn veel mensen die gek zijn van sport, maar niets kunnen winnen. Sinds ik besef hoezeer deze operatie mijn dagelijks leven heeft verbeterd, heb ik een andere kijk op tennis. Ik wil nog steeds competitief zijn, maar als ik daar niet in zou slagen, zou ik er geen probleem mee hebben.”.

U hebt altijd al bekend gestaan om uw rock’n roll leven op het circuit. Hebt u dit tempo de afgelopen maanden aangehouden?

Ja, ik had tijd om mijn vaardigheden op de PlayStation te perfectioneren (lacht). Serieuzer, als ik terugkom op het circuit, ga ik proberen meer te genieten van de steden die ik bezoek. We hebben het geluk naar de mooiste en meest fantastische plekken van de planeet te reizen. En vaak brengen we het grootste deel van onze tijd door in de clubtraining of in onze hotelkamer met roomservice. Nu beseffen mensen het niet altijd, maar als je de dingen goed wilt doen, is er niet echt een andere manier.

We veronderstellen dat uw dierbaren in ieder geval blij waren u vaker thuis te zien….

Daar ben ik niet zo zeker van. Het is inderdaad zo dat mijn aanwezigheid geapprecieerd wordt als we om 5 uur ’s morgens moeten opstaan voor onze dochters. Maar voor de rest, denk ik dat mensen me liever uit hun buurt hebben…

Hoe ervaarde u het om weg te zijn van het circuit?

De eerste zes tot zeven weken waren moeilijk. Maar hoe vroeger je kan bewegen, hoe sneller je op de been bent. Vanaf weken 8 en 9 kon ik steeds meer dingen doen, dingen die ik al een hele tijd niet meer had kunnen doen, zoals mijn honden meenemen, met mijn vrouw en vrienden op restaurant gaan, golfen of kijken hoe Arsenal verliest (lacht). Ik had een echt sociaal leven. Hoewel golfen vrij verschrikkelijk was. Mijn broer Jamie en ik speelden in het kampioenschap van onze club in Wentworth. En ik had een scorekaart van 101! Laten we zeggen dat het een mooie les in nederigheid was…

Hebt u er wel eens over nagedacht hoe uw leven er na de tennis eruit zal zien?

Een van de positieve aspecten van wat ik de afgelopen zes maanden heb meegemaakt, is dat het me inderdaad een idee gaf van hoe mijn leven er na mijn carrière uit zal zien. Er zijn dingen die mij interesseren, zoals vrouwensport en gendergelijkheid. Ik heb me tijdens mijn carrière vaak over dit onderwerp uitgedrukt. En ik hoop dat ik, de dag dat ik racket voorgoed opberg, een deel van mijn tijd aan dit soort zaken kan besteden.

Denkt u diep van binnen dat u Wimbledon kunt winnen?

Dat kan, maar het wordt moeilijk. Idealiter had ik met dezelfde partner willen spelen, want op Wimbledon (met de Fransman Pierre-Hugues Herbert, nvdr.) moet ik terug naar de ‘deucekant’, wat anders is. De positie aan het net zal ook veranderen, aangezien Feli linkshandig is en het effect van zijn service niet dezelfde is. Ik heb een goede partner en als hij net zo goed speelt als Feli op Queen’s, waarom niet? Hoe dan ook, het maakt niet uit. Het zou geweldig zijn, maar als het niet zo is, geen probleem.’