Het adagium van atletiekfenomeen Jonathan Sacoor: ‘Don’t worry, be happy’

De 19-jarige Jonathan Sacoor is de nieuwe ster aan het Belgische atletiekfirmament, na zijn wereldtitel op de 400m bij de junioren en zijn Europese titel als lid van de Belgian Tornado’s. In Sport/Voetbalmagazine geeft hij zijn geheim prijs: niet te veel stressen.

‘Veel jongeren leven al té vroeg maniakaal voor hun sport. Ik (nog) niet’, verklapt Sacoor. ‘Peter Hespel (inspanningsfysioloog van de KU Leuven die Sacoor en de Borlées begeleidt, nvdr) beveelt het me zelfs vaak aan: “Alstublieft Jonathan, zondig op je negentiende af en toe!” Nú al elke dag vroeg in bed kruipen, strikt diëten: dat hou je mentaal nooit vol tot je dertigste.

‘Niet dat ik me volprop met ongezond voedsel en altijd na middernacht in bed kruip, hoor. Maar nu, ná het seizoen, zal ik weleens ‘losgaan’ met mijn vrienden op een student kick-off, mét frieten en alcohol. Zelfs tijdens de lentestage met de Borlées in Orlando ben ik met Kevin en Jo eens binnengesprongen in een donut- en een fastfoodzaak – toen Jacques er niet was. (lacht)

‘Natuurlijk ga ik de komende jaren gedisciplineerder worden, maar ook dat moet stap per stap. Zo maniakaal leven als marathonloper Koen Naert, die elke gram voedsel afweegt, zal mij nooit lukken. Gelukkig hoeft dat als 400 meterloper niet per se.

‘Jacques benadrukt ook dikwijls dat je het best traint én presteert als je plezier hebt in je sport. Daarom liet hij me toch op de Memorial lopen, omdat ik zei dat het me een enorme mentale boost zou geven. Al moest ik van Jacques de atletiek daarna wel enkele weken hélemaal uit mijn hoofd zetten. Dat zal zeker lukken. (lacht)

‘Sowieso sta ik vrij zorgeloos in het leven. Last van stress? Slechts één keer: begin dit jaar, bij mijn debuut voor de Tornado’s op het WK indoor – die kans wou ik niet verpesten. Kevin en Jo hebben me al gauw gerustgesteld. Verder? Nooit.

‘Voor de finale van het EK junioren in 2017 ben ik, tot verbazing van mijn collega’s, op de (warme) bus zelfs in slaap gevallen. (lacht) Gezonde druk, verwachtingen, tienduizenden mensen in het stadion, zoals op het EK of op de Memorial: dat pept me zelfs op. Bovendien bespeelt Jacques telkens weer de juiste snaar, zoals voor de WK-finale. “Jonathan, je weet wat je moet doen. Ik heb vertrouwen in je. Laat maar zien wat je kunt!” En dat heb ik gedaan.

‘Ik ben ook niet zo vlug geïntimideerd. Voor de EK-finale van de 4×400 m zette de kersverse Europese kampioen Matthew Hudson-Smith zich naast mij. “Proficiat met je wereldtitel en je tijd op het WK junioren. Hoe voelt het om nu met de grote jongens te lopen? Niet te moe?”, zei hij – weliswaar vriendelijk. Kevin had me gezegd dat hij dat zou doen, dus was ik niet verrast. Ik feliciteerde hem op mijn beurt met zijn Europese titel en zei dat ik het een eer vond om tegen hem te lopen. Meteen daarna, in de callroom, heb ik me gefocust en in de finale heb ik hem, zonder na te denken, eraf gelopen. Achteraf kwam hij me weer feliciteren. Mooi, toch?’