Roeister Annelies Bredael belde naar huis om te zeggen dat ze geen resultaat hoefden te verwachten.
In 1990, twee jaar voor ik zilver pakte op de Olympische Spelen, ontbrak ik in de selectie voor het wereldkampioenschap. Dat nieuws kwam hard aan: ik dacht erover mijn sportcarrière te beëindigen. Maar na de zomer was de teleurstelling verteerd. De zin om te roeien keerde terug. Het verhaal voelde niet afgerond en ik deed het nog graag, dus waarom dan stoppen?
In die jaren kon je me omschrijven als een subtopper. Iemand die op internationale wedstrijden tussen plek zeven en plek twaalf eindigt. Ik gaf toen nog les. Op een vrijdag in mei 1991 haastte ik me na school naar Duisburg voor een wereldbekermanche, later op de avond. Dat ik de finale haalde, was een stunt. Toch belde ik naar huis om te zeggen dat ze zeker geen resultaat hoefden te verwachten. Tot op vandaag herinner ik me het ongeloof toen ik als eerste over de eindstreep kwam. Ik klopte de medaillewinnaars van het laatste WK, waar ik niet voor geselecteerd was. Dat kon toch niet? Maar de volgende wereldbeker eindigde ik weer op het podium, en de volgende wéér.
Vanwaar die ommekeer? Dat ik even afstand had genomen, hielp. Ik besefte opnieuw waarom ik graag roei. Er kwam ook een nieuwe Oost-Duitse coach, die me anders liet trainen. Met de val van de Muur in eindigde stilaan het Oostblokprobleem in de sport. Om een of andere reden vielen die atleten niet te kloppen. Hoe dat kwam, daar doe ik geen uitspraken over, maar ik heb vermoedens. (lacht)
Als je tegenwoordig aan jonge sporters vraagt wat ze willen bereiken, antwoorden ze spontaan: ‘Een olympische medaille!’ Maar ik had nooit gedacht dat ik daartoe in staat was. Ik wou mijn best doen, meer niet. Dat ik in aanmerking kwam voor de prijzen kwam zelfs niet in mij op. Opeens moest ik de klik maken: oei, ik ben een topper. Daar had ik het best lastig mee. Die journalisten met hun lastige vragen, terwijl ik nog nooit een interview had gegeven… Al is het dubbel, want ik genoot ook wel van de aandacht. Wie hoort het niet graag als de buitenwereld zegt dat je goed bezig bent?
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
