Paralympisch atlete Gitte Haenen toonde op een verwarrend WK de beste versie van zichzelf.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Het wereldkampioenschap van 2019 in Dubai is voor altijd verbonden met de dood van mijn vader. In de aanloop naar dat WK was ik in topvorm. Ik brak mijn persoonlijke records… maar ook mijn enkel. Via een vriend van hem vernam ik dat mijn vader, die in Thailand woonde, ernstig ziek was. Mijn eerste reactie was: ik moet daarnaartoe. Maar met een gebroken enkel, een revalidatie die een race tegen de klok zou worden, en een belangrijk doel op komst was dat niet haalbaar. Mijn vader wilde ook niet dat ik me in bochten zou wringen en zei dat het wel goed kwam. We spraken af dat ik na het WK bij hem zou langsgaan. Maar hij ging te snel achteruit. Op 15 augustus overleed hij. Ik ben dankbaar dat we die dag nog hebben kunnen bellen.
Het verdriet, zijn lichaam laten overkomen naar België, de rompslomp van de begrafenis: het was een onwezenlijke, stressvolle periode. In ons laatste gesprek vroeg mijn vader dat ik de beste Gitte zou tonen op het WK. Maar dan moest de knop snel om, besefte ik. Ik sprak met mijn familie af dat ik tot vlak voor mijn vertrek wilde praten over de begrafenis, nadien wilde ik me kunnen focussen en moest het onderwerp vermeden worden tot na de wedstrijden.
Uiteraard was het een verwarrend WK. Veel emoties, weinig slapen, moeten presteren terwijl je weet wat er je te wachten staat wanneer je thuiskomt… Toch pakte ik in Dubai zilver in het verspringen en brons op de 100 meter. Mijn vader zat op mijn schouder, voor hem wilde ik die medailles behalen. De ontlading achteraf was groot. Er was opgestapeld verdriet, maar ook opluchting en dankbaarheid dat het me ondanks alles gelukt was.
Als ik vandaag die WK-medailles zie, denk ik niet meteen aan de euforie die mijn team ervoer toen ik ze won. Die medailles roepen onvermijdelijk het verdriet voor mijn vader op. Maar ik ben er ook trots op, want ze staan voor de beste versie van mezelf, voor de veerkracht die ik in het leven heb ontwikkeld en voor mijn team en mijn medeatleten die mij bij alle ups- en downs hebben gesteund. Op een manier heeft de sport mij altijd doorheen die moeilijke momenten geholpen.
