Ze gingen vol voor een Europese titel en een wereldtitel, maar moesten zich tevreden stellen met zilver. Die gouden ambities mogen Loena Hendrickx en de Red Lions blijven uitspreken, maar ze moeten na afgelopen weekend ook de juiste lessen trekken.
‘Loena is de leading lady van Europa. Goud is het doel. Alleen Loena kan zichzelf kloppen. Dat moeten we durven uit te spreken’, zei coach Jorik Hendrickx voor het EK kunstschaatsen. Volmondig bijgetreden door zus Loena. ‘De weg ligt open naar goud.’
Verre van een overdreven ambitie, want Hendrickx had met voorsprong het beste persoonlijke record en de beste seizoensscore op haar naam staan, bij gebrek aan de Russische meisjes die de voorbije jaren het kunstschaatsen domineerden.
*
‘Ons énige doel als titelverdediger en als olympisch kampioen is goud. Ik haat het als sporters zeggen dat ze geen gouden medaille voor ogen hebben, dat ze ‘hopen dat alles goed gaat’. Die ploegen zullen nooit winnen. Onze kracht is dat we zeggen dat we voor de titel spelen. En dat we er alles aan doen om dat te verwezenlijken. Lukt het niet, dan zij het zo.’
Aldus sprak John-John Dohmen na de gewonnen halve finale van de Red Lions tegen Nederland. Een herhaling van wat al zijn ploegmaats voor en tijdens het WK hockey hadden verklaard: dat alleen de wereldtitel goed genoeg zou zijn.
On-Belgisch, zulke gouden ambities, zeker door die zo hardop en openlijk uit te spreken. Dat was althans zo in het verleden. Want in het Belgische sportlandschap heeft er de jongste jaren een opmerkelijke mentaliteitsswitch plaatsgevonden: weg met de (te) nederige underdogrol.
In de plaats: de omarming van de favorietenstatus. Vooral de Red Lions hebben daar een belangrijke rol in gespeeld. Op zijn Hollands, maar zonder arrogant te worden.
Gemiste kans
Het is een van de redenen van de heropleving van de Belgische sport. En met die mentaliteit is er op zich niets mis. Zelfs als dat gouden doel níét wordt bereikt. Zoals afgelopen weekend, toen Loena Hendrickx en de Red Lions zilver om hun nek moesten hangen. Tot hun grote teleurstelling.
Vooral bij Hendrickx vloeiden de tranen rijkelijk. Al was het evenzeer opvallend dat ze het géén fout vond om vooraf haar gouden doel uit te spreken. Zoals ook de Red Lions niet minder ambitieus zullen zijn als ze komende zomer het EK aanvatten, en volgend jaar de Olympische Spelen.
Dat wil echter niet zeggen de waarheid verbloemd moet worden. Ja, zilver op het EK en WK is mooi – tot een decennium geleden kon sportminnend België daar in het kunstschaatsen en in het hockey alleen maar van dromen – maar het was vooral ook een gemiste kans op goud.
Twisties
Zowel Hendrickx als de Red Lions verloren immers van zichzelf en haalden niet hun beste niveau. De Arendonkse bleef er in het Finse Espoo ondanks haar zilveren medaille zelfs vér van, met een totaalscore van 193.48. Ter vergelijking: op het EK vorig jaar (vierde, na drie Russinnen) zette ze 207.97 neer, op het WK in maart 2022 217.70 (zilver, zonder Russinnen). En haar persoonlijk record bedraagt 219.05.
Die slechte score op het EK was het resultaat van meerdere mislukte sprongen, in zowel de korte als lange kür. En die waren dan weer het gevolg van een verstoorde voorbereiding met wekenlange slechte trainingen, inclusief zogenaamde twisties – al dan niet met een relatiebreuk als grootste oorzaak.
Feit is dat Hendrickx zo gebukt ging onder de stress van de favorietenrol. Zoals ze op de Winterspelen van Peking ook niet op haar allerbeste niveau presteerde, na alle commotie over het dopinggeval van de Russische Kamila Valieva.
In een technische sport waarin het mentale aspect zo doorslaggevend is – 70 procent van de prestatie, aldus Hendrickx zelf – is dat hét werkpunt richting het WK in maart en de volgende jaren. Ze zal zelf moeten bepalen of haar huidige ‘life en mindsetcoach’ Brigitte Derks de juiste persoon is om dat op te lossen. Het pleit alvast voor Hendrickx dat ze het probleem erkent. Nu het alleen nog verhelpen.
Te weinig drive
Minder realistisch waren de Red Lions meteen na hun verloren WK-finale tegen Duitsland. ‘Het ontbrak ons wat aan geluk, de wedstrijd werd beslist op details, de shoot-outs zijn altijd een loterij, en we mogen fier zijn op wat deze generatie heeft gepresteerd’, klonk het.
Dat laatste is absoluut waar met zeven op tien finales op EK’s, WK’s en Olympische Spelen in het jongste decennium – de Red Lions zijn de enige echte gouden generatie van de Belgische ploegsporters.
Dat neemt niet weg dat ze, met hun voorbije kampioenschappen als maatstaf, een middelmatig WK achter de rug hebben. Geen enkele ‘referentiematch’, alleen bij vlagen goed. En dat had weinig met geluk te maken.
In de kwartfinale wonnen de Lions met weinig overschot tegen Nieuw-Zeeland. In de halve finale domineerde Nederland bijna driekwartier en bleek Vincent Vanasch weer de reddende engel in de shootouts. En in de finale was Duitsland over de hele wedstrijd duidelijk de betere, ondanks de prima start van Arthur Van Doren en co (2-0).
Voor het WK en ook na de halve finale tegen Nederland werd de ervaring en het metier van de ‘oude’ Belgen om op de beslissende momenten toe te slaan nochtans veelvuldig bewierookt. Gedeeltelijk terecht, alleen hebben de Lions te veel gedacht dat ze op die manier de wereldtitel zouden pakken.
Uiteraard was de blessure van strafcornerspecialist Alexander Hendrickx een aderlating – hij was een van de hoofdrolspelers van de gouden olympische film in Tokio – maar het ontbrak België vooral te vaak aan drive en agressiviteit. De hoofdreden voor de aanvankelijke dominantie van de scherpere en snellere Nederlanders in de halve finale, en voor de comeback van de Duitsers in de finale.
Wissel van de wacht?
Het zal moeten blijken of dat een eenmalige verschijnsel was, of de wissel van de wacht aan de top van het mannenhockey definitief is ingezet, gezien de jongere groep van zowel Nederland als Duitsland.
Het EK in augustus in Mönchengladbach kan dan ook een nog crucialer kantelpunt worden. Laten de Red Lions na de wake-up-call op het WK in India daar weer hun scherpe tanden zien en veroveren ze goud, dan kunnen ze vol vertrouwen naar de Spelen van 2024.
Pakken ze opnieuw naast de titel, dan zal bondscoach Michel van den Heuvel moeten beslissen of een gedeeltelijke verjonging (met twee, drie nieuwe namen) of een andere aanpak richting Parijs dan al noodzakelijk is.
De lessen die hij, de spelers en de hele entourage uit het afgelopen WK trekken zullen bepalen of het slotakkoord van een gouden generatie daar met een positieve noot gespeeld zal worden. En dan zal deze zilveren WK-medaille misschien een onvermoede zegen geweest zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier