Jong Anderlecht mentaal sterk

Opmerkelijk was dat Van den Brom zijn jonge brigade negentig minuten lang liet staan.

Hét beeld van Standard-Anderlecht zondag speelde zich af nog vóór er was afgetrapt. Achter het doel waar enkele ogenblikken later Eiji Kawashima plaats zou nemen, ontrolden Standardsupporters een hemelsbrede tifo waarmee zij de bezoekers uit Brussel welkom heetten.

Dîtes bonjour à votre pire ennemi luidde de verwelkoming, wat in het Nederlands zou hebben geklonken als: Zeg dag aan je ergste vijand. Alle roodwitte kerstmutsen ten spijt had dit welkom niets vredelievends in de zin. Vanop hetzelfde spandoek vuurde een Luikse maffiabaas zijn automatische vuurwapen leeg in een plas paars bloed. Diezelfde maffiabaas misschien wel die het gezin van Bjorn Ruytinx thuis de stuipen op het lijf joeg na diens aanslag op de enkels van Mehdi Carcela, waarna een opbod over straf en boete ontstond dat in stuitend contrast staat met de oorverdovende stilte over de schaam van Sclessin vandaag.

Als het ze aan de Houba de Strooperlaan menens is met hun boodschappen van fairplay en andere acties voor SOS Kinderdorpen, veroordelen bond en Pro League krachtdadig deze even ongeziene als wansmakelijke uitnodiging tot moord en doodslag in een voetbalstadion. Niet morgen, maar vandaag nog. Niet met het moraliserende vingertje, maar met een echte sanctie. Een thuisduel achter gesloten deuren, bijvoorbeeld.

Op het veld waren de heren voetballers voor één keer minder bloeddorstig dan vaak het geval is tijdens krachtmetingen tussen Standard en Anderlecht. Nou ja, ‘heren’. Met bijna een dozijn spelers onder 21 jaar was dit een wel bijzonder atypisch topduel voor de Belgische Jupiler Pro League. Bij Standard zwaait het jonge geweld net iets langer de plak dan bij Anderlecht, waar coach Van den Brom nu eens inzet op jeugd en dan weer teruggrijpt naar ervaring telkens zijn keuze niet goed is uitgedraaid.

De laatste weken lijkt hij toch iets standvastiger geworden in zijn keuzes, wat zich ook weerspiegelt in de resultaten. Van zijn laatste tien wedstrijden won Anderlecht er zeven en verloor het er maar één. Voorwaar een fraaier rapport dan na de eerste tien speeldagen toen het al vier keer in het zand beet. Zand dat zich inmiddels in het Luikse radarwerk heeft vastgezet. De ploeg van Guy Luzon haalde uit de voorbije tien speeldagen slechts vier zeges en zes gelijke spelen, waardoor ze haar voorsprong op de concurrent uit Brussel zag slinken tot vier punten.

Opmerkelijk gisteren was dat Van den Brom zijn jonge brigade negentig minuten lang liet staan. Van vermoeidheid heeft zijn selectie geen last, verklaarde de coach achteraf. Zelfs Mitrovic wisselde hij niet, ook al kreeg de spits niets voor elkaar en veegde aanvoerder Gillet hem één keer stevig de mantel uit voor zijn passiviteit. Dat Van den Brom Cyriac niet eens een invalbeurt gunde op het veld van zijn ex-club, zegt alles over het perspectief dat de ex-Standardaanvaller nog heeft in Brussel: geen. Is Mitrovic een dure vogel die zijn transferwaarde nog niet rechtvaardigt, dan mag Cyriac stilaan in het mapje mislukte transfers worden geklasseerd. Sinds Van den Brom in Brussel neerstreek mag voorlopig slechts één transfer een schot in de roos worden genoemd: die van N’Sakala.

Ook opmerkelijk gisteren was hoe Standard er het laatste halfuur niet meer in slaagde om ook maar één keer gevaarlijk te worden. Na de Luikse gelijkmaker leek Anderlecht even te kraken, maar het begaf niet. De enige kansen – goede zelfs – waren nog voor de bezoekers uit Brussel. Dat getuigt van mentale sterkte. Iets waaraan bij jonge spelers nogal eens wordt getwijfeld. Naar gisteren is gebleken niet altijd terecht.

Jan Hauspie