Komend weekend wordt de Motorcross der Naties verreden op het circuit van het Engelse Matterley Basin in Winchester. De Belgische hoop in bange crossdagen rust op de schouders van Julien Lieber (23), Kevin Strijbos (32) en Jeremy Van Horebeek (27). Teammanager Stefan Everts (44) stond als rijder veertien keer aan de start van het officieuze WK voor landenteams en even vaak op het podium, waarvan vijf keer als winnaar. ‘Een podiumplaats moet er zeker inzitten’.
Volgens Stefan Everts kan het tricolore trio in Winchester zeker een rol van betekenis spelen, zo zegt hij in de gratis krant Deze Week. ‘Het zal moeilijk worden om voor de overwinning te gaan, maar een podiumplaats moet er toch zeker in zitten’, zegt hij. ‘België beschikt toch over een vrij goed team. Kevin rijdt altijd een van zijn beste wedstrijden van het seizoen op de Motorcross der Naties. Hetzelfde geldt voor Jeremy. Als die mannen een goeie reeks kunnen rijden, zie ik ze wel ver komen. Het is altijd een heel spectaculaire wedstrijd, zeker in de derde manche, want dan zijn er nog veel teams die in de running zijn voor de medailles. Dat maakt het steevast superspannend.’
Deze Week: welke landen zie je nog het podium halen?
Stefan Everts: Nederland heeft een sterk team en Frankrijk natuurlijk. Zij wonnen de voorbije drie edities. De Amerikanen beschouw ik niet meteen als topfavoriet, maar het podium zit er zeker wel in. Het deelnemersveld ligt behoorlijk dicht bij elkaar. Ze zullen er allemaal keihard voor moeten knokken, dus belooft het een mooie wedstrijd te worden. Voor mij is de Naties sowieso altijd de mooiste cross van het seizoen. Qua spanning, sensatie, beleving, sfeer, toeschouwers, enzovoort. Het is niet voor niks het officieuze wereldkampioenschap voor landenteams.
Hoe leef jij naar die wedstrijd toe als teammanager?
Als manager is de betrokkenheid uiteraard een pak minder. Het zijn de nationale federaties die de teams samenstellen, dus heb ik daar totaal geen inspraak in. Wij voorzien alleen de motoren voor de vaste Suzukirijders, zoals de Zwitser Jeremy Seewer, de Australiër Hunter Lawrence en onze Kevin Strijbos. Ik hoop dat al die mannen het individueel goed doen, maar het spreekt voor zich dat ik België als team een streepje voor geef.
Jouw laatste officiële wedstrijd was de Motorcross der Naties op 24 september 2006, in datzelfde Matterley Basin. In hoeverre zal dat een emotionele terugkeer worden?
Dat was een van mijn mooiste wedstrijden ooit. Die dag stonden liefst 80.000 toeschouwers langs het parcours – een magnifieke omloop waarbij je als toeschouwer een volledig overzicht hebt – en die zorgden voor heel veel sfeer. Ik kon op geen betere plek afscheid nemen van de internationale motorcross. Zeker omdat ik die dag ook nog twee overwinningen boekte, een mooie manier om te stoppen. Of het een emotioneel terugzien zal worden? Goh, ik ben er de voorbije seizoenen natuurlijk nog geweest, maar wat het dit keer bijzonder maakt is het feit dat het opnieuw om de Motorcross der Naties gaat. Dat maakt het toch specialer dan anders.
Reed jij liever zo’n landenwedstrijd dan crossen op je eentje?
Ik heb de Naties altijd als iets heel bijzonders ervaren. Het was soms speciaal om plots met binnenlandse concurrenten in één team te moeten rijden. Met die ploegmaten voor één weekend was het vaak heel plezant, maar andere jaren toch iets minder. (lacht) Los daarvan bleef het voor mij als rijder de mooiste wedstrijd van het seizoen. De sfeer is uniek, hé. Normaal krijg je alleen steun van je eigen supporters, maar dan staan plots alle Belgische supporters als één blok achter je. Zoiets zorgt meteen voor een beter gevoel, een enorme kick. Op de Naties kon ik altijd nog net iets meer laten zien, me op een andere manier bewijzen. Dat gaf me tot vijftien procent meer mogelijkheden. In totaal heb ik de wedstrijd veertien keer gereden en ik heb veertien keer op het podium gestaan. Vijf keer als winnaar. Daar ben ik best wel fier op. Die overwinningen zijn mooi, allemaal hoogtepunten, maar dat hadden er nog veel meer kunnen zijn. We eindigden vaak als tweede door pech of met slechts één puntje verschil. Bijna altijd tegen de Amerikanen.
Wat is je mooiste herinnering aan de Motorcross der Naties?
Na die eerste zege in 1995 in Slowakije was ik heel euforisch en twee jaar later voor eigen publiek winnen in het Namense Nismes was ook heel bijzonder. Toch is de editie van 1998 me altijd het meest bijgebleven. Daar wonnen we in de modderpoel van het Engelse Foxhill. Op een bepaald moment hebben ze de wedstrijd moeten
stilleggen omdat niemand nog de hoogste helling op geraakte. Behalve ik. Ik reed nog naar boven alsof er niks aan de hand was. Tot de rode vlag gehesen werd, omdat iedereen beneden vast zat in de modder. (lacht) En dan natuurlijk mijn laatste in 2006. Jammer dat we daar niet met het team hebben kunnen winnen, maar met twee individuele zeges kon ik toch stoppen in stijl.
Intussen staat je zoon Liam (13) te popelen om in je voetsporen te treden, hoe doet hij het momenteel?
Hij rijdt nu in de categorie 85cc. Dit jaar nam hij onder meer deel aan een paar Europese wedstrijden en het Belgisch kampioenschap. In de ene reeks was hij 24ste, in de andere 14de, waardoor hij toch mooi in de top twintig eindigde. Het is zijn eerste jaar in die nieuwe categorie met een grotere motor, terwijl hij zelf nog klein van gestalte is, dus is het nog een beetje aanpassen. Volgend jaar zal hij wel voor betere resultaten en goeie klassementen gaan. Hij is enorm gepassioneerd, heeft een goeie aanleg en veel techniek. De toekomst ziet er goed uit.
Op 25 november word je 45, wat mag ik je wensen voor je verjaardag?
Goh, het is een cliché natuurlijk maar een goeie gezondheid is het belangrijkste in het leven. Daar hangt je geluk toch veel van af, om niet te zeggen helemaal. Voor de rest heb ik alles wat ik wil: een fantastische vrouw met wie ik al bijna twintig jaar gelukkig samen ben en twee prachtige, gezonde kinderen (naast zoon Liam hebben Stefan en Kelly nog een dochter Mylee (6), red.). Kortom, ik ben een tevreden man.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier