Hoe kunnen we de tweede Europese titel van Nafi Thiam op de zevenkamp inschatten, in het licht van haar hele carrière en in vergelijking met de kampioenes die haar zijn voorgegaan? Een overzicht in vijf opvallende cijfers.
1
Nafi Thiam is de eerste Belgische atleet (m/v) die voor de tweede keer een Europese titel in een individueel nummer behaalde, op een rij bovendien.
Alleen Kim Gevaert veroverde ooit twee keer goud, maar op hetzelfde EK, in 2006, op de 100 en 200 meter.
Nafi Thiam werd ook de vierde zevenkampster die twee opeenvolgende Europese titels op haar palmares zette, na Sabine Braun (1990 en 1994), Karolina Kluft (2002 en 2006) en Antoinette Nana Djimou (2012 en 2014).
6
Zoveel continentale en mondiale titels in de zevenkamp telt Nafi Thiam nu, met twee keer goud op de Olympische Spelen (2016 en 2021), twee keer goud op het WK (2017 en 2022) en twee keer goud op het EK (2018 en 2022).
Ze werd in juli op het WK in Eugene pas de tweede atlete ooit, na wereldrecordhoudster Jacky Joyner-Kersee, die twee zevenkamptitels had behaald op de Olympische Spelen én het WK. En is nu ook de enige Europese atlete die daar ook twee gouden Europese medailles aan heeft toegevoegd.
Ter info: de zevenkamp stond voor het eerst op het menu van de Spelen in 1984, op het WK in 1983 en op het EK in 1982.
1
Sinds Nafi Thiam olympisch goud behaalde in Rio 2016 heeft ze álle zevenkampen én vijfkampen (indoor) gewonnen waar ze aan deelnam.
Op één na: het WK in 2019 in Doha, waar ze tweede werd na Katarina Johnson Thompson. Deels omdat de Britse er op een zeer hoog niveau acteerde (6981 punten). Deels omdat de Belgische een verstoorde voorbereiding achter de rug had met een scheurtje in de linkerkuit en pijn aan de elleboog.
Voor de rest was het dus altijd prijs. Meer zelfs: sinds Rio 2016 kan geen enkele atlete in hetzelfde individuele nummer uitpakken met dezelfde reeks van zes gouden medailles op grote internationale kampioenschappen.
Faith Kipyegon heeft op de 1500 meter wel exact dezelfde serie neergezet op de twee grootste mondiale toernooien: tweemaal goud op de Spelen (2016 en 2021), twee keer goud op het WK (2017 en 2022), plus één keer zilver (2019). Maar de Keniaanse nam niet deel aan de laatste twee Afrikaanse kampioenschappen.
Elaine Thompson-Herah (100 én 200 meter), Shaunae Miller-Uibo (400 meter) en Anita Wlodarczyk (hamerslingeren) zijn verder de enige atletes met twee olympische titels op rij, in Rio 2016 en Tokio 2021. Zij bleven echter op de WK’s van 2017/2019/2022 steken op nul of één wereldtitel, of op zilver/brons.
Hinkstapspringster Yulimar Rojas komt ook in de buurt, met drie opeenvolgende wereldtitels en olympisch goud in Tokio, maar zij moest in Rio 2016 vrede nemen met zilver.
Wel deze nuance: de internationale concurrentie is op de zevenkamp minder dan in de loopnummers of de ‘eenkampnummers’.
6
Alleen Joyner-Kersee (eerste en laatste mondiale titel tussen 1987 en 1993) en Jessica Ennis-Hill (eerste en laatste mondiale titel tussen 2009 en 2015) konden, net als Thiam, over een periode van zes jaar goud behalen op de Olympische Spelen of een WK. De Luikse doet met haar tweede Europese titel nu ook beter dan Ennis-Hill, want die werd ‘slechts’ één keer Europees kampioene (2010).
Behoudens zware blessures is de kans reëel dat Thiam, die vandaag haar 28e verjaardag viert, die periode nog zal verlengen, op het WK 2023 in Boedapest en op de Spelen van Parijs 2024.
Vooral omdat na Tokio de grootste mentale druk weg is, en de zelfbewuste Waalse meer dan ooit geniet van haar competities.
Van haar huidige concurrentes komt ook alleen Anouk Vetter in de buurt. Of er zou binnen de twee jaar een nieuw toptalent moeten opstaan, maar dat zit voorlopig nog niet in de pijplijn.
6628
Twee zevenkampen in één maand afwerken, het is zowel fysiek als mentaal bijzonder belastend. Dat bleek onder meer uit de achillespeesblessure van Anouk Vetter, die op het WK in Eugene zilver behaalde na Thiam, maar in München dus moest afhaken.
Dat bleek ook uit de eindscore van Nafi Thiam: 6628 punten, haar laagste aantal sinds ze in 2014 met 6423 punten brons behaalde op het EK in Zürich, als toen pas 19-jarige. Sindsdien bleef ze ook slechts één keer onder de kaap van de 6800 punten, op het WK van 2017, met een totaal van 6784 punten, toen ook goed voor goud.
6628 punten is dus geen absoluut topniveau naar zevenkampnormen: op alle WK’s en Olympische Spelen zetten zelfs slechts drie kampioenes een nog lagere score neer.
Op EK’s is die score wel vaak voldoende voor de titel, zeven atletes veroverden zelfs goud met een kleiner puntenaantal.
Thiam lag in München nochtans na één dag op koers om weer ruim de grens van de 6900 punten te overschrijden, en misschien zelfs die van de 7000. Op de tweede dag sloeg de vermoeidheid echter toe, met haar slechtste resultaat in het verspringen (6m08, na twee nulsprongen) en in het speerwerpen (48m89) in kampioenschappen waar ze goud pakte.
Toch kwam haar Europese titel nooit in gevaar, want ook de andere zevenkampsters sleepten zich naar het einde. Het pleit ook voor de consistentie en winnaarsmentaliteit van de Luikse om dan alles te blijven geven, nooit fysiek en mentaal helemaal te kraken.
Dat haar lichaam, in het verleden vaak geplaagd door blessures, nu twee zevenkampen heeft standgehouden zonder blessures is bovendien een goed teken met oog het WK van 2023 en de Spelen van 2024.
Daar kan Thiam zich definitief de titel toe-eigenen als beste zevenkampster ooit, en als een van de meest dominante vrouwen in de héle atletiekgeschiedenis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
