Paralympisch kampioene Marieke Vervoort overleden

Marieke Vervoort is dinsdag op 40-jarige leeftijd overleden na een progressieve spierziekte. Dat heeft Christophe De Graef, burgemeester van haar thuishaven Diest, bevestigd.

Marieke Vervoort is dinsdag op 40-jarige leeftijd overleden. Vervoort leed aan progressieve tetraplegie, een zeldzame aandoening waarbij de ledematen verlamd raken, en koos ervoor om met euthanasie uit het leven te stappen.

Vervoort leed al sinds jonge leeftijd aan de aandoening en kwam er in 2000 op amper 21-jarige leeftijd door in een rolstoel terecht. Het is tijdens haar revalidatie in het ziekenhuis dat ze in contact kwam met aangepast sporten, hetgeen een rode draad zou worden door de rest van haar leven. ‘Sport is de enige reden waarom ik nog leef’, liet ze voor de start van de Paralympische Spelen van Rio de Janeiro in augustus 2016 noteren.

Het werd haar laatste grote toernooi, afsluiten deed ze er in stijl en schoonheid: met een bronzen medaille op de 100 meter in de klasse T52. Door de ernst van haar aandoening zat ze er voor het laatst in haar wheeler. ‘Mijn geest zegt: ‘Ga door met trainen.’ Maar mijn lichaam is het daar niet mee eens.’

Eerder veroverde Vervoort in Rio ook al zilver op de 400m rolstoelsprint.

De Diestse heeft een lange weg afgelegd vooraleer die Paralympische medailles er kwamen. Het begon met rolstoelbasket bij een Hasselts team, waarin ze de enige vrouw was. De sport gaf haar echter niet genoeg voldoening en via diepzeeduiken – wat ze wegens medische redenen moest opgeven – en zwemmen kwam ze uiteindelijk in het triatlon terecht. In 2006 werd ze in Lausanne reeds wereldkampioene paratriatlon, een wereldtitel die ze een jaar later met succes verlengde in het Duitse Hamburg.

In datzelfde jaar realiseerde ze ook een droom door aan de Ironman in Hawai deel te nemen. In het kroonjuweel van de internationale topsportwereld kwam ze zelfs verder dan ze gedacht had. Na 3,8 kilometer zwemmen en 180 kilometer fietsen kwam ze echter een kwartier buiten tijd aan, waardoor ze het laatste onderdeel niet meer kon aanvatten. Haar sportieve prestaties gingen in stijgende lijn, totdat een opstoot van haar ziekte in 2008 triatlon onmogelijk maakte. Vervoort stortte zich dan maar op blokarten (strandzeilen) en rolstoelatletiek.

Na verloop van tijd begint Marieke Vervoort zich steeds meer op de rolstoelatletiek toe te leggen en reeds in 2012 laat ze daarin verbluffende resultaten noteren. Op de Lyralympics in Lier zette ze Europese records op de 100, 200 en 400 meter neer in de T52-categorie en werd er een wereldrecord verpulverd in de 800 meter.

Het absolute hoogtepunt volgt die zomer op de Paralympische Spelen in de Britse hoofdstad Londen. Onze landgenote pakte er goud in de 100 meter met een nieuw paralympisch record van 19.69. Daarmee zette ze de kers op de taart, enkele dagen voordien had ze voor het eerst paralympisch eremetaal in ontvangst mogen nemen met een tweede plaats op de 200 meter.

Wereldtitels mochten niet ontbreken op haar palmares; van het WK in 2015 in de Qatarese hoofdstad Doha nam ze drie keer goud (100m, 200m en 400m) mee naar huis.

Individuele onderscheidingen konden niet uitblijven: in 2012 werd ze Paralympiër van het Jaar en mocht ze het Vlaams Sportjuweel in ontvangst nemen, in 2015 volgde ook nog de Vlaamse Reus. Ze werd in 2013 ook Grootofficier in de Kroonorde en kreeg het ereteken uit handen van het vorstenpaar.

In oktober 2017 stelde ze haar tweede boek ‘Marieke Vervoort. De andere kant van de medaille’ voor. Het was een stevige contrast met ‘Wielemie’ uit 2012, waarin ze nog vol levenslust zat. Intussen heeft de Vlaams-Brabantse haar plannen voor euthanasie al uit de doeken gedaan en voelt ze het einde naderen. ‘Alles is tot in de puntjes voorbereid. Ik weet zelfs al waar mijn as uitgestrooid moet worden: Lanzarote. De laatste tijd heb ik veel schrik, is er veel onzekerheid.’

In een interview met de Britse krant The Telegraph in december 2017 geeft ze aan dat ze niet meer verder kan. ‘Ik wil niet meer lijden. Het is te zwaar geworden. Ik heb zo veel pijn. Het is genoeg geweest.’

Belgian Paralympic Committee looft Vervoort: ‘Ze laat veel meer dan prachtig palmares na’

‘We zullen de glansprestaties van Marieke uiteraard nooit vergeten, net als haar moed in het strijden tegen haar ziekte’, reageert Anne d’Ieteren, voorzitster van het Belgian Paralympic Committee.

Vervoort vertegenwoordigde Team Belgium op twee Paralympische Spelen, in Londen 2012 en Rio 2016. In de Britse hoofdstad werd ze paralympisch kampioene op de 100m, en vicekampioene op de 200m. Vier jaar later voegde ze een Paralympische zilveren en bronzen medaille toe aan haar trofeeënkast.

De Diestse zette met die prestaties de paralympische sport in België mee op de kaart, vindt d’Ieteren. ‘Haar persoonlijkheid heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de gigantische boost die de paralympische beweging heeft gekend sinds de Paralympische Spelen van Londen 2012’, zegt ze.

Ook Marc Vergauwen, secretaris-generaal van het Belgian Paralympic Committee, looft de rolstoelatlete. ‘Marieke bracht G-sport onder de aandacht dankzij haar twee medailles op de Paralympische Spelen in Londen 2012. Haar prestaties en de spontane interviews na de wedstrijden stuwden de media-aandacht voor paralympische sport in België naar een hoger niveau en inspireerden onze samenleving. Dat zijn mooie verdiensten. In Rio sloot ze haar sportieve carrière af met opnieuw twee mooie medailles in de rolstoelsprint.’