Een ode aan de zomer tot dusver

Onze columnist Imke Courtois blikt deze week al eens voorzichtig terug op een erg drukke sportzomer.

De zomer tot dusver begon met het Europees kampioenschap. Publiek in de tribunes, 51 wedstrijden, 11 speelsteden en 1 kampioen: Italië. Het was het EK van de owngoals, de gemiste strafschoppen, krachtige Denen en minder krachtig beleid van Hongarije. De Rode Duivels verliezen Timothy Castagne maar krijgen de genezen Witsel en Hazard terug, terwijl De Bruyne zonder masker zich opnieuw tot ‘onmisbaar’ voetbalt.

Met alle punten op zak trekken ze naar de knock-outfase waar we opnieuw zogenaamd in de slechte tabelhelft zijn terechtgekomen. Hier en daar smadelijk gelach om Nederland, Frankrijk en Duitsland, want zij blijven achter in de achtste finales. Een fluisterende Ronaldo waarschuwt Courtois: ‘Jullie hebben geluk gehad.’ Geluk dat stopt in de kwartfinale tegen het oppermachtige Italië.

Met nog twee amusante halve finales en een finale tussen ’thuisland’ Engeland en de Azzurri wordt het EK afgefloten. Een verdiende kampioen, een nieuw trauma voor Engeland en de Belgische droom weer voor een jaar opgeborgen.

De zomer tot dusver draait gewoon door op wielen: de slotweek van de Tour de France. Mathieu van der Poel was – na 6 dagen geel en een ritzege – bezig met droom Tokio, terwijl Wout van Aert de meest prestigieuze en brede laan van Parijs opdraait. Het historische drieluik wordt vervolledigd: een bergrit, een tijdrit en een massasprint winnen op de Avenue des Champs-Elysées. Alstublieft, een 3-in-1-wielrenner. Tadej Pogacar vult zijn koffer met de gele, witte en bolletjestrui en keert terug naar Slovenië waar lijdende Primoz Roglic al twee weken op hem wacht. De 36-jarige Mark Cavendish neemt met groen de kleur van de vernieuwing, verfrissing en hoop mee naar huis. De hoop op een extra jaartje wielrennen? Wie zal het zeggen.

De zomer tot dusver steekt vijf dagen later de olympische vlam aan in Tokio. De 32e zomerolympiade, 33 sporten (waaronder 5 nieuwe), 206 landen en een recordaantal van 339 medaille-evenementen met meer dan 1000 olympische medailles gemaakt van gerecycleerd elektronisch apparatuur en publiek dat opnieuw verplicht thuisblijft. Van Aert opent de olympische rekening van België met een zilveren medaille in de wegrit, Tadej wordt deze keer verbannen naar plaats drie. De gouden droom van judoka Matthias Casse wordt uiteindelijk brons en die van Nina Derwael blijft goud.

Op 5 augustus krijgt Derwael gezelschap op het hoogste schavot van de hockeymannen en de moegestreden meerkampster Nafi Thiam. De jumpingruiters springen mee het podium op, brons voor Claire Z, Quel Homme De Hus en Nevados S, en hun ruiters. De allerlaatste derde Belg is Bashir Abdi in het marathonlopen, een bronzen medaille met een oranje randje dankzij Abdi Nageeye. Zeven medailles voor België, de Verenigde Staten is onklopbaar met 113 medailles, gevolgd door China met 88 medailles en Japan met 58 medailles. Het olympisch vuur is ondertussen gedoofd en wordt op 24 augustus als paralympisch vuur weer aangestoken. 31 Belgen zullen daar strijden voor eremetaal, Belgische trots met opnieuw sport op het hoogste niveau.

In de zomer tot dusver kreeg ‘wereld voetbal’ ondertussen 12 dagen rust: van 11 juli tot 22 juli, de dag waarop Hein Vanhaezebrouck samen met zijn Buffalo’s Vålerenga Fotball ontving in de Ghelamco Arena. Een dag eerder stonden Niels Destadsbader en co nog ‘Mee naar boven’ te zingen, iets wat op de eerste Europese speeldag het geval leek, al kwamen de Buffalo’s snel weer naar beneden. Dan was het toch niet zo spannend boven. Geen man overboord, de competitie is nog lang, de zomerkoopjes lopen volop. De hersenkronkels van Lamkel Zé worden nog steeds zorgvuldig onderzocht en mogelijk verkocht, Lukaku is terug onderweg naar Chelsea voor 115 miljoen terwijl Lionel Messi ‘dakloos’ is en hoogstwaarschijnlijk huilend in de armen van Neymar en Di María valt. De zomer tot dusver: passie, prestaties, verschuivingen, al dan niet uitvergrote dramatiek… En dat nog tot 22 september.