Al jaren vraagt de hele atletiekwereld zich af of vrouwen met een natuurlijk hoog testosterongehalte bevoordeeld zijn tegenover andere atletes. Een studie, besteld door de Internationale Atletiekfederatie (IAAF), toont nu aan dat wil wel degelijk zo is.
De IAAF had die studie besteld om na te gaan of hyperandrogene atletes zoals de Zuid-Afrikaanse Caster Semenya wel degelijk voordeel putten uit hun situatie. Op die manier kan het de regels opnieuw invoeren die door het Internationaal Sporttribunaal (TAS) werden geschorst.
Dat reglement verplichtte hyperandrogenen om hun testosterongehalte artificieel te verlagen, maar werd dus in 2015 geschort door het TAS. De reden daarvoor was een klacht van de Indische Dutee Chand, net zoals Semenya een atlete met een van nature hoog testosterongehalte. Het TAS gaf haar gelijk en noemde het reglement discriminerend.
In diezelfde uitspraak kreeg de IAAF tijd tot 27 juli 2017 om bewijzen te leveren dat hyperandrogenen wel degelijk bevoordeeld zijn bij sportieve prestaties. Die bewijzen zijn er nu ook. Op basis van gegevens van de WK’s 2011 en 2013 oordeelt de studie dat topatletes die zelf hogere testosteronwaarden voortbrengen een duidelijk voordeel genieten op bepaalde nummers (verbetering van prestaties gaande van 1,78 procent op de 800m tot 4,53 procent bij het hamerslingeren). Wat is het voordeel dan wel niet voor vrouwen zoals Chand en Semenya?
De studie, die verscheen in het British Journal of Sports Medicine, brengt dus nieuwe bewijzen aan de oppervlakte en zal ongetwijfeld het ethische, controversiële debat weer aanwakkeren.
Caster Semenya in de finale van de 800 meter op het WK 2009 in Berlijn
