Emma Meesseman was met 24 punten, 8 rebounds en 1 assist weer eens van goudwaarde voor de Belgian Cats, zondagavond in de gewonnen EK-finale tegen Spanje. Na afloop werd ze ook nog eens verkozen tot MVP van het toernooi. Wie is de dertigjarige ‘vedette’ die haar team altijd op de eerste plaats zet? Een portret van de bescheidenheid-zelve.
Half februari 2022 raakte het nieuws bekend dat Emma Meesseman in het komende WNBA-seizoen zou verkassen van Washington naar Chicago. Daarop postte Blake DuDonis, ex-scout van de Washington Mystics en schoonzoon van hoofdcoach Mike Thibault, een anekdote op Twitter, over de avond na de beslissende finalezege in 2019. Washington won de titel en Meesseman was verkozen tot Finals MVP.
‘Op weg naar de feestzaal klampte Emma mij plots aan. ‘I’m so happy for you!‘ zei ik. Ze lachte, maar begon meteen over mijn nieuwe job. (DuDonis was een paar weken eerder aangesteld als de nieuwe coach van de University of Wisconsin-River Falls, nvdr) Emma had net haar eerste WNBA-titel gewonnen en was verkozen tot MVP, maar ze wilde alleen over míj praten. Ik probeerde het gesprek weer om te buigen naar haar prestaties, maar ze bleef details vragen over mijn baan. Dat toont wie Emma is. Een geweldige persoon die écht geeft om anderen. Ik ben zo blij dat onze wegen elkaar gekruist hebben. Emma, bedankt voor alles. Bedankt om zo authentiek jezelf te zijn.’
In september vorig jaar, in een promofilmpje van haar sponsor Nike, had Meesseman het over haar roots en vertelde ze dat ze altijd ‘Emma from Ypres’ zal blijven. Dat ze daar het meest trots op is, meer zelfs dan op haar sportieve verwezenlijkingen. ‘Hier kennen de mensen de echte ik. Niet de Emma die in Rusland of in de VS speelt. Niet Emma, de MVP. Voor hen ben ik gewoon Emma. Ik zou het haten, me beschaamd voelen, als iemand zou zeggen dat ik me als een vedette met een dikke nek gedraag. Dat probeer ik al mijn hele leven te vermijden.’
Nooit zweven
Die grote dosis nuchterheid kreeg Emma van haar ouders mee. Zoals de twintigjarige, nog onbekende Meesseman zei in 2013: ‘Als ik toch zou zweven, dan ben ik er zeker van dat mijn ouders me weer met beide voeten op de grond zullen zetten.’
Het beste compliment dat ze naar eigen zeggen kan krijgen? Dat ze geen sikkepit veranderd is sinds ze in 2012 Blue Cats Ieper inruilde voor haar eerste buitenlandse club, het Franse Villeneuve-d’Ascq. Het is zelfs het enige compliment waar de West-Vlaamse echt van geniet. Want te veel lof over haar kwaliteiten als speelster, daar wordt ze ‘ongemakkelijk’ van.
Zoals in 2016, toen The Wall Street Journal Meesseman vergeleek met NBA-scherpschutter Steph Curry. Dat vond ze overdreven. Liever, zei ze in 2020 in Krant van West-Vlaanderen, wil ze later herinnerd worden als een goed en normaal méns, meer dan als een topbasketbalspeelster. En dus stuurt Meesseman een kaartje naar het Lyceum in Ieper, als dank voor de opleiding die ze daar kreeg. En werkt ze met plezier mee aan alle initiatieven van de Belgian Cats om gelijkheid te promoten en jongeren te inspireren.
Ook werpt de Ieperse zich op als een rolmodel voor slechthorende kinderen. Zelf draagt ze al van jongs af twee hoorapparaten. Ze wil tonen dat zoiets geen onoverkomelijk probleem hoeft te zijn om je dromen te verwezenlijken.
(Lees verder onder de preview)
Niet graag in de schijnwerpers
Ze heeft aan haar idolenstatus moeten wennen. Haar moeder Sonja vertelde in 2012 in De Morgen hoe ze met haar dochter naar de slager reed en opgebeld werd: Emma was verkozen tot Europese Basketbelofte van het Jaar. Leuk, maar Sonja mocht het in géén geval aan de slager vertellen. ‘Emma schuwt de schijnwerpers.’
In die tijd begon Meesseman nog te blozen als iemand haar aansprak of een handtekening vroeg, ook al weigert ze dat zelden of nooit. En nee, ze praat niet graat over zichzelf, maar ze probeert wel op elke interviewaanvraag in te gaan. Want zo kan ze jongeren inspireren én de aandacht voor het vrouwenbasketbal opkrikken.
Respect voor oudere speelsters, voor coaches en voor refs: dat is Meessemans basis. Nooit heeft ze in haar jonge jaren een conflict met een coach gehad, of kreeg ze een technische fout wegens protesteren. Toen de 1m92 grote forward als 17-jarige voor het eerst met de Belgian Cats mocht meetrainen, was ze zo verlegen dat ze tijdens trainingduels zelfs ‘sorry’ zei tegen boegbeeld Ann Wauters toen ze haar afblokte.
Hard roepen
De Ieperse moest dan ook groeien in haar rol als leidster, op en naast het terrein. Bij de Belgian Cats liet ze Ann Wauters de groep toespreken en bleef ze meer op de achtergrond – ze gaf liever het voorbeeld óp het veld. Maar sinds het afscheid van Wauters bij de Belgian Cats stuurt Meesseman haar jongere teamgenoten wél aan. Op een rustige manier, niet als de ‘bazin’ die de groep commandeert.
Ook bij de Washington Mystics stond Meesseman bekend als de introverte van de groep. Al in haar tweede seizoen bij de Mystics (2014) sprak Stefanie Dolson, een van de sterspeelsters, haar daarover aan: ‘Emma, als jij een leidster wil worden, moet je luider worden.’ Dolson nam haar zelfs mee achter de tribune, en Meesseman mocht pas weg als ze zo hard had geschreeuwd dat het hele team haar kon horen.
Zelfs tijdens de spannendste momenten blijft ze kalm en behoudt ze haar focus. Meesseman is naar eigen zeggen zelfs nog nooit nerveus geweest – op die ene keer na, de nacht voor de beslissende game van de WNBA Finals.
MVP-trofee als boekensteun
Voor Meesseman staat één zaak altijd boven alles: het teambelang. Ook dat kreeg ze van haar ouders mee als jonge basketbalspeelster bij Racing Ieper. Nooit hielden ze het aantal punten bij dat hun dochter had gescoord of het aantal rebounds dat ze had gepakt – het waren er nochtans veel.
Meesseman beklemtoont vaak in interviews dat individuele prijzen niet meer dan leuke complimenten zijn. De trofee van Finals MVP in de WNBA werd niet toevallig een boekensteun in haar kast. En toen Meesseman op dit EK na de gewonnen kwartfinale tegen Servië de trofee kreeg van ‘Player of the Game’, schoof ze die door naar haar teamgenote Kyara Linskens.
De West-Vlaamse had in die match nochtans een unicum verwezenlijkt: de allereerste triple double ooit op een EK, met 15 punten, 13 rebounds en 10 assists. Daar deed ze ook nog 5 steals bij. Vooral die laatste twee cijfers zeggen alles over haar onbaatzuchtige spel. Alles staat in teken van het team.
(Lees verder onder tweet)
Ik zou al mijn individuele trofeeën ruilen voor een gouden WK- of EK-medaille met de Belgian Cats, zei Meesseman wel eens. In 2020 werd ze verkozen tot Belgische Sportvrouw van het Jaar. Maar ze was vooral blij met de verkiezing van de Cats tot Sportploeg van het Jaar.
Veelzeggend was ook het filmpje op de socialemedia-accounts van de Euroleague vorig jaar waarin Meesseman vertelt hoeveel ze van die competitie houdt. Omdat, meer dan in de WNBA, teamspel daar cruciaal is. ‘Het voorbeeld van hoe je basketbal wilt spelen. Zonder samenspel haal je zelfs met de beste talenten geen resultaten.’ Het summum daarvan? ‘De perfecte uitvoering van een play: zonder dribbels, met alleen passes, afgewerkt met een “simpele” lay-up of een driepunter.’
Samenspelen is voor Meesseman hét recept om te winnen. Het is ook de succesformule van de Belgian Cats op dit EK. In de poulewedstrijd tegen Israël zetten ze zelfs een alltime EK-record van 37 assists neer. In de kwartfinale speelden ze Servië van het terrein als collectief geheel, goed voor 35 assists.
(Lees verder onder de tweet)
Geen goede verliezer
Niet winnen en vroeg opstaan, dat zijn de twee dingen die Meessemans humeur kunnen verpesten. ‘Als ik verlies, laat je me beter met rust. Het is beter voor mijn omgeving dat ik win’, bekende ze in 2020 in Krant van West-Vlaanderen. Zelfs bij een gezelschapsspel is ze geen goede verliezer, zeker niet als er dan nog plagerijen van haar broer Thijs volgen.
De pijn van de nipt gemiste olympische medaille in Tokio was dan ook groot. Terug thuis had ze zelfs even genoeg van het basketbal. Pas na een maand vond ze haar spelplezier terug en reisde ze, met wat uitstel, naar haar Russische club UMMC Ekaterinburg.
(Lees verder onder tweet)
Het past bij de gedrevenheid en het perfectionisme van Meesseman. Als jeugdspeelster miste ze zelden een training. Altijd met het idee: ‘De dag dat je dénkt dat je niet meer beter kunt worden, dan stop je beter.’ Niet toevallig is de intussen overleden Amerikaanse basketbalspeler Kobe Bryant haar grote voorbeeld. Ook Bryant streefde daar naar, als speler én als mens.
En dus traint Meesseman op de vrije dagen bij haar clubs altijd bij, en schaaft ze aan haar moves en shots. Een dag zonder basketbal? Heel zelden. Tenzij ze thuis is, in Ieper. En zelfs dan, bij het simpelste klusje, komt dat perfectionistische kantje boven. Toen ze met haar moeder tijdens de coronalockdown de garage schilderde, liet ze Sonja enkele keren een groefje opnieuw schilderen.
Want ook al was die lockdown een periode zonder basketbal, toch genoot ze daar erg van. Om weer ‘gewone’ dingen te doen. Om weer ‘Emma from Ypres’ te zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier