‘Het is mijn droom en mijn doel om de Olympische Spelen mee te maken’

.

Michelle, hoe voelt het om een EK te spelen in eigen land, en specifieker in je geboortestad?

‘Bangelijk, zoals men dat in Antwerpen zegt! (lacht) Ik vind het zalig om voor mijn familie en vrienden te mogen spelen. We zijn op 15 juli met de voorbereiding gestart en ik kan niet wachten om eraan te beginnen. Bovendien ga ik er mijn 50ste cap bij de Red Panthers vieren. Dat maakt het extra leuk.’

Is het een voordeel, of zorgt het voor extra druk ?

‘Voor mij is het duidelijk een voordeel. We spelen op een veld waar ik ook met Antwerp, de club waarmee ik landskampioen ben geworden, train en waar we meerdere wedstrijden van de Pro League hebben afgewerkt. Bovendien zullen we op veel steun van de Belgische supporters mogen rekenen. En ik ben er zeker van dat die twaalfde man voor een boost zal zorgen.’

Wat zijn jullie ambities? Twee jaar geleden, in Amstelveen, haalden jullie verrassend de finale …

‘We gaan er alles aan doen om te winnen, natuurlijk. (lacht) Maar we moeten ook realistisch zijn. De Europese titel zal voor 95% naar Nederland gaan. Het eerste doel zal de halve finales zien te halen. We zitten in een moeilijke poule met Nederland, Spanje, ook een sterke kandidaat, en Rusland, dat het de laatste tijd verrassend goed doet. Het zal dus waarschijnlijk weer tussen ons en Spanje gaan. Wij klopten hen in Amstelveen en zij versloegen ons op hun beurt vorig jaar in Londen op het WK. Het wordt een mooie uitdaging. En, eens in de halve finale, weet je nooit wat er kan gebeuren.’

Dit keer zal het resultaat belangrijk zijn richting kwalificatie voor de Olympische Spelen van Tokio …

‘Inderdaad. De Europese kampioen zal als enige zeker zijn van kwalificatie voor Tokio. Alle andere landen zullen later een qualifier, een barrage, moeten spelen. We zijn net naar de negende plek op de wereldranglijst gestegen. Het zal dus belangrijk zijn een goed resultaat neer te zetten om zo over een gunstige loting te beschikken en het thuisvoordeel te behouden. Ik heb al namen van potentiële tegenstanders horen vallen, zoals Zuid-Korea en India. Dat zou uiteraard geen cadeau zijn om daar een weekendje naartoe te moeten.’

Is dat jouw grote droom? Vier jaar geleden liep het mis, met nog dertig seconden op de klok tegen Zuid-Korea.

‘Ik was er toen nog niet bij, maar ik herinner het me wel. Het was vreselijk. Het is inderdaad mij droom en mijn doel om de Olympische Spelen mee te mogen maken. Het is een soort sportieve eindhalte in de loopbaan van een sporter. En ook voor de meisjes die er nog bij zijn en vier jaar geleden de kwalificatie misten, zou het heel fijn zijn. Al het werk dat we momenteel leveren is voor Tokio.’

Jullie hebben belangrijke stappen gezet tijdens de Pro League, met o.a. winst tegen finalist Australië en Nieuw-Zeeland, maar blijven in de schaduw van de Red Lions. Zijn jullie stiekem niet een beetje jaloers op de aandacht die ze krijgen?

‘Jaloers zou ik het niet noemen. Het is wel zo dat ze enkele jaren op ons voorliggen. Ze hebben ook ongelooflijk hard gewerkt om te staan waar zijn nu staan en om wereldkampioen te worden. Dit kan alleen maar een voorbeeld voor ons zijn.’

‘Mannensport in het algemeen heeft ook altijd meer aandacht gekregen, maar die tendens is aan het veranderen. We zijn trouwens met de Belgische Hockeybond een nieuwe actie opgestart United Girl Power. Het zal heel populair zijn tijdens het EK, met als doel het vrouwenhockey meer zichtbaarheid te geven en de sport bij jonge meisjes te promoten. Super leuk alvast.’

Kunnen jullie het goed met de Red Lions vinden? Leren jullie veel bij van hen?

‘Eigenlijk zien we mekaar niet zo vaak. We trainen op aparte locaties en treffen mekaar alleen maar tijdens toernooien. Er zijn niet super veel contacten tussen de twee ploegen. Je kan bovendien vrouwen- en mannenhockey niet direct vergelijken, maar wat wel bovenuit springt is het professionalisme. Ik zit nu twee jaar bij de Red Panthers en ben tijdens het jaar bijna elke dag met hockey bezig. En ik hoop dat het ons ook ooit op het podium van een WK brengt.”

Wie is Michelle Struijk eigenlijk?

‘Oei. (lacht) Als ik aan mezelf denk, dan zou ik zeggen ambitieus. Vrolijk ook. En vrij relaxed. Een redelijk stressvrij persoon. Ik merk ook dat als ik vrijuit kan hockeyen, ik op mijn best ben. Geconcentreerd zijn, maar tevens niet te veel nadenken.’

Heeft hockey van jongs af aan altijd jouw leven bepaald?

‘Ja. Ik heb twee oudere zussen, Caroline en Lauranne, en ik ben hen gewoon gevolgd. Ik ben begonnen bij Antwerp toen ik zes was en heb de stick nooit losgelaten. Ik heb ook een beetje getennist, maar dat was gewoon voor de lol.’

Wie was jouw grote voorbeeld?

‘Toch wel Sofie Gierts. Ze is ook van Antwerp. Ik heb heel veel van haar geleerd.’

Wat verdient een doorsnee Red Panther tegenwoordig?

‘Het wordt per aantal caps berekend. Voor iemand van mij statuut, met bijna 50 caps, gaat het om €400 per maand. De rest weet ik niet. Als studente is dat zeker een mooie bijverdienste. Daarnaast verdien ik ook iets bij Antwerp, maar dat ga ik niet onthullen. (lacht) Daarmee kan je natuurlijk niet leven, maar het is wel fijn als je eens wenst uit te gaan of zo.’

Je studeert nog volop. Wat wil je later worden?

‘Ik zit in mijn tweede jaar bachelor geneeskunde. Later wil ik dus uiteraard iets in de medische wereld doen, arts worden, maar in welke richting, dat weet ik nog niet. Het hangt ook een beetje af hoe mijn hockeyverhaal zich zal ontwikkelen, want de twee combineren zal in de toekomst nier evident worden. Ik laat het allemaal een beetje op mij afkomen.’

Hoop je ooit van hockey kunnen leven of is dat gewoon een utopie?

‘Ik zou het graag willen, maar dat gaat niet gebeuren. Vandaar ook dat ik gekozen heb om het te combineren met een studie. Geneeskunde is een bachelor van drie jaar, gevolg door een master van drie jaar. Momenteel zijn er nog geen stages, dus is het nog haalbaar. Ik moet gewoon examens verplaatsen. Mijn eerste target is de Olympische Spelen volgende zomer. Daarna zien we wel.’

Voor de buitenwereld, wat is het leukste aan hockey? Of waarom moeten mensen massaal naar Antwerpen trekken volgende week …

‘Ik houd van het concept van ploegsport en het sociale aspect dat het met zich meebrengt. Mijn ploeggenoten zijn mijn vriendinnen geworden. Ik zie hen meer dan mijn eigen familie. Het is ook een keitoffe sport. We hopen op veel steun tijdens dit EK, want het is heel belangrijk dat wij een geslaagd toernooi hebben. En het zou een mooi teken van waardering zijn voor onze geleverde inspanningen.’