Elke maandag blikt Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, terug op het voorbije sportweekend. Deze week heeft hij het over de sporttrofeeën van 2018, de demonstratie van Club Brugge tegen Antwerp en de voortdurende malaise bij Anderlecht.
1. De topper van deze speeldag was Club Brugge – R. Antwerp FC, het werd een demonstratie van Club, dat met 5-1 won. Had dat vooral te maken met de sterkte van de thuisploeg of een ontgoochelend Antwerp?
JACQUES SYS: Bij vlagen voetbalde Club goed, maar ik was vooral ontgoocheld in de manier waarop Antwerp zich presenteerde. Ze gaven op geen elk moment het gevoel dat ze naar Brugge waren gekomen om te voetballen. Terwijl ze dit seizoen toch net die stap vooruit wilden zetten. Ze lagen op alle domeinen onder tegen Club en liepen zo aan tegen tweede nederlaag op rij. Tegen Moeskroen woensdag zal er gewonnen moeten worden, anders dreig je ondanks die straffe heenronde met een slecht gevoel de winterstop in te gaan.
Club was heer en meester, maar het is te vroeg om te stellen dat ze nu weer de kampioenenploeg van vorig seizoen zijn. Het komt erop aan te bewijzen dat dit geen opflakkering is van één dag. Het scheelt wel een stuk als de flanken weer kwalitatief ingevuld worden, zoals een goeie Mata op rechts tegen Antwerp. Voor Ivan Leko zal het ook wel deugd doen dat zijn keuzes voor Rits en Schrijvers goed uitpakten. Geen haan kraaide om het ontbreken van de geschorste Vormer.
Als er constant mensen afgedankt worden en ingehaald worden, welk signaal geef je dan aan je spelersgroep?’
Leko geeft met deze overtuigende zege toch een signaal naar het bestuur toe. Want dat hij dat uitblijven van een nieuw contract aanhaalde in de pers duidt op enige twijfel bij hemzelf. Bölöni maakte daarentegen een slechte beurt in Brugge. Er werd veel te voorzichtig gestart, zonder enige zin voor initiatief. Je merkt dat het stilaan bergaf gaat, dat de frisheid weg is, de winterstop komt voor hen net op tijd.
Een mooi moment in die wedstrijd was het eerbetoon aan Lior Refaelov. Hij kreeg nog tijdens de match, in de achtste minuut -zijn rugnummer bij Club- een applaus van het thuispubliek. Hij was populair bij Club Brugge en dat blijft zo. Zulke momenten tonen de mooie kant van het voetbal, wat welgekomen is na de donkere periode van de voorbije maanden.
2. Royal Sporting Anderlecht blijft ook zonder Hein Vanhaezebrouck verder krasselen. Een bewijs dat het probleem daar dieper ligt?
SYS: Absoluut. Op de trainer schieten is natuurlijk het makkelijkst. Plots staken er verhalen de kop over het ego van Vanhaezebrouck, dat spelers zich stoorden aan de ik-vorm waarin hij al te vaak sprak… In mijn ogen heeft de malaise bij Anderlecht vooral te maken met de algehele onrust in die club. Want je kunt veel zeggen over de kwaliteit in die spelersgroep, maar je gaat toch niet beweren dat ze minder kwaliteit hebben dan -met alle respect- Sint-Truiden? Santini, Trebel, Kums… dat zijn geen sukkelaars.
Het probleem is dat die spelers snakken naar duidelijkheid. Als er constant mensen afgedankt worden en ingehaald worden, welk signaal geef je dan aan je spelersgroep? Je haalt Pär Zetterberg binnen, een icoon, maar niemand weet goed wat zijn functie zal zijn. Je haalt Frank Arnesen binnen als sportief directeur, een man die goede dingen deed bij sommige clubs, maar ook mindere dingen bij andere clubs. Ook daar: twijfels.
Marc Coucke wil van Anderlecht een winstgevend bedrijf maken -en terecht-, maar je merkt dat hij en Michael Verschueren zich bij de strategische keuzes toch laten leiden door sentiment.
‘Wat ik niet oké vind, is het veranderen van het reglement om zo de hockeyploeg toch te kunnen nomineren als ploeg van het jaar. Onbegrijpelijk.’
Voor eender welke trainer is het moeilijk werken in zo een context. Ik vraag mij af welke zichzelf respecterende (top)trainer die uitdaging bij Anderlecht wil aangaan. Marc Coucke heeft enkele fouten inschattingen gemaakt, in het voetbal ligt de waarheid enkel op het veld: daar moeten resultaten zijn. Nu, ik kan niet geloven dat ze PO1 zullen missen. Als er een nieuwe trainer komt, zal die toch wel iéts rechttrekken, mag ik denken.
3. De sporttrofeeën voor 2018 werden dit weekend uitgereikt. Nina Derwael mag zich sportvrouw, Eden Hazard sportman en Roberto Martínez coach van het jaar noemen. De Red Lions krijgen de prijs van ploeg van het jaar. Allemaal terechte keuzes?
SYS: Er is commentaar op de keuze van Eden Hazard als sportman van het jaar, waarbij velen vinden dat Europees marathonkampioen Koen Naert die prijs verdient, maar ik vind de keuze voor Hazard logisch. Omdat je moet kijken naar de mondiale uitstraling van een sport. Ik ben daarom eerder verbaasd door het kleine verschil tussen Hazard en Naert. Ik zie ook niet goed in waarom je iemand uit een teamsport zou uitsluiten.
Wat ik niet oké vind, is het veranderen van het reglement om zo de hockeyploeg toch te kunnen nomineren als ploeg van het jaar. Onbegrijpelijk. Pas op, ze krijgen verdiende aandacht voor hun wereldtitel, maar dat je daarvoor plots de stemming heropent, gaat een stap te ver. Van het reglement blijf je af. Sowieso zijn de Rode Duivels voor mij de ploeg van het jaar. Met alle respect voor de Red Lions, maar je kunt een WK hockey niet vergelijken met een WK voetbal, waar zoveel meer landen zich voor proberen te kwalificeren en aan deelnemen. Dat mondiaal gezien zoveel meer uitstraling en impact heeft. Ik schat die derde plaats van de Rode Duivels dus hoger in dan het goud voor de Red Lions.
In het verlengde daarvan kan ik ook de keuze voor Roberto Martínez begrijpen als coach van het jaar, als je dan toch het referendum openstelt voor buitenlanders. Het voetbal domineerde dit sportreferendum en dat vind ik terecht: 2018 was het jaar van de Rode Duivels.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
