Veldloopster Louise Carton kreeg haar armen niet in de lucht.
Zeggen dat ik mezelf als favoriet zag voor het EK Veldlopen bij de beloften van 2015 is de waarheid geweld aandoen. Ik was bezig aan een sterk seizoen, toch bleef ik – zoals altijd – onzeker over hoe ik zou presteren. Bovendien had ik op dat moment amper meegedaan aan internationale wedstrijden. Wist ik veel hoe sterk de tegenstand was. De voorbereiding op het EK was vlekkeloos verlopen, dat gaf dan weer wel vertrouwen. Geen kwaaltjes, niet ziek geworden, perfect kunnen trainen. Zo vaak maakt een atleet dat niet mee.
Het parcours in het Franse Hyères was verraderlijk. De omloop liep door een bos en over een oude paardenrenbaan waar ze kleine bergjes hadden opgeworpen. De combinatie van verschillende ondergronden maakte het pittig. Bij het ingaan van de laatste ronde liep ik in de kopgroep. Ik kende mijn concurrentes niet, maar door hun lichaamsbouw vermoedde ik dat er rappe sprintsters bij zaten. Ik was zo verzuurd als maar kon, maar dacht: als ik pijn heb, dan lijden de anderen ook.
De bergjes kwamen eraan. Als ik nog iets wou proberen, moest het nu. Ik zette mijn versnelling in en nam een paar meter afstand. Nooit genoeg om zeker te zijn dat ik zou winnen. Het laatste stuk over de renbaan was moordend. Hoog, zompig gras vol putten. De pijn gierde door mijn lijf. Toen de anderen aan hun eindsprint begonnen, leken ze me in te halen… maar ik hield vol tot aan de meet. Ik wilde juichen maar kreeg mijn armen niet in de lucht door de verzuring.
Emotioneel was het een heel intens moment. Anderhalf jaar eerder was mijn papa gestorven. Mijn mama en mijn zussen vielen me in de armen om mijn Europese titel te vieren. Toch dachten we allemaal: hier had papa bij moeten zijn. Ik was onder de indruk van de aandacht en de euforie, maar als die storm gaat liggen, kom je alleen thuis in je appartement, en begint gewoon het volgende trainingsblok. Atleten leiden een eenzaam leven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
