Het kippenvelmoment van Retin Obasohan: ‘Een buitenlichamelijke ervaring in Barcelona’

Basketballer Retin Obasohan is de speler geworden die hij altijd wilde zijn.

‘In mijn eerste jaar als prof kregen we een paar dagen vrij. Ik trok op citytrip naar Barcelona en regelde tickets voor FC Barcelona Lassa, het basketbalteam dat een zusterclub is van de voetbalploeg. Het ging om een topmatch tegen Olympiakos Piraeus. Nu moet je weten dat Barcelona een centrale rol speelde in mijn jeugd: mijn papa is de grootste Barcelonafan ter wereld. Voetbal of basketbal maakte niet uit: telkens als Barcelona speelde, stond de tv op. De zinderende sfeer van die match tegen Olympiakos blies me omver. Ik herinner me dat ik bij het verlaten van de zaal dacht: wat zou het bijzonder zijn als ik hier ooit zou mogen spelen.

Dit seizoen speelden we met mijn Franse club LDLC Asvel een EuroLeague-wedstrijd op Barcelona. In het tweede quarter overviel het me plots: ik keek recht naar het zitje waar ik zeven jaar eerder zat. Ken je films waarin ze tijdreizen, en het hoofdpersonage een andere versie van zichzelf tegenkomt? Wel, zo voelde het. Het was haast een buitenlichamelijke ervaring. Ik zag het pad dat ik had afgelegd om te belanden in de prachtige zaal van Barcelona: van het speelse begin bij basketbalclub Mercurius in Berchem, via mijn collegejaren in Alabama, tot de buitenlandse ploegen waar ik was gepasseerd. Nu zit er in het publiek een andere jonge basketter die hoopt dat hij ooit staat waar ik nu sta, dacht ik. Die avond heeft rust gebracht. Ik ben de speler geworden die ik altijd wilde zijn, en dat is een zalig gevoel. De cirkel is rond. Helemaal mooi is dat we wonnen van Barcelona, en dat ik zelf een goeie match speelde. Er zaten vrienden in de tribune, en we hebben nadien stevig gevierd. Mijn papa was er niet bij, ironisch genoeg. Hij kon die avond niet.

Geregeld kom ik jeugdcoaches tegen die zeggen dat ik het altijd in me had, dat ze zeker wisten dat ik prof zou worden, maar zelf was ik er niet zo zeker van. Aan zelfvertrouwen ontbrak het me niet, maar ik heb me wel altijd laten prikkelen door de twijfel van mensen van buitenaf. Ik basket nogal spectaculair, noem het maar flashy. Buitenstaanders denken daardoor dat ik nonchalant ben, en waarschijnlijk een luierik als het op trainen aankomt. Dat vooroordeel gebruik ik als brandstof. Het ongelijk van anderen bewijzen, helpt mij mezelf te pushen.’