Basketbalster Antonia Delaere hield haar Spaanse idool in toom.
Op het Europees kampioenschap in Ljubljana in juni maakte ik me grote zorgen tijdens de opwarming voor de finale. De Belgian Cats oogden slap en sloom, ons energiepeil lag veel te laag. Eén dag eerder hadden we een zware halve finale gespeeld, tegen Frankrijk. Laat in bed, weinig geslapen, na sowieso een slopend toernooi. Na die flauwe opwarming dacht ik: komt dit nog goed?
De start van onze match was zwak, zoals gevreesd. We leden voortdurend balverlies, Spanje hoefde niet eens goed te spelen om uit te lopen. Aan de rust stonden we 7 punten achter, maar met matig basketbal slaagden we er toch in om aan te klampen. De kentering begon in de kleedkamer. Onze kapitein, Emma Meesseman, nam het woord. “Dit is een kans die we misschien nooit meer krijgen!” riep ze. “Het ergste wat ons kan overkomen, is spijt. Ga ervoor!” Nu is Emma van nature eerder introvert. Wanneer zij op tafel slaat, komt het des te harder binnen. Ze schudde ons wakker. Als ik terugdenk aan haar speech, krijg ik kippenvel.
De motor sloeg niet direct aan, maar je voelde wel hernieuwd geloof. Pas in het laatste kwart kwamen we langszij. En toen begon Spanje, dat heel de match op voorsprong had gestaan, te twijfelen. Zelf scoorde ik in de finale geen enkel punt, maar dat was mijn taak ook niet. Ik moest Alba Torrens, de ster bij Spanje, uit de wedstrijd houden. Torrens was vroeger mijn grote idool. Ik ken haar door en door en heb haar fysiek aangepakt, want dat heeft ze niet graag. Mijn idool in toom houden gaf een extra dimensie aan de match.
In mijn ooghoek zag ik ploeggenoten al vieren, maar daar wilde ik niet aan denken. In het basketbal kan er in één minuut veel gebeuren. Pas toen we in de laatste seconden een reeks vrijworpen kregen, besefte ik: dit geven we niet meer uit handen. De Cats vielen huilend van geluk op de grond toen de klok op nul stond. Goud winnen voelde zo mooi als ik op voorhand had gedacht, maar de euforie doofde ook snel weer uit. De wilde feestnacht in Ljubljana was de moeite en de kampioenenviering op de Grote Markt van Brussel vergeet ik nooit, maar daarna kwam ik weer thuis en hervatte het leven verrassend snel zijn gewone gang. Af en toe overvalt het me, alsof ik het opnieuw besef: we zijn verdorie Europees kampioen.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun strafste sportherinnering.
