LeBron-mania: op bezoek bij de LA Lakers

Na vijf jaar in de schaduw zuigt geen NBA-team en stad dit seizoen meer aandacht naar zich toe dan de Lakers uit Los Angeles. Met dank aan de komst van supervedette LeBron James. Sport/Voetbalmagazine ging op bezoek bij The King.

‘Hij ís al groot en nu lijkt hij écht afschrikwekkend. Ik was doodsbenauwd.’ San Antoniocoach Gregg Popovich, bekend om zijn droge humor, kon er wel om lachen toen hij eerder dit seizoen gevraagd werd wat hij vond van de gigantische muurschildering van LeBron James, die hij vanuit zijn hotelkamer in Los Angeles kon zien.

Je kunt er dan ook niet naast kijken wanneer je L.A. Live, de uitgaansbuurt in de omgeving van Staples Center, de thuishaven van de Lakers, binnenwandelt: James in het goudgele Lakersshirt, met een koptelefoon van Beats op, en als bovenschrift: ‘ The game will never sound the same‘ – ‘Het spel zal nooit meer hetzelfde klinken’. Het is downtown Los Angeles een van de vele reclameaffiches met James, zoals enkele van Nike. Met uiteraard ook passende slogans als ‘ It’s only a crazy dream until you do it‘ – ‘Het is alleen een gekke droom tot je het doet’.

‘Het’, dat is naar de Lakers trekken, de roemrijke club die de voorbije vijf jaar niet eens de play-offs haalde. Toen James vorige zomer ‘zijn’ Cavaliers uit het grijze Cleveland voor LA inwisselde, waren de verwachtingen dan ook torenhoog. Weliswaar getemperd door LBJ zelf en Magic Johnson, het Lakersicoon en de huidige president of basketball operations. Bij gebrek aan een tweede ster werd een bont allegaartje van talentvolle jongeren en tweederangsveteranen samengesteld – te weinig kwaliteit voor een titel. Maar volgens Johnson zouden de Lakers pas in de zomer van 2019 hun echte slag slaan, en nog één of meer dikke vissen binnenhalen. Om zo James aan een vierde NBA-kampioenschapsring te helpen, bij zijn derde club (na Miami en Cleveland).

Intussen kan The King zich dit seizoen richten op een vijfde MVP-titel en zich ook naast het parket bezighouden, met zijn bedrijven SpringHill Entertainment Company en Uninterrupted waarmee hij ook een koninkrijk in de media/tv-business uitbouwt. En dan is Hollywood the place to be. Makkelijker voor James ook om na een match een verjaardagsfeest van bijvoorbeeld rapper Diddy bij te wonen. Wat de media uiteraard breed uitsmeerden, zeker omdat dat partybezoek op een smadelijke thuisnederlaag van de Lakers tegen Toronto volgde.

Dure tickets

Op de aandacht voor de volgende wedstrijd tegen de Minnesota Timberwolves, vanavond om 19.30 uur (zie ook kader), heeft het zware verlies echter geen invloed. De horecazaken in L.A. Live zitten twee, drie uur voor de opworp al vol. Nochtans lokken de Lakers niet méér fans: zoals de drie vorige jaren benadert de bezettingsgraad in Staples Center dit seizoen net niet de 100 procent – gemiddeld 18.997 toeschouwers. Op de officiële (tweedehands)markt gaan de tickets wel voor grotere sommen, tot plus 50 procent, van de hand. Van een Belg horen we dat hij voor zijn zitje, op rij 13 van de bóvenste ring, 143 euro betaalde. ‘Goedkoop’, want voor het duel tegen topploeg Toronto eerder op de week was dat nog 180 euro. Prijzen die zelfs hoger liggen dan bij NBA-kampioen Golden State. Al is Staples Center wel een pak moderner en groter dan de wat afgeleefde Oracle Arena van de Warriors, met roltrappen en vooral meer eet/fastfoodstandjes.

Merkelijk groter ook: de persruimte, een balzaal in vergelijking met die van de Warriors. Daarin vier grote tv-schermen, waarop tegelijkertijd vier verschillende NBA-matchen te zien zijn. En ook hier een breder assortiment aan snacks: van ijscrème met sprinkles, over snoep en nacho’s, tot hotdogs – plus een ‘normale’ maaltijd: vleesbrood met puree. Niet toevallig de ‘ best mediaroom‘ in de NBA genoemd. Door journalisten die bovendien maar al te graag naar het zonnige Californië reizen – alleen al daarom juichten velen James’ verhuizing toe.

Voor ESPN-gezicht Brian Windhorst, die LeBron al twintig jaar volgt en drie boeken over hem schreef, is Los Angeles nu zijn nieuwe ‘ home away from home‘, in Omaha. Zijn collega Dave McMenamin verhuisde, samen met James, zelfs van de staat Ohio naar de westkust. En met hem een stoet journalisten, die voortaan vaker in La-La Land vertoeven. Van geen enkel ander NBA-team worden dit seizoen dan ook zo veel matchen over de hele VS uitgezonden als van de Lakers: 43, drie meer dan van kampioen Golden State. ‘Voor LeBrons eerste thuiswedstrijd tegen Houston waren er liefst 250 journalisten geaccrediteerd. Net een NBA-finalsgame’, zegt McMenamin. ‘Een ‘gewone’ match hier kan je vergelijken met een play-offduel in Cleveland.’

Na een blik op de persaccreditatielijst komen we voor deze partij, tegen subtopper Minnesota, uit op ruim 100 journalisten, het dubbele van het aantal collega’s bij ons bezoek aan de Warriors. Of McMenamin nu meer dan in Cleveland concurrentie heeft bij het coveren van LeBron? ‘Daar kon ik meer één op één met hem spreken. Maar als ik wil, kan ik dat nog altijd hoor. Die relatie is onveranderd. Ik ben nog altijd een van zijn wives ( zoals James zijn vaste volgers in Cleveland gekscherend noemde, nvdr)’, lacht McMenamin.

Een vraag aan Magic

Op weg naar de lift, die ons naar de upper press box moet brengen, botsen we in een brede gang op enkele ‘modieus’ uitgedoste Lakersspelers, die richting kleedkamer slenteren. Én op de meer stijlvol geklede Magic Johnson. Eenzaam wandelend, en dus wagen we onze kans. Een vraag over coach Luke Walton, die hij na het zware verlies tegen Toronto in een meeting fel onder druk gezet zou hebben? Te delicaat voor een eerste ontmoeting. Nadat we ons kort voorgesteld hebben, beslissen we daarom in een flits te vragen naar de 1e juli van vorige zomer, de dag waarop LeBron voor het eerst officieel met een nieuwe club mocht praten. Of het klopt dat Magic toen om 20 uur, een uur voor de opening van de free agency-markt, zijn auto parkeerde aan James’ villa in LA? ‘ Yes sir, ik heb een uur gewacht, de klok afgeteld en om 21.01 uur aangebeld. Mijn grootste zorg: dat ik ervoor naar het toilet had moeten gaan, want ik mocht ( op straffe van een zware boete van de NBA, nvdr) niet eerder met LeBron spreken.’ Waarop Magic zijn bekende tandpastaglimlach bovenhaalt en doorstapt.

Een kwartier later, 1u45 voor de opworp, geeft coach Luke Walton aan de ingang van de kleedkamer zijn traditionele persconferentie. Staand aan een spreekstoel en omsingeld door een twintigtal journalisten die hem met vragen over zijn positie bestoken. LeBron James, met koptelefoon op en bandana aan, tokkelt in de kleedkamers intussen op zijn smartphone. Die stopt hij om 18.25 uur, wanneer hij als laatste van de Lakers aan zijn warm-up begint, net voor ons onder het stootkussen van de korf – verwacht hij een dringende oproep? Hevig zwetend en gefocust werkt hij niettemin zijn shotsessie af, onder opvallend weinig belangstelling. James shot dan ook niet van in de spelerstunnel richting korf, zoals Warriorsvedette Stephen Curry tijdens diens beroemde opwarming.

Twintig minuten later wandelt LBJ, met iPhone weer in de hand, terug naar de kleedkamer. Bandana opnieuw aan, schoenen uit, om zijn enkels te laten intapen en dan een nieuw paar schoenen aan te trekken. De ‘ LeBrons 16 I Promise‘, lezen we op Twitter, want ook die keuze wordt telkens weer uitgebreid belicht.

In de gangen buiten de zaal stromen de Lakersfans intussen toe, al zullen velen pas net voor, of zelfs kort ná tip-off, op hun zitje plaatsnemen. ‘ Fashionably late: typisch voor dit publiek’, zegt veiligheidsagent Patrick. ‘Zoals ook hun kritische blik: als de Lakers achterstaan, kan het hier muisstil zijn. Pas als ze winnen, ontvlamt Staples Center.’ Opvallend: op de talrijke goudgele shirts in de tribunes al veel ‘James’ op de achterzijde, maar ook veel (Kobe) ‘ Bryant‘, tot 2016 dé lieveling van de Lakersaanhang. ‘Kobe is nog heel populair’, vertelt Patrick. ‘In de enige match die hij dit seizoen bijwoonde, scandeerden sommige fans nog ‘Ko-be! ‘Ko-be!’ – niet toevallig bij een achterstand. Om die Bryantdiehards te overtuigen, zal LeBron minstens een titel moeten winnen.’

Headband LeBron

Na het Amerikaanse volkslied, deze keer instrumentaal gebracht, met een ukelele, verwelkomt een lage, weinig enthousiaste baritonstem de toeschouwers in Staples Center, ‘ The Sports & Entertainment Center of the World.’ Waarna op een groot wit doek een flitsend filmpje verschijnt, laserstralen de zaal verlichten en de spelers voorgesteld worden. Met uiteraard het luidste applaus voor nummer 23, LeBron James.

In lichterlaaie zet The King ook Twitter, wanneer hij het parket oploopt met een zwarte hoofdband. En de officiële Lakersaccount meteen de hashtag #HeadbandBronishappening lanceert. Vier jaar is het immers geleden, van toen LeBron in Miami speelde, dat hij met een bedekt (kalend) voorhoofd speelde. Al had hij eerder op de week, tijdens een training, ook al een witte hoofdband gedragen en dat op Instagram gepost, met #headbandthoughts als bijschrift.

Gedachten over de tot dusver wisselvallige Lakers, die James’ geduld op de proef gesteld hebben. Nú al, drie weken na het seizoensbegin. Want, zei ESPN-journalist Dave McMenamin ons voor de match: ‘LeBron mag in interviews dan wel geduld prediken, zijn óngeduld blijft zijn grootste gebrek. Dat zal bij de Lakers niet plots compleet veranderen. Maar hij werkt eraan: hij heeft een boek gelezen over hoe Amerikaanse ex-presidenten in crisistijden leiderschap getoond hebben.’

Leiden doet James zijn team al van bij het begin van de match, met een verwoestende dunk. Waarna op de jumbotron een Chasing History-grafiek verschijnt, met het aantal gescoorde punten in zijn carrière, én die van Michael Jordan, die hij in die all time-ranking ergens in januari zal voorbijsteken. Daarna, in een onderhoudende, spannende wedstrijd, stelen ook de Lakergirls de show tijdens de time-outs. En ook de aanwezige Hollywoodsterren, als ze op het grote scherm even naar het publiek mogen zwaaien: onder meer acteurs Will Ferrell, Denzel Washington en Jack Nicholson, die als trouwste fan, met zijn vast zitje naast de bezoekersbank, het luidst wordt toegejuicht.

Zoals bij The Beatles

De handen gaan ook op elkaar wanneer de Lakers met 114-110 winnen, onder leiding van LeBron James, die net een triple double mist (24 punten, 10 rebounds, 9 assists). Al direct na de match verdringen journalisten zich dan ook aan de ingang van de kleedkamers, om als eerste richting het hokje van James te stormen. Correctie: twéé hokjes, als enige Lakersspeler – veelbetekenend voor de hiërarchie. Met zijn voeten in een ijsemmer analyseert LBJ vervolgens de wedstrijd, terwijl journalisten om elke centimeter drummen. Achter hen: de andere Lakers die zich eenzaam uitkleden en op weg naar de douches amper kunnen passeren. ‘Precies zoals bij The Beatles‘, lacht Kyle Kuzma, die pas na het optreden van The King samen met zijn ploegmaats de pers te woord kan staan.

Op zijn slippers trekt James, na nog een kort een-op-eengesprek met zijn wive/journalist Dave McMenamin, intussen naar de douche. Om zich vijf minuten later met de rug gedraaid en zittend op zijn stoel af te drogen, luid meezingend met de rapsongs die door zijn beatbox knallen – veel zangtalent is aan LeBron alleszins niet verloren gegaan. Naast hem: een Tupperwaredoos met een koolhydraatrijke maaltijd. James blijft Vadertje Tijd immers uitdagen door zijn bijna 34-jarige lijf maniakaal te verzorgen.

Op de rug van dat gestaald supermanlichaam: nog altijd de grote tattoo CHOSEN1, de bijnaam die hij kreeg toen hij in 2003 als fel gehypete 18-jarige in de NBA debuteerde. Vijftien jaar later is die LeBron-mania vele malen groter geworden. Of zoals het tegenwoordig in Los Angeles heet: LABron-mania. De komende vier jaar zal dat niet anders zijn.