Kippenvelmoment voor sprintster Kim Gevaert: ‘Ik was totaal van de kaart’

Sprintster Kim Gevaert kweekte haar op haar tanden.

In de reeksen brak ik het Belgisch record. En ook in de halve finale liep ik de snelste tijd. En toch had ik op een of andere manier nooit gedacht dat ik Europees kampioene zou worden. Het was het EK indoor van 2002 in Wenen, mijn eerste grote toernooi als profatlete.

Van de finalerace zelf herinner ik me niet zoveel, behalve het onwennige, ontredderde gevoel achteraf. Ik kwam als eerste over de streep en was totaal van de kaart. Ik wist me geen houding te geven en durfde ook niet te juichen. Alsof mijn verstand niet kon vatten dat het echt was.

Wat ze je op dat moment niet zeggen, is dat het nooit meer zo mooi en zo puur wordt. Nadien kwamen er verwachtingen. Ik was nog altijd blij als ik won, maar het voelde toch meer als een soort contract dat ik vervulde. Die wilde blijdschap van 2002 heb ik nooit meer ervaren. En zo wild als het feestje achteraf: dat kon later, toen ik een gevestigde atlete was, ook nog moeilijk door de beugel. (lacht)

Wenen 2002 was het begin van een golf waarop ik mijn hele carrière heb gesurft. Na het EK indoor volgde het EK outdoor, het WK, dan de Olympische Spelen… Altijd maar grotere wedstrijden, altijd maar stijgende ambities.

Wenen 2002 was ook het startschot van mij als mediafiguur. Fans stonden me op te wachten op de luchthaven. Ik kreeg massaal bloemen en kaartjes toegestuurd. Elke journalist wilde een interview. Ik ging langs bij De Laatste Show. Een heel intense periode, en veel om te dragen voor een jonge twintiger.

Gelukkig was ik voordien al in zee gegaan met een managementbureau. Vóór het EK van 2002 hadden zij amper werk met mij, maar na Wenen hield de telefoon niet meer op met rinkelen. Ook dat was een leerproces.

Ik ben van nature een pleaser, ik wil niemand teleurstellen. Maar zo loop je tegen de muur: een vermoeide atleet kan onmogelijk presteren. Ik moest haar op mijn tanden kweken. Ik moest niet alleen “nee” leren zeggen, ik moest “nee” leren zeggen zonder mij schuldig te voelen.’

Kim Gevaert: ‘Belgische meisjes hebben nu meer rolmodellen dan in mijn tijd’