Geen enkele Russische atlete is zó kritisch voor haar atletiekfederatie als Marija Lasitskene. En niemand springt hoger ook.
In Ostrava wipte Marija Lasitskene (26) over 2,06 meter, amper drie centimeter minder dan het wereldrecord van Stefka Kostadinova. Blanka Vlasic (2,08), Ljoedmila Andonova/ Anna Tsjitsjerova (2,07) en het kwartet Kajsa Bergqvist, Hestrie Cloete, Jelena Slesarenko en Ariane Friedrich (2,06) beten zich jaren de tanden stuk op het wereldrecord van de Bulgaarse, die in 1987 in Rome over 2,09 meter ging.
Veelbelovend
Maar Lasitskene is vastberaden: het record van Kostadinova, die in haar carrière meer dan honderd keer over twee meter sprong, moet eraan. Want haar pogingen op 2,10 meter waren, vond ze zelf, veelbelovend.
Tussen 1 juli 2016 en 30 juni 2018 was ze 45 meetings ongeslagen, alleen in Rabat bleef ze steken op 1,90 meter en moest ze vrede nemen met een derde plaats. ‘Goed dat het niet in een belangrijke wedstrijd gebeurde’, zei de Russische wereldkampioene van 2015 en 2017. De Spelen in Rio miste ze door de uitsluiting van de Russische atletiekfederatie, op het WK in Londen (2017) sprong ze als neutrale atlete.
‘Ik hoop dat de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze eindeloze schande eindelijk de moed hebben om af te treden. Er zijn in Rusland nog altijd coaches actief die er vast van overtuigd zijn dat ze niet kunnen winnen zonder doping’, was ze enkele weken geleden ongemeen scherp voor de atletiekfederatie in haar land.
Er zijn coaches die denken niet te kunnen winnen zonder doping
Enkele dagen erna stapte vicevoorzitter Andrej Silnov, olympisch kampioen hoogspringen in 2008, op. Ook tegen Silnov, die zou betrokken zijn in het door de staat georganiseerde dopingprogramma, loopt een onderzoek.
Bijna apathisch
Lasitskene werd op achtjarige leeftijd door Gennadi Gabriljan ontdekt op school in Prochladny, een stad van om en bij de 60.000 inwoners in de Noord-Kaukasus. Achttien jaar erna is Gabriljan nog altijd haar coach. ‘We zijn als familie voor elkaar. Hij zou een voorbeeld voor alle Russische trainers moeten zijn’, vindt de Russische atlete, officier in het leger.
Ze woont in Moskou met haar echtgenoot, de Litouwse sportjournalist Vladas Laskitskas, en pendelt dagelijks met de metro tussen haar woning en het trainingscentrum. Met een koptelefoon op het hoofd en een boek in de handen. Een en al rust, bijna apathisch. Net zoals in 2018, toen ze in Berlijn de Europese titel pakte en niet eens juichte. ‘Dat is mijn karakter, de manier waarop ik in de competities overkom. Maar dat betekent niet dat ik nooit gelukkig ben.’
We zijn als familie voor elkaar
Op het WK in Doha, van 28 september tot 6 oktober, is ze opnieuw de grote favoriete (‘Het komt er altijd op aan om in een wedstrijd hoger te springen dan je concurrenten’), maar het wereldrecord van Kostadinova en een eerste olympische titel staat nog net iets hoger op het verlanglijstje. Zonder dat ze het zelf wil toegeven. ‘Tussen nu en Tokio liggen er nog zo veel mooie wedstrijden. En ik wil niet te veel aan die 2,10 meter denken, anders wordt dat ook een mentale barrière.’
Edward Walker
