Rolstoelatleet Peter Geny na sabotage op Spelen in Tokio: ‘Ik pakte goud op adrenaline’

Rolstoelatleet Peter Genyn en zijn gesaboteerde wheeler op de Paralympische Spelen van Tokio 2020.

‘Ik merkte het vlak voor de finale. Iemand had mijn competitiewheeler vernield. Drie lekke banden en een doorgebroken stuurstang. Eerst overheerste de boosheid nog niet. Je zoekt oplossingen. Een teammaat ging in het atletendorp op zoek naar reservetubes. De stuurstang werd met ducttape tegen het frame geplakt. Het was een lapmiddel. Niemand kon voorspellen of de tape het zou houden. Sturen lukte hoe dan ook niet. Gelukkig was het de 100 meter sprint. Da’s alleen rechtdoor.

‘Ik haastte mij om als eerste in de callroom te zijn, waar de deelnemers wachten tot de race begint. Zo wilde ik een signaal geven: wie het ook gedaan heeft, met mij ben je niet klaar. Naar schuldige blikken heb ik niet gezocht. Bewust. Als ik de dader dacht te zien, zou ik hem aangevlogen hebben. Mijn coach en ik zaten luid te lachen en te zeveren. Toneel. Vanbinnen kookte ik.

‘Ik wil altijd winnen, maar nog nooit zo erg als toen. Ik moest de dader kloppen, een andere uitkomst was onaanvaardbaar. Ik nam een kanonstart. Na 40 meter was het binnen, al begon mijn wheeler gevaarlijk van zijn lijn af te wijken. Na de finish stortte ik in. Er viel een ongelofelijke last van me af. Gelukkig hebben ze mij tegengehouden voor ik mijn winnaarsinterview moest geven, anders had ik domme dingen gezegd. Want natuurlijk heb ik een vermoeden van wie mij dit gelapt heeft. Ik ben voor 90 procent zeker, maar ik zal hem nooit openlijk beschuldigen. Want mocht ik me toch vergissen, dan zou ik een onvergeeflijk onrecht begaan.

‘Uiteindelijk is het geëindigd met een gouden medaille en een straf caféverhaal. Maar stel dat het anders was gelopen. Stel dat ik niet had kunnen starten of dat ik “maar” zilver had behaald. Ik zou het nooit te boven zijn gekomen. Vier jaar lang doe en laat ik er alles voor om top te zijn op de Spelen. Dat vernietigd zien door zulke smeerlappen zou te zwaar zijn om te dragen. Toen we de sabotage ontdekten, wilde mijn coach de wedstrijd laten uitstellen. Ik ben blij dat ik daar geen energie aan heb verloren. Ik pakte dat goud op adrenaline, maar na de wedstrijd heb ik van pure woede twee nachten niet geslapen.’