Toen eind januari bij Bashir Abdi een stressfractuur aan de heup werd vastgesteld, gaven weinigen nog een cent voor zijn olympische medaillekansen op de marathon. Dankzij een onblusbare positieve vibe rechtte hij echter de rug en behaalde hij zilver in Parijs, drie jaar na zijn bronzen plak in Tokio. De sleutel: geduld, tot in de straten van Parijs.
Ruim een uur na de marathon, de ‘flower ceremony’ en alle interviews ziet Bashir Abdi in de mixed zone een bekend gezicht: Peter Robbens, de coach van zijn beginjaren als professioneel atleet, tussen 2012 en 2017. Beide mannen omhelzen elkaar innig, vijftien seconden lang. Voor Robbens een zeer emotioneel moment met zijn ex-poulain, die hij in 2017 bewust liet gaan naar een andere coach, zodat Abdi nog beter kon worden. Heel veel contact hebben ze sindsdien niet meer. Behalve, zegt Robbens, als Bashir ‘in de shit zit’.
Zoals in de dagen voor de olympische marathon van Tokio in 2021, toen Abdi, gekweld door jetlag, in paniek was omdat hij amper kon slapen. ‘Toen heeft hij me twee keer gebeld. En in februari dit jaar opnieuw, nadat hij zijn stressfractuur had opgelopen. Hij stond, vijf weken voor zijn (aanvankelijk geplande) marathon in Tokio, te vroeg te scherp.’
Wat Robbens zijn ex-atleet adviseerde? ‘Rustig blijven, niet panikeren, je hebt nog vijf maanden de tijd om klaar te raken voor Parijs. Dat moest volstaan. Alleen mocht hij geen enkele terugslag krijgen. En net dat maakte hem ongerust.’
Enkele weken later, half maart, komt Sporza-reporter Wouter De Smet op bezoek bij Abdi, voor een reportage in Sportweekend: er worden beelden gemaakt van de loper die eenzaam in een zwembad aan het aquajoggen is. En die straalt als een kind op sinterklaasdag als hij op een voetbalveld vijf keer zes minuten mag ‘lopen’, met een minuut rust ertussen.
De hoop op een olympische medaille heeft Abdi niet opgegeven. ‘Totáál niet. Ik denk dat ik in Parijs honderd procent kan zijn, en mogelijk zelfs frisser dan andere atleten. Deze trainingen maken me mentaal ook sterker. Alleen moet ik nu stap per stap zetten. Vanaf begin april hoop ik weer de oude Bashir te zijn. Alles voor Parijs’, besluit hij.
Abdi zal de reportage posten op zijn Instagram-account. Met als bijschrift: ‘Patient is the 🔑 #paris2024 #iedereenbashir’. Geduldig zijn is de sleutel, al is dat niet makkelijk wanneer de twijfels in zijn kop blijven malen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Toch blijft het ook de volgende maanden de leidraad, als Abdi effectief zijn trainingen kan hervatten, op hoogtestage in Ethiopië en in het Franse Font-Romeu, in de aanloop naar de Spelen. In die maanden ziet hij amper zijn vrouw en vier kinderen, de laatste acht weken zelfs helemaal niet meer.
Het gemis valt hem steeds zwaarder, zeker als zijn oudste dochtertje hem vraagt waarom hij alweer moet vertrekken en waarom ze niet mee mag naar Afrika. ‘Als zij en haar zusjes en broertje wat ouder zijn, zullen ze hopelijk begrijpen waarom ik dit allemaal doe’, vertelde Abdi in 2023 in een interview met Knack.
Het doel is zijn ‘nieuwe’ land België, dat hem in zijn kinderjaren opving toen hij met zijn moeder was weggevlucht uit Somalië, iets terug te geven: medailles.
Halve zombie
Daar doet Abdi alles voor. Zelfs na een 40 kilometer lange duurloop gaat hij nog aquajoggen, en/of doet hij rompstabiliteit- en stretchoefeningen. ‘Je moet de motivatie vinden om dat te doen, ook wanneer collega’s hun bed opzoeken en naar Netflix kijken. Maar dan denk ik, wat mijn gevoel ook is: the job has to be done. Het stelt me ook gerust richting een race. Als ik al die trainingen heb overleefd, dan zal ik het afzien in de wedstrijd zeker aankunnen.’
Sinds Tokio 2021 weet Abdi bovendien dat hij alles kan overleven, welke omstandigheden dan ook. Door zijn jetlagproblemen en de vochtige hitte werkte hij die olympische marathon af als een halve zombie. Dat hij toen toch brons pakte, dankte hij aan zijn doorzettingsvermogen. Alle moeite die hij zich had getroost, mocht niet voor niets geweest zijn. En dat was ze ook niet.
Sindsdien beseft Abdi ook het grote belang van een positieve mentale vibe in de voorbereiding op een marathon, ook op de dag zelf. ‘Door van de sfeer te genieten. Door te denken: ik ga een lange duurloop doen zoals ik er al zoveel heb gedaan. Maar deze keer met publiek erbij, met vrienden en familie die mij luid aanmoedigen. ‘Bashir, het wordt plezant, op een betere plek kan je niet zijn’, zei Abdi in het interview met Knack.
Voortgestuwd op Belgian Hill
Met diezelfde vibe leefde hij, toen de grootste blessurezorgen waren geweken, toe naar Parijs 2024. In de wetenschap ook dat hij nooit zo luid zou worden aangemoedigd als op het heuvelachtige parcours. Op Belgian Hill, opgebouwd door zijn boezemvriend Bert Misplon, zou een tricolore enclave hem en collega’s Koen Naert en Michael Somers vooruit schreeuwen. Dat dat zou gebeuren op het zwaarste gedeelte van het parcours, met een steile klim en nog meer belastende afdaling, kwam hem goed uit. Dat is immers niet de specialiteit van Abdi. Maar daar maakte hij zich voor de start geen zorgen om.
De Gentenaar had naar eigen zeggen de avond voor de olympische marathon verschillende wedstrijdscenario’s doorgenomen en tactische plannen gemaakt, over wanneer en op wie hij zou reageren. Met als rode draad: zo zuinig mogelijk proberen te lopen, niet forceren, de juiste momenten kiezen en geduldig blijven – al maandenlang zijn mantra.
Bovendien met de positieve gedachte dat hij, door geen voorjaarsmarathon te hebben afgewerkt, frisser zou zijn dan zijn concurrenten. Abdi pepte zichzelf op door in zijn hoofd hun namen af te lopen en hun wedstrijden op te sommen. Peter Robbens, zijn ex-coach, had hem voor de marathon ook nog belangrijke raad gegeven, met oog op het warme weer. ‘Koelen, koelen, koelen, zo veel mogelijk.’
Geen risico genomen
Abdi volgde Robbens’ advies en zijn eigen plannen perfect. Zelfs een gemiste bus naar de start, waardoor hij een taxi moest nemen, kon hem niet uit zijn evenwicht brengen. ‘Toen ik Tamirat Tola (de latere winnaar, nvdr) zag wegrennen, wilde ik met hem meegaan, maar ik voelde ook een kramp opkomen. Dus heb ik mijn geduld bewaard. Ook toen ik hem later honderd meter voor mij zag. Naar Tola toe proberen te lopen, was echter een risico, en dat risico heb ik niet genomen.’
Zoals hij vooraf had gehoopt, sleurden zijn supporters hem ook door zijn moeilijkste moment op Belgian Hill. ‘Ik heb zelfs niet veel van die heuvel gezien. Ik denk dat heel Gent daar stond. Ik werd er doof van. Dat heeft mij heel erg geholpen’, vertelde Abdi, die daarna op het vlakkere gedeelte een aanval plaatste na 38 kilometer. ‘Ik wilde mijn concurrenten voor zijn door zelf het initiatief te nemen. Dat is de ‘mental game’ die je soms moet spelen door te verrassen en gewoon te gaan.’
High fives
Al die ingrediënten leidden hem naar een tweede olympische medaille. Na brons in Tokio, nu zilver in Parijs. Veel meer dan in Japan, waar hij uitgewoond over de eindstreep kwam, straalde Abdi dan ook aan de finish: hij jutte met armbewegingen de vele Belgische supporters op de Esplanade des Invalides op, deed dat, extra gekruid met een vreugdesprong, nog eens bij de ‘flower ceremony’, en zelfs de schrijvende journalisten kregen in de mixed zone één voor één een high five. Dat hebben we nog geen medaillewinnaar zien doen.
Abdi noemde zichzelf niet toevallig een ‘happy man’. Al had hij voor de camera’s van Sporza wel traantjes gelaten. Terugdenkend aan de start van zijn inhaalrace na zijn stressfractuur, met eenzame lengtes in het zwembad en start-to-runloopjes, en aan de daaropvolgende maandenlange hoogtestages ver van vrouw en kinderen.
‘Deze medaille maken alle opofferingen echter goed’, glimlachte Abdi, die nogmaals toonde dat je met geduld en hard werken vroeg of laat een beloning krijgt.
In Parijs werd dat een zilveren plak. En geen mens die hem dat misgunde.
Olympische Spelen 2024
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier